Κρίκετ; Κρίκετ; Κρίκετ;

Τώρα εγώ τι να γράψω; (καλύτερα να μη γράψεις, εδώ πού τα λέμε).
Τι να πρωτοθυμηθώ κι από πού να ξεκινήσω; (απ' την αρχή ηλίθιε!).
Θεία Κωμωδία, Divine Comedy. Μεγάλος μουσικός έρως. Από τότε που είχα ακούσει σε παρουσίαση σε κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό όλο το Promenade. Η κορυφωση είχε έρθει με Fin de Siècle, του 1998. Από τότε, παράτησα τις ούτως ή αλλως μάταιες προσπάθειές μου να γίνω δανδής (δανδή εκατόν τόσο κιλών λιγδιασμένα μούσια και παράταιρες φόρμες έχετε ξαναδεί;).

Εκτοτε, μια τους έχανα, μια τους ξανάβρισκα. Και να που την ξαναπατάω για πάρτη τους, όχι με δίσκο των Divine Comedy, αλλά με μια συνεργασία του Νιλ Χάνον με έναν κάποιον που παίζει σε ένα κάποιο συγκρότημα, που ενδεχεται να είναι και πολύ καλό, πολύ σημαντικό, αλλά δεν με ενδιαφέρει να το μάθω βρε παιδάκι μου. Μου αρκεί που οι Duckworth Lewis Method έχουν αυτό το κατιτίς που παραπέμπει στους Divine Comedy, αυτήν τη βρετανικότητα βρε παιδάκι μου, αυτό το δάνδηκο στιλάκι, το παλιομοδίτικο, το σχεδόν αποικιοκρατικό... Και πώς θα μπορούσε το στιλάκι του δίσκου αυτού να είναι διαφορετικό, απ' τη στιγμή που πρόκειται για ένα άλμπουμ αποκλειστικά αφιερωμένο στο... κρίκετ; Ελεος δηλαδή. Ωστόσο κατόπιν ενδελεχών ακροάσεων χαζεύοντας το αγροτικό τοπίο του ν. Πέλλης (Γιαννιτσά, Αριδαία και δεν συμμαζεύεται) κατέληξα πως πρόκειται για σούπερ φανταστικό δίσκο...