Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

Η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα....

...δηλαδή η ώρα που αποφασίζω να επιδείξω, αντί του να πηδήξω απ' το μπαλκόνι, τις μουσικές μου γνώσεις. Λοιπόόόν... Οι Blurt, όχι οι Blur, οι Blurt, ήταν ένα νιουγουέηβ σχήμα της δεκαετίας του '80. Και είχανε ένα τραγούδι, αυτό ακριβώς που θα δείτε/ακούσετε στο βίδεο που ακολουθεί, το οποίο το λέγανε The fish needs a bike....



... η οποία φράση περί ψαριού και ποδηλάτου, πού παραπέμπει; Μα φυσικά σε ένα φεμινιστικό τσιτάτο, που άλλοι αποδίδουν στην Γκλόρια Στάινεμ και άλλοι στην Ιρίνα Νταν: A woman needs a man like a fish needs a bicycle. Το τσιτάτο αυτό έχουν χρησιμοποιήσει στους στίχους του τραγουδιού Trying to throw your arms around a girl, οι (φτου κακά) U2.



Μα δεν είμαι φοβερός; Δεν ξέρω τόσες φοβερά άχρηστες λεπτομέρειες για τόσα παντελώς άχρηστα ζητήματα; Οπως θα λέγαμε παλιά: μα ποιος είμαι, η δομή; Το μόνο μου πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι ότι θέλω να κλείσω με Blur, εφόσον ξεκίνησα με Blurt, αλλά δεν ξέρω πώς να το συνδέσω. Α, το βρήκα: Στο τραγούδι των Blurt κυριαρχεί το σαξόφωνο. Υπάρχει άραγε, ω φοβερέ ΠανωΚ, κάποιο τραγούδι των Blur με σαξόφωνο; Ναι, μπράβο μου, είμαι ο καλύτερος, υπάρχει και λέγεται Jets (πώς;) και βρίσκεται προς το φινάλε του Think Tank. Ενα απ' τα πιο περίεργα τραγούδια των Blur σε ένα ούτως ή αλλως πολύ περίεργο άλμπουμ. Το σαξοφωνάκι εισέρχεται μετά το τέταρτο λεπτό...


Καιρό έχω να κάνω... μπλαστ φρομ δη παστ!



I got a job working construction, for the Johnstown Company
But lately there ain't been much work, on account of the economy

Συγγνώμη, μήπως σε ξέρω από κάπου;

Τζοη Ντιβίζιον, Ανόουν Πλέζουρζ.



Τομ Γιορκ - Φίλιγκ πουλντ απάρτ μπάη χόρσιζ - Δε χόλλοου ερθ



Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Μην κρίνεις απ' το εξώφυλλο, βρε βλαμμένε!

Ωραίο εξώφυλλο...

Δεν ξέρω αν μπορώ να πω το ίδιο για τη μουσική, δυστυχώς. Μάλλον δεν έχω όρεξη να ακούσω κάτι τέτοιο αυτή τη στιγμή (ούτε κι εσείς; too bad...). Πολύ φλώρικο ρε παιδάκι μου, κι εγώ είμαι μάγκας... Περισσότερα στο μυσπαψε.

Tom Allalone & The 78s - Crashland

Ο φίλος μου ο GT θα ρώταγε "Εγώ να το ακούσω;" - Ανεπιφύλακτα ναι!

Κι άλλη πολαρόιντ (μας τα 'πρηξες με δαύτες...): Ράσιαν Σερκλζ, φίλες μου και φίλοι.

Οι Κάσπιαν βρήκαν άξιο ταίρι στη φετινή χρονιά.

Αν θυμάμαι καλά, όλα είχαν ξεκινήσει με αυτό



Μιλάμε για πολύ μπασίστα έτσι; Χου δε φακ ιζ Φλια; Ζιγκι ρε!

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Κάνε, πράξε, πες και σκέψου: μια πολαρόιντ.

Οι Do Make Say Think μας στείλανε μια πολαρόιντ με το εξώφυλλο του καινούργιου τους άλμπουμ (ψέέέέματα, αλλά είναι ωραία εισαγωγή, δεν νομίζεις;).

Λοιπόν, η αφεντομουτσουνάρα μου θεωρεί τους Do Make Say Think μεγάάάάλη μπάντα. Αλλο απ' αυτά που θεωρώ, πιστεύω ή σκέφτομαι δεν χρειάζεται να ξέρετε, αρκεστείτε σε αυτά που λέει η Σικάγο Ιντιπέντεντ, την οποία διαβάζω ανελλιπώς, εννοείται: Do Make Say Think has always managed to gather, balance and synthesise various poles simultaneously, ragged/precise, dirty/clean, atmospheric/ stratospheric, forging sonic narratives that combine broad strokes and clusters of detail.
Say by panwsk

Εγώ ήξερα μόνον τον Φαλκάο τον ποδοσφαιριστή

... τωρα εντρυφώ και στους Φαλκάο και Μονασι (αν προφέρεται έτσι δηλαδή...). Ψυχεδελέ εξπιριμεντάλε χιπιάρικη κατάστασις. Μουσική εκτός τόπου και χρόνου, που λένε. Μπιόντ σίζονζ.

Ωραίον και το εξώφυλλον. Ψυχεδελιάρικον κι αυτό.

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

Η Σουζάνα, η Ελπίδα και τ' άλλα κορίτσια...

Θυμάσαι που λέγαμε για τη Σουζάνα του Λεονάρδου Κοένιου; Λοιπόν, μια εξαιρετική Σουζάνα, άλλη, όχι διασκευασμένη, αλλά ολόδικιά της, έχει τραγουδήσει και η υπέροχη Χόουπ Σάντοβαλ. Αν τώρα, εκτός απ' την Ελπίδα (στην ντισκοτέκ, στην παλιά ντισκοτέκ), τυχαίνει να σε αρέσουν και οι Ασόμπι Σέξου, πήγαινε εδώ, για να κατεβάσεις μια διασκευή της Σουζάνας της Ελπίδας Σαντοβαλής απ' τους Ασόμπι.

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Τα φλεγόμενα χείλη με βυθίσαν σε σκέψεις

The Colbert ReportMon - Thurs 11:30pm / 10:30c
The Flaming Lips - Convinced of the Hex
www.colbertnation.com
Colbert Report Full EpisodesPolitical HumorHealth Care Protests

Σκέψεις κατά τη διάρκεια παρακολούθησης αυτού του βιδεου:
Πφ... Διαφημίσεις και στην ονλάιν τιβί; Φλέημιγκ Λιπζ; Τι να κάνουν ετούτα παλικάρια; Τι κόλλημα είχα φάει όμως τότε με το Σοφτ Μπούλετιν! Σκατογέρασε ο Γουέην. Διπλη κιθάρα; Λεντ Ζεπελιν; Γουάου. Πολύ ροκ. Αντε να δούμε τι μαλακίες παίζουν σήμερα πλέον. Θέλω ένα τσιγάρο - γιατί το έκοψα είπαμε; Βαρετό. Μονότονο. Εξυπνο αυτό στο μπάσο. Γαμεί ο ντράμερ. Γαμεί το ξέσπασμα. Γαμεί η παράνοια. Ευτυχώς ο Γουέην χρησιμοποιεί την κανονική του φωνή. Γαμούν τα πληχτράκια του κιθαρίστα με τις δύο κιθάρες. Ωραία χτυπιούνται όλοι μαζί. Ωραίος ο κρουστός, αν και λίγο διακοσμητικός. Αλλά ως διακόσμηση γαμεί. Οπως και τα -πώς τα λένε;- κόνγκας του Γουέην. Ψυχεδελέ φάση. Μπράβο. Πολλά ντραγκς. Κλισέ η φράση. Αλλά είναι σαν να χουν πάρει πολλά ντραγκς. Αλλά δεν παίρνουν πλέον λέει. Απαπαπα, πολύ καλό. Μπράβο. Να θυμηθώ να ακούσω τι έχουν κάνει απ' την εποχή του Γιοσίμι μέχρι σήμερα. Τέλειο το μπλουζάκι του μπασίστα, θέλω κι εγώ ένα τέτοιο. Αυτά τα κρωξίματα του κιθαρίστα με τις δύο κιθάρες και τα σπούκι πλήχτρα πολύ με αρέσουν. Μπράβο. Φοβερό κομμάτι. Χαίρεται κι ο Κόλμπερτ. Κι εγώ χαίρομαι. Αντε, πίσω στη δουλειά. Κυριακάτικα, πρωινιάτικα.

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

Ρε συ, είναι δυνατόν να μη σου έχω πει τίποτες για τον Μάγιερ Χόθορν;

Μα καλά, τόσες και τόσες μαλακίες γράφω κάθε μέρα εδώ πέρα, ούτε ένα ποστάκι για τον Μάγιερ; Είναι δυνατόν;

Mayer Hawthorne's barbershop quartet from Stones Throw on Vimeo.



Με υπογραφή: Παναγιώτης Κολλημένος

Κι επίσης τα δένδρα

The 14 songs selected from throughout their song writing history are performed and carefully arranged for vocal, acoustic guitar and double bass with the occasional accompaniment of dulcimer, accordion and melodica.

Κατατροπώνει χαλαρά όλους τους νιούφηδες που έχω ακούσει φέτος, με άνεση και στιλ. Το μόνο αδυνατεί να κατατροπώσει ετούτος ο σούπερ ντούπερ δίσκος είναι τα κομπρεσέρ του αποπάνω ορόφου που με ξυπνήσανε σήμερα απ' τις οκτώ παρά, σαββατιάτικα γαμώτη μου...


Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

To τρις εξαμαρτείν ουκ ανδρός αθώου

Που λες, ναι προφανώς, δεν είναι και τόσο αθώα ετούτη η ανάρτηση. Τρίτη ανάρτηση (οι προηγούμενες: 1, 2) για τοn ίδιο καλλιτεχνη μέσα σε μία χρόνια; Λες να μου κόβει ποσοστά ο Μάγιερ Χόθορν; Οχι, ο Μάγιερ Χόθορν -και αυτός- χέστηκε για μένα, αγνοεί την ύπαρξή μου σνιφ, σνιφ...
Απλώς σήμερα άκουσα επιτέλους ολόκληρο το άλμπουμ του, A strange arrangement, και είναι εκπληκτικό, παντελώς feelgood, σοουλφουλ, ρετρό, νοσταλγικό μπλα μπλα... Εχει τον αέρα της μαύρης μουσικής του Ντητρόιτ, έτσι όπως την ακούει και την εκλαμβάνει ένας λευκός.
Το τραγούδι που ακολουθεί μου φτιάχνει τη διάθεση, πράγμα που συνιστά κατόρθωμα. Το ίδιο και το βίντεο. Ψωνίστε, στηρίξτε, ψηφίστε, διαδώστε Mayer Hawthorne, λέμε ρε! Δε γουόρλντ γουίλ μπι ε μπετερ πλέης. (Για τους μη ελληνες, βάρβαρους επισκέπτες: o kosmos tha ginei kalyteros, leme re gamo tin trela mou)

Mayer Hawthorne - Maybe So, Maybe No from Stones Throw on Vimeo.

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Χαζό παιδί, θλίψη γιομάτο

Οταν ήμουνα μικρός, μικρότερος απ' ό,τι είμαι τώρα τέλος πάντων, και νόμιζα ότι είχε πολύ μεγάλη σημασία να έχεις μια συγκεκριμένη ταυτότητα, να είσαι κάτι βρε παιδάκι μου, εκεί κάπου ανάμεσα στον αριστερισμό, τον αχτιβισμό, τον αυτονομισμό, τον πλεηστεησιονισμό, τον σκαστονμπαφισμό, νόμιζα πως είχα ταυτιστεί με τον ηδονισμό, όχι βρε παιδάκι μου πως ήμανε ένα σεξμασίν αλά Τζέημς Μπράουν, αλλά, να, γούσταρα οτιδήποτε έμορφο, αμπολαυστικό. Χρόνια μετά, έχοντας γίνει θιασώτης του καταθλιπτικισμού και του εμοϊσμού, θυμήθηκα πόσο ηδονική είναι η απόλαυση του να βλέπεις/ακούς κάτι έμορφο, ανακαλύπτοντας ένα Γιάπωνα, ονόματι Μοτοχίρο Νακασίμα, καλή του ώρα του βρωμοσχιστομάτη (ξέχασα ότι πλέον σιγά-σιγά ρέπω και προς τον ρατσισμό, χοχοχο, και τον βλακειαϊσμό)....
Πρώτα δες, λοιπόν, απολαυστικό εξωφυλλάκι.

Ακολούθως άκου απολαυστικό ινστρουμενταλάκι.

Motohiro Nakashima's Stanly Park

O δόκτωρ Μιχάλης Λευκός είναι μαύρος

Thanx Go-Go dearest...



Dr. Michael White

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Εξ λάβερς

Έρωτα μου έρωτα μου ήρθες πάλι στα όνειρά μου έμμονη ιδέα είσαι τη φωτιά μου απόψε σβήσε απρόσκλητε επισκέπτη παράνομε εραστή μου γεμίζεις με ενδιαφέρον την άχαρη ζωή μου

Περαστικέ επισκέπτη αυτού του ταπεινού μπλογκ, μη δίνεις σημασία στο παραλήρημά μου και στο αμφιβόλου αισθητικής χιούμορ μου. Δώσε βάση όμως στο συγκρότημα ExLovers που κυκλοφορεί σίνγκλ με ετούτο το εξαιρετικής αισθητικής εξώφυλλο.

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

Α μία Λέλα! Α μία Λίνα!

Για την Αλέλα Νταϊάν, τα έχουμε ξαναπεί εδώ.
Την Αλίνα σήμερα την μαθαίνουμε.
Το εξώφυλλο του δίσκου είναι σαν φριχτή ταπετσαρία της δεκαετίας του 80. Τόσο οπτικά οδυνηρό που θέλεις να το κοιτάς για ώρες ολόκληρες. Η γοητεία της ασχήμιας (όχι δεν αναφέρομαι στις δύο κυρίες του εξωφύλλου, για τη συνολική αισθητική αντίληψη ομιλώ);

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

Κρίκετ; Κρίκετ; Κρίκετ;

Τώρα εγώ τι να γράψω; (καλύτερα να μη γράψεις, εδώ πού τα λέμε).
Τι να πρωτοθυμηθώ κι από πού να ξεκινήσω; (απ' την αρχή ηλίθιε!).
Θεία Κωμωδία, Divine Comedy. Μεγάλος μουσικός έρως. Από τότε που είχα ακούσει σε παρουσίαση σε κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό όλο το Promenade. Η κορυφωση είχε έρθει με Fin de Siècle, του 1998. Από τότε, παράτησα τις ούτως ή αλλως μάταιες προσπάθειές μου να γίνω δανδής (δανδή εκατόν τόσο κιλών λιγδιασμένα μούσια και παράταιρες φόρμες έχετε ξαναδεί;).


Εκτοτε, μια τους έχανα, μια τους ξανάβρισκα. Και να που την ξαναπατάω για πάρτη τους, όχι με δίσκο των Divine Comedy, αλλά με μια συνεργασία του Νιλ Χάνον με έναν κάποιον που παίζει σε ένα κάποιο συγκρότημα, που ενδεχεται να είναι και πολύ καλό, πολύ σημαντικό, αλλά δεν με ενδιαφέρει να το μάθω βρε παιδάκι μου. Μου αρκεί που οι Duckworth Lewis Method έχουν αυτό το κατιτίς που παραπέμπει στους Divine Comedy, αυτήν τη βρετανικότητα βρε παιδάκι μου, αυτό το δάνδηκο στιλάκι, το παλιομοδίτικο, το σχεδόν αποικιοκρατικό... Και πώς θα μπορούσε το στιλάκι του δίσκου αυτού να είναι διαφορετικό, απ' τη στιγμή που πρόκειται για ένα άλμπουμ αποκλειστικά αφιερωμένο στο... κρίκετ; Ελεος δηλαδή. Ωστόσο κατόπιν ενδελεχών ακροάσεων χαζεύοντας το αγροτικό τοπίο του ν. Πέλλης (Γιαννιτσά, Αριδαία και δεν συμμαζεύεται) κατέληξα πως πρόκειται για σούπερ φανταστικό δίσκο...



Με αρέσουν τα εξώφυλλα

Βαριέμαι να το ποστάρω το βίδεο,
δες το εδω κι ακουσε περισσότερα στο myspace τους.

Συμπέρασμα; Οχι ακόμη.

Αμήχανος στέκομαι ενώπιον του νέου τραγουδιού των Μάσιβ Ατάκ.



Πλεροφορίαι στερεογκάμ

Λακωνικό

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Δέσε με

Ένιωθε τον ανδρισμό του να φουσκώνει, καθώς το ερεθιστικό άρωμά της πλημμύρισε τα τριχωτά του ρουθούνια. Αυτή πρόσεξε το εξόγκωμα στη χαβανέζικη βερμούδα του, στράγγιξε το μαρτίνι της και γέλασε κελαρυστα... "Μωρό μου", τον ρώτησε με βραχνή, πηγμένη στο φλέμα, βαριά σαν του νταλικέρη και σκαμμένη απ' τη νικοτίνη φωνή, "θα σ' αφήσω να μου δέσεις τα μάτια και να παιξεις ό,τι είδους μουσική θέλεις πάνω στο κορμί μου τ' αλαβάστρινο, αρκεί να μου πεις τι γνώμη έχεις για τον δίσκο των blindfold" -και απλώνοντας το τριών χιλιομέτρων αριστερό της πόδι, θώπευσε τον πύραυλό του με το τακούνι απ' τη γόβα στιλέτο της, ξαστόχησε όμως δυστυχώς, κι η γόβα στιλέτο... χρατς... πόνος... αίμα... γκροτέσκο... ηλίθιο... κατάλληλο για 18+.


Δισκάρα απ' την Ισλανδία φίλες μου και φίλοι. Σαν Σίγκουρ Ρος, σαν Ρέντιοχεντ, σαν νεο-προγκρέσιβ ροκ, σαν κάτι πολύ μελωδικό, σαν να δρόσισε, σαν φυστίκ, σαν πικνίκ μες στο δασάκι, μια μικρή φωτιά, στην καρδιά βάλε πατίνια και δυο ρουλεμάν, βάλε στο μαγνητόφωνο τραγούδια που γουστάρεις... μπλα... μπλα...




Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

Η ανεξιχνίαστη γοητεία της δολοφονίας της Σουζάνας

Ζούμε στην εποχή των δολοφόνων. Για τη δολοφονία της Σουζάνας αναγνωρίζουμε στους δράστες κάποια ελαφρυντικά: "There is no intention to 'add to' the original work or attempt to recreate the power of the original recording. Only to play music and document what happens."

Record Club: Songs Of Leonard Cohen "Suzanne" from Beck Hansen on Vimeo.



Το ορίτζιναλ, διότι έτσι όπως είναι πάνω, με τη μούρη κιμά, κατρακρεουργημένη, η Σουζάν είναι αγνώριστη.



Η Σουζάν του σήμερα, γερασμένη, μετά το λίφτιγκ.



Η Σουζάνα στη Σπηλιά.



Και η Σουζάνα σε αστείο οπτικά ντουέτο...



Εκείνο το μεσημέρι έβρεχε απαλά για πολλή ώρα και απ' το παράθυρο έμπαινε η μυρωδιά της νοτισμένης κορφιάτικης γης, που κάλυπτε τη μυρωδιά του μπάφου που μόλις είχε σκάσει. Ηταν η πιο όμορφη Σουζάνα που είχα ακούσει ποτέ.

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Ξαναγάβγισε γάτα, ξαναγάβγισε

Λοιπόν... Εκλογές γίνονται, η μπλογκόσφαιρα θα βογκήξει. Ωστόσο νιώθω πως αδυνατώ πλέον να ανταπεξέλθω σε αυτού του είδους το ιστολογείν. Δεν έχω τίποτε να πω, ή τεσπά δεν έχω κάτι σημαντικό να πω, για την ακρίβεια δεν έχω κάτι σημαντικό να πω που να μην το έχουν πει κι άλλοι, και στην τελική who cares για το τι έχω να πω εγώ; Ασε που τα σοβαρά τα πράγματα, αυτά που αφορούν την πολιτική, την καθημερινότητά μας δηλαδή, δεν θα τα λύσουμε ιστολογώντας αλλά με άλλους τρόπους, που σιγά μην κάτσω να τους αναλύσω εδώ. Οπότε, μόνο μουσική.


Δεύτερο ποστ για το ίδιο συγκρότημα μέσα σε ένα χρόνο; Δεν το συνηθίζω αυτό. Ωστόσο οι Μπαρκ Κατ Μπαρκ βγάζουνε και δεύτερο άλμπουμ, μετά το εξαιρετικό Á Lífi, το επίσης εξαιρετικό και τόσο μα τόσο γλυκόπικρο Cittadinanza.



Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

Εχω κι εγώ αλογάκια, τοκοτόκ τοκ τοκ...

Ο νέος δίσκος των Popes. Cheers!


(G, αυτός ο δίσκος δεν είναι για σένα, ντοντ μπόδερ μπρόδερ... Ουδεμία σχέση με τους Ντιάμπλο Σουίνγκ Ορκεστρα του προηγούμενου ποστ)