Το σπίτι του Φοίβου με τις εξισώσεις κεριών, κεριά και λιβάνια

Οι βαρεμένοι μουσικόφιλοι κάνουν πολλές ηλίθιες και χωρίς λόγο ύπαρξης ερωτήσεις. Μία απ’ αυτές: Ποιο είναι το αγαπημένο σου άλμπουμ όλων των εποχών;
Σήμερα που καθόμουν με την πάρτη μου στη στάση του λεωφορείου και τα λέγαμε, έθεσα για πολλοστή φορά στην πάρτη μου αυτήν την ερώτηση. Κι η πάρτη μου μού απήντησε ως εξής: Κοίτα να δεις, καλέ μου εαυτέ, η απάντηση στην ερώτησή σου ποικίλλει ανάλογα με τη διάθεση, όχι την ψυχολογική, αλλά με το τι εντύπωση θέλω να δημιουργήσω στον ερωτώντα με την απάντηση που θα του δώσω, τουτέστιν και φερειπείν και για παράδειγμα, αν θέλω να το παίξω κλασικούρας, κοινά αποδεκτός αλλά και με γνώση μουσικόφιλος, θα απαντούσα το Ζίγκι Στάρνταστ του Μπάουη, αν ήθελα να το παίξω indie kid θα έλεγα το ok Computer των Ραδιονχεντ, σε φάση indie kid-indie blogger θα απαντούσα το Boxer των National, σε φάση πανκ θα έλεγα το “London Calling” των Κλας (και μύρισε), αλλά θα μπορούσα να απαντήσω και κάτι κάπως απρόσμενο όπως το holy bible των manics, ή κάτι ακόμη πιο απρόσμενο όπως το “Ta tragoudia tis xaroulas” Μάνος Λοΐζος – Χαρούλα Αλεξίου



ή κάτι τρελά ψαγμένο πχ Dr Phibes and the house of wax equations – Whirlpool (τρελό ψέμα, ειδικά αυτό το τελευταίο, μόνο για μούρη θα έδινα τέτοια απάντηση…).
Ωστόσο η πάσα αλήθεια είναι, όσο κι αν αγαπάω τα προαναφερθέντα άλμπουμ, ακόμη και το Dr Phibes and the house of wax equations – Whirlpool, που το κέρδισα σε ένα ραδιοφωνικό διαγωνισμό, σε βινύλιο παρακαλώ, ότι το αγαπημένο μου άλμπουμ όλων των εποχών ήταν, είναι και θα είναι και το λέω κατά πάσα πιθανότητα με τη μεγίστη σιγουριά, το Achtung Baby των U2, αγορασμένο σε βινύλιο, απ’ τον «Ηχο» (γωνία Σβώλου με Γούναρη, δίπλα από κεί που σήμερα είναι ένα μαγαζί με τατού, ή μήπως το μαγαζί με τα τατού αντικατέστησε τον «Ηχο»;), δρχ. 3.300, παρακαλώ, με λήστεψαν κανονικά, αλλά χαλάλι τους: μέχρι και του στίχους μεταφρασμένους στα ελληνικά έχει μέσα –και μιλάμε και για γαμώ τους στίχους, αλλά και για γαμώ τις μουσικές. Και το καλό είναι ότι ο δίσκος αυτός ναι μεν έχει ένα κοινό ήχο (ένα ελαφρώς μεταβιομηχανικό γκρίζο… απαπαπα πώς το γράφω έτσι η πουτάνα;) αλλά δεν αναδύει ένα μόνο συναίσθημα, όπως πολλοί δίσκοι λανθασμένα επιλέγουν να κάνουν στις μέρες μας και αναδύουν είτε μόνο θυμό, είτε μόνο μελαγχολία, είτε μόνο χαρά, είτε μόνο σεξουαλική στέρηση κτλ.
Όχι φίλες μου. T’ Αchtung baby τα έχει όλα, τα κάνει όλα, είναι η Λόλα να ένα μήλο και συμφέρει. Βασικότερο χαρακτηριστικό του και νομίζω εξεπιτούτου πεπραγμένη μαγκιά του συγκροτήματος ότι το tracklist του δίσκου σχηματίζει ζευγαράκια (άχουτο πώς τα λέει: το πόδι σου βρομάει άλλαξέ το…): Δηλαδή το πρώτο τραγούδι της πρώτης πλευράς (έξι τραγούδια σε κάθε πλευρά) είναι ανάλογο ηχητικά του πρώτου τραγουδιού της δεύτερης πλευράς και ούτω καθεξής: ας πούμε το περίφημο One, τρίτο τραγούδι της μιας πλευράς, ζευγαρώνει τέλεια με το τρίτο της άλλης, το trying to throw your arms around the world, ομοίως και οι πιο γκρούβι, μπιτάτες, σχεδόν ανατολίτικες στιγμές του δίσκου είναι τα δεύτερα τραγούδια της ά και β’ πλευράς, Mysterious Ways και Even better than the real thing, δύο τραγούδια που διαδεχονται το καθένα τα πλέον σκληρά και βιομηχανικά τραγούδια του άλμπουμ, τα The Fly και Zoo Station, εναρκτήρια της κάθε πλευράς του δίσκου.
Ουφ, κουράστηκα και έχω και δουλειά. Αρκεί.



Και για να δεις πόσο τρελά ψαγμένος είμαι, ορίστε κι ο Dr Phibes που έλεγα πιο πάνω...