Εντάξει, εντάξει, μέσα σε όλα, σε όλα λέμε ναι, και στην πειρατεία, και στο DIY, και στο αντιεμπορευματικό, και στην αυτοοργάνωση. Και δεν τσιμπάμε λέμε ρε ούτε στα κόλπα του μάρκετιγκ, δεν προσκυνούμε τις μεγάλες εταιρείες και είμεθα και άμα λάχει και ψυλλιασμένοι ενάντια στα σούπερμεγάλα ονόματα της μουσικής σκηνής, και γενικώς δεν χάφτουμε μύγες, δεν είμαστε ούτε ψάρια ούτε ψαράδες, δεν χαμπαριάζουμε από σπέσιαλ εντίσιον εκδόσεις και επανακυκλοφορίες και γενικώς είμεθα αλεξίσφαιροι στα τερτίπια του καπιταλισμού, του καταναλωτισμού, της αγοράς, και των γραβατωμένων γκόλντεν μπόηζ των μεγάλων δισκογραφικών εταιρειών... Εντούτοις μπορεί κανείς να μου πει (πέρα απ' το προφανες: γιατί είσαι μαλάκας!) γιατί κόντεψα να βάλω τα κλάματα και δεν μπορω να ξεκολλήσω απ' αυτό το δίλεπτο τρέηλερ (φουλ στόρι, που λένε και στην πατρίδα της Μπριτ Ποπ εδώ πέρα).
ακόμη και όταν βαριέσαι επί σκηνής, όταν το τραγούδι είναι πανέμορφο αρκεί:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου