Οταν ήμουνα μικρός, μικρότερος απ' ό,τι είμαι τώρα τέλος πάντων, και νόμιζα ότι είχε πολύ μεγάλη σημασία να έχεις μια συγκεκριμένη ταυτότητα, να είσαι κάτι βρε παιδάκι μου, εκεί κάπου ανάμεσα στον αριστερισμό, τον αχτιβισμό, τον αυτονομισμό, τον πλεηστεησιονισμό, τον σκαστονμπαφισμό, νόμιζα πως είχα ταυτιστεί με τον ηδονισμό, όχι βρε παιδάκι μου πως ήμανε ένα σεξμασίν αλά Τζέημς Μπράουν, αλλά, να, γούσταρα οτιδήποτε έμορφο, αμπολαυστικό. Χρόνια μετά, έχοντας γίνει θιασώτης του καταθλιπτικισμού και του εμοϊσμού, θυμήθηκα πόσο ηδονική είναι η απόλαυση του να βλέπεις/ακούς κάτι έμορφο, ανακαλύπτοντας ένα Γιάπωνα, ονόματι Μοτοχίρο Νακασίμα, καλή του ώρα του βρωμοσχιστομάτη (ξέχασα ότι πλέον σιγά-σιγά ρέπω και προς τον ρατσισμό, χοχοχο, και τον βλακειαϊσμό)....
Πρώτα δες, λοιπόν, απολαυστικό εξωφυλλάκι.
Πρώτα δες, λοιπόν, απολαυστικό εξωφυλλάκι.
Ακολούθως άκου απολαυστικό ινστρουμενταλάκι.Motohiro Nakashima's Stanly Park
2 σχόλια:
Ναι, ήσανα τρελό σεξ σύμπολ, μόνο που μέχρι να το πάρουμε πρέφα ήσανα παντρεμένος. Ινσαλά, γιατί δεν αντέχαμε το τόσο διαχέον σεξ απίλ.
Αχ καλό μου, έπρεπε να κοιτάξεις κάτω απ' τα στρώματα λίπους, για να δεις την σεξουαλικότητά μου... χοχοχο
Δημοσίευση σχολίου