Κατσένκο, Μουρεσάν ή Γιάο;

Τα γαμημένα τα βιντεοκλίπ και το γαμημένο το γιουτιούμπ πόσο μπορούν ταυτόχρονα να ευνοήσουν και να αδικήσουν έναν καλλιτέχνη; Ολόκληρη συζητηση και καβγάς γίνεται στα σχόλια αυτού του βιντέου στο γιουτιούμπ, "σχετικά με το αν αυτό το freak of nature στο βίντεο είναι αλήθεια ή ψέμματα", λες και έχει σημασία, μπροστά στη λιτή ομορφιά του τραγουδιού από τον/τους Tallest man on earth.

Dutch uncle is a term for a person who issues frank, harsh, and severe comments and criticism to educate, encourage, or admonish someone...

... Thus, a "Dutch uncle" is a person who is rather the reverse of what is normally thought of as avuncular or uncle-like (which would be indulgent and permissive).

One other proposed explanation is that the term, often expressed as "talk to one like a Dutch uncle," originated in the early 1800s as an allusion to the sternness and sobriety attributed to the Dutch. Dutch behaviour is defined in the book Culture Shock! Netherlands: A Survival Guide To Customs and Etiquette as "practical, direct, outspoken, stubborn, well-organised, blunt and thinking they are always right."^{[cite this quote]} According to that particular source, these are the alleged reasons behind the English term "Dutch uncle."

Still another possible origin may be the marriage of the Dutch William of Orange, who later became incumbent of the British throne, to the English Mary II, in the late 1600s. When the English and Dutch navy were combined during this period the English sailors viewed the Dutch with some resentment, and unwanted advice or orders from Dutch sailors purportedly were said to be from "my Dutch uncle."

Ολα τα ανωτέρω εις την αγγλικήν λογάκια είναι κόπι πέηστ από τη γουικιπίντια και είναι 99,9% σωστά. Παραλείπουν να αναφερθούν ωστόσο στο γκρουπάκι που φέρει το όνομα Ντατς Ανκλ, του οποιου βίντεο αναρτώ τώρα προς τέρψιν των αυτιών μας... Κι έχω μια νύστα...

Λάβλι, λάβλι

Κακού κάνουν διασκευή σε πόρτες, παράξενοι που είναι οι άνθρωποι!

Γιορατενσιονπληζ!

Scars

Κι όπως λένε στο μάησπεής τους: Work is for people who can't play video games

Ποστ ροκ, και πάλι. Λίγη υπομονή στην αρχή, μέχρι το κουβάρι της ασύλληπτης ομορφιάς να αρχίσει να ξετυλίγεται... Καταπληκτική μπάντα οι Yndi Halda.

Η γοητεία της συντομίας...

... και η δυσκολία του δυσπρόφερτου ονόματος... Phosphorescent, δηλαδή Φοσφόρεσεντ;

To μπουλί ντέρας

Η φωνή είναι λίγο σπαστική με την πρώτη ακρόαση... Αλλά η μουσική είναι ωραία, έχει μια επιμονή και μοιάζει να ρέει διαρκώς χωρίς παύσεις, και στο βάθος ακούω κάτι ωραία ντραμς-ταπεράκια... Γιάμι γιάμι (χαζό παιδί χαρά γεμάτο). Birdmonster λέγονται...

Κι όμως έχουν ήδη βγάλει τέσσερις δίσκους!

Στην αρχή την προσοχή μου τράβηξε το όνομά τους, που μου θύμισε τους Stranglers. Μετά, διάβασα ότι θυμίζουν πολύ τους National (καλό) έχοντας περισσότερα κάντρι-φολκ στοιχεία (κακό). Δεν ξέρω αν τεσπά μοιάζουν με την μπαντάρα National, αλλά αυτό το τραγουδάκι των Strugglers με αρέσει πολύ...

Κασέτες

Κάπου προς το φινάλε του Χάι Φιντέλιτι του Νικ Χόρνμπι, ο ήρωας Ρομπ δηλώνει ότι "πλέον ξέρει πώς γράφονται κασέτες για κάποιον που αγαπάς". Τότε που είχα διαβάσει το βιβλίο ήξερα κι εγώ, αν και, μέχρι να μάθω, είχα διαπράξει ουκ ολίγα ατοπήματα, γράφοντας κασέτες με ό,τι μαλακία μου κατέβαινε στο κεφάλι και χαρίζοντας τες στο πρόσωπο του ενδιαφέροντός μου με σκοπό όχι να την ευχαριστήσει η μουσική αλλά τον εντυπωσιασμό με τις "ψαγμένες" μουσικές μου επιλογές... Ακόμη θυμάμαι τη φρίκη της Κ. όταν πρωτάκουσε μια κασέτα που είχα ρίξει μέσα ανάκατα τραγούδια των Apollo 440 (κι όχι, δεν μου πέρασε απ' το μυαλό να βάλω τουλάχιστον το pain in any language), των Kraftwerk (όχι φυσικά δεν έβαλα το the Model, o βλαξ) και των Bokomolech (είχα βάλει νομίζω το trippled, ένα απ' τα γαμηστερότερα αλλά και πλέον δύστροπα τραγούδια τους...). Μετά, δεν ξέρω ποιος θεός με φώτισε και έγραψα άλλη μια κασέτα, η οποία ξεκινούσε με αυτό το τραγούδι. Η κασέτα είχε τρελό σουξέ, και νομίζω πως χρωστάω πολλά απ' τα καλά που συνέβησαν στη ζωή έκτοτε σε αυτό το τραγούδι...

"Ο Μαραντόνας είναι θεός"

Μάλλον ο Μάνου Τσάο συνειδητοποίησε ότι το Σάντα Μαραντόνα είναι πολύ κακό κομμάτι για να τιμά τον Ντιεγκίτο...



... και για το λόγο αυτό αποφάσισε να γράψει ένα ακόμη, καλύτερο αυτή τη φορά.

Είναι τρελοί αυτοί οι Αγγλοι

Τζίλτιντ Τζον

Παρηγοριά στο έγκλειστο μισθωτό που θα ήθελε να είναι κάπου αλλού

To σάουντρακ της σημερινής εργασιακής συνουσίας στη διαπασών

Τα τρία πίσω



γραφεία, με τρεις ευσυνείδητους υπαλλήλους,



κοπανιούνται στο άκουσμα αυτών των τριών.



Και τώρα, επιτέλους, σχόλασα.

What **** is like

Τραγούδι-κόλλημα-φλωριά-αλλά-με-αρέσει

Πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσα το ίδιο τραγούδι πέντε φορές συνεχόμενα; Δεν θυμάμαι. Το ρεκόρ συνεχόμενων ακροάσεων πάντως το έχει το "Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας". Κάποτε το άκουγα συνεχώς επί δύο ωρες! Και να φανταστείς, δεν κρατάει παραπάνω από 2,5 λεπτά.
Το συγκεκριμένο πάντως του Μαγιερ Χόθορν και των Κάουντι τώρα το βάζω για έκτη φορά συνεχόμενη...

Τι ωραίο βίντεο, τι ωραίο τραγούδι!

Εδώ το μαήσπεης της κυρίας Μαριάννας Δισάρδου, η οποία βγάζει δίσκο με τη βοήθεια ενός εκ των Καλέξικο.... (α, έτσι εξηγείται).

Μεγάάάλη ταινία, μεγάάάλο τραγούδι...

SόουL (και πάλι και πάλι)

Αχ, κι ένα ακόμη, γιατί μεράκλωσα...



Archie Bell & the Drells

Ιντι κιθάρες vs σόουλ

Πάει, μεγάλωσα κι εγώ. Ακουσα το τραγουδάκι που ακολουθεί, από μια πολύ ανερχόμενη μπάντα, τουλάχιστον έτσι τους παρουσιάζουν, και δεν εντυπωσιάστηκα καθόλου. Για την ακρίβεια, με έπιασε μια πελώρια επιθυμία να ακούσω λίγη σόουλ του '60... Τεσπά λέγονται Computerclub. Αυτοί στο ΝΜΕ αρεστήκανε απ' αυτό που ακούσανε και λένε Really f***ing cool indie pop. Και το γεγονός αυτό αποτελεί έναν ακόμη πολύ καλό λόγο να μην πολυγουστάρω αυτό που άκουσα...



Και τώρα, άσχετο παντελώς, η σόουλ που λέγαμε...



Πραγματική μουσική, λέμε ρε, όχι ίντι ποπ μαλακίτσες, σιχτίρι, τα βαρέθηκα αυτά...
A, ναι, ο καλλιτέχνης: Γουίλι Μίτσελ.

Είδα την Αννα κάποτε (ψέματα, σήμερα την είδα)

Την Αννα Τέρνχαϊμ, εννοώ. (καιρό είχα να βάλω μια όμορφη φατσούλα...)

Αντε λίγο ακόμη...

...μπας και μπορέσω να αντιμετωπίσω την πρόκληση του σούπερμάρκετ... (όχι ρε, δεν είναι το σουπερμάρκετ του Πουλίκα, αν και θα ταίριαζε...)



Mama Cass Elliot

Και για να πάρω τα πάνω μου...

... φυσικά θα ακούσω λίγη σόουλ.

Δεν ξέρω τι σκατά διαφορά έχει η northern soul απ' την υπόλοιπη (λες να είναι γεωγραφικό το ζήτημα;) πέρα απ' το γεγονός ότι με φαίνεται λιγάκι πιο χορευτική.



Αλ Γουίλσον, Δε Σνέηκ.

Πρωί πρωί

Πρωί πρωί, ξύπνησα και ψόφαγα να ακούσω αυτό το τραγούδι...



Happy thoughts, που λένε.

Και τώρα ακούω αυτό... (πλάκα στην πλάκα, τι ωραία χρονιά που ήταν για τη μουσική το 1994...)





Βρε μπας και είμαι emo;

Ω Θάνατε! ή Θάνατος αλά Ιρλανδέζικα ή O'Death

O'Death το όνομα του συγκροτήματος.




Καμία σχέση πάντως με τους θρυλικούς ντεθμεταλάδες Death, του αδικοχαμένου Chuck.

Πόση σόουλ άκουσες σήμερα;

Tommie Young, λέγεται.

Μεγαλα λόγια

Εντάξει, αυτοί οι τύποι είναι η μεγαλύτερη, πιο παραγνωρισμένη μπάντα έβερ.







Α, ναι, είναι οι Tea Party.

Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα...

... απ' το να μην έχεις -ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ- τρεχάματα και να πίνεις το καφεδάκι σου, σκαλίζοντας μουσικά μπλογκ για να ακούσεις κάνα καινούργιο γκρουπάκι. Λίγο τσεκάρεις το μάη σπέης, λίγο το γιουτιούμπ, ακούς κάτι που σε αρέσει, έχεις κι ένα δικό σου κωλομπλογκάκι, σε αρέσει το τραγούδι που ακούς, δεν χρειάζεται να το σκεφτείς πολύ, κάνεις ένα κόπι πέηστ δυο-τρία λινκ, και τσουπ! άλλη μία ανάρτηση... (για όποιον δεν το κατάλαβε, αυτό το ιστολόγιο έτσι ακριβώς λειτουργεί: δεν "προτείνει γαμάτα συγκροτήματα", απλώς αποτυπώνει μια στιγμή της ημέρας που τυχαίνει την προσοχή μου να τραβήξει κάποιο συγκρότημα...)



Pen Expers, Σουηδοί...

Βρες τις διαφορές

Το πρώτο είναι το γνωστό, κλασικό, καταπληκτικό, σουπερφανταστρουμφικό εξώφυλλο του Γκου των Σονικ Γιουθ (λες και δεν το βλέπεις από μόνος σου, τελος πάντων)

Ντέρτι Μπουτς...

Το δεύτερο είναι το εξώφυλλο μιας καινούργιας κυκλοφορίας των Twilight Sad με τίτλο Killed My Parents and Hit the Road (λες και δεν το βλέπεις κι αυτό από μόνος σου...).
Μια ζωντανή εκτέλεση του κομματιού που ακολουθεί συμπεριλαμβάνεται σε αυτό το δίσκο....

Oneida, Ονειδά, οΝειΔα, ΝΔ (ο Τατού παραιτήθηκε κι εμένα δεν με νοιάζει, ακούω Ονιντά, νταριντιρλάνταντα)

Αν στην αρχή δεν σε αρέσει, κάνε υπομονή μέχρι να ακούσεις το τρομπόνι στο 1'50''

Λοιπόν, ειλικρινά, αυτό είναι απ' τα πιο περίεργα πράγματα που έχω ακούσει ποτέ μου. Στην αρχή μου φάνηκε άθλιο, μετά εθιστικά άθλιo, και τώρα απλώς(;) εθιστικό... Α, ναι λέγονται AU.

I see colors and disco balls

Esther Philips.

Mama Africa

Miriam Makeba RIP

Το πιο πετυχημένο σχόλιο που διάβασα για αυτή την μπάντα: They sound like Tetris!

Εκεί που νόμιζα πως έχω ξεπεράσει για τα καλά τις αγγλικούρες new wave of new new wave of the fucking bloody newest soding wave, έπεσα πάνω στους Burningpilot. Και νομίζω ότι μπορεί και να ξαναμανακολλήσω...

Αληθινή μουσική και μάλιστα ιδιαιτέρως χορευτική...

Μιλι Τζάκσον.

Ενα τραγούδι για έναν πράχτορα

Αη λάικ μπάντες σαν τους Brasstronaut. Αη λάικ επίσης Τουίν Πιξ και Εϊτζεντ Κούπερ, και θέλω να μπιλιβάρω πως το τραγούδι στο βίδεο είναι για αυτόν...

Τότε που παπαγάλιζα τους στίχους

Ναι, μιλάω μόνος μου

Ναι, ο τυπάς με την κιθάρα μοιάζει σπαστικός, άσε που έχει αυτό το ξωτικίσιο-λεγκολίσιο-ορλαντομπλουμίσιο στιλάκι. Ναι, το κομμάτι για περίπου δέκα δευτερόλεπτα είναι ολόιδιο με το εκνευριστικό Ζόμπι των εκνευριστικών Κρανμπέριζ. Ναι, δεν μοιάζει με τίποτε απ' ό,τι έχω ποστάρει σε αυτό το μπλογκ. Ναι, το ακούω μανιωδώς σήμερα. Ναι, τα κέφια μου είναι χάλια. Ναι, έχω βγάλει αυτό το τεράστιο μπιμπίκι στο μέτωπο απ' το πολύ άγχος. Ναι, είναι Ιταλοί. Ναι, δεν σκαμπάζω γρι ιταλικά. Ναι, το σιντί τους μου το έδωσε ο φίλος μου ο GT, για να το "ξεφορτωθεί", όπως είπε. Ναι, έκανε μαλακία. Ναι, το σιντί είναι μια χαρά. Ναι, θα σας πω πώς λέγεται το συγκρότημα. Corde Oblique.

Πώς να γελοιοποιήσεις μια μεγάλη μπάντα

Σήμερα το πρωί η Κ. με κατέπληξε. Εκεί που είχα φτιάξει μια λίστα ανάκατη με φρεσκαδούρες και παλιατζούρες στο γουίναμπ με τραγούδια που της αρέσουν, έρχεται και μου ζητά το Lady in Black των Uriah Heep (σημειωτέον σιχαίνεται οτιδήποτε 70'ς χαρντρόκ). Βαριόμουν να το ψάξω στον σκληρό μου δίσκο, κι έτσι κατέφυγα στο youtube. Εκεί βρήκα αυτό το τρισγέλαστο βίντεο... Η πλάκα είναι ότι η Κ. μου ζήτησε να το ξαναβάλω!

Αληθινή μουσική, λέμε

...the Lafayette Afro Rock Band, Darkest Light...

"I am warning you" - Μιλάμε για πολλά γούστα...

The Gore Gore Girls - You Lied to Me Before

Who the fuck is Boney Maroney?

Εμβριθής ανάλυση: O Γουίλσον Πίκετ γ... και δ...

Γεμίσαμε αρούρια!

Ετούτοι εδώ είναι οι Dead Confederate. To συμπαθητικούλι τραγουδάκι λέγεται The Rat.



Κι ίσως να με άρεζε περισσότερο το τραγούδι αυτό, αλλά: Πού πάτε ρε Car-Amitri (πώς λέμε Del Amitri;) όταν ήδη έχει γραφτεί -εντάξει το έχω ξαναπεί αυτό αλλά θα το ξαναπώ- τραγούδι με τον ίδιο τίτλο, και μάλιστα όχι όποιο και όποιο τραγούδι, αλλά το καλύτερο αυτής της χιλιετίας so far... Ως γνωστόν απ' τους Walkmen.

Οχι ρε, δεν είναι η Ελίζαμπεθ Σου με κιθάρα

Εχει παραγίνει αυτή η ιστορία με τις singer songwriter. Και εντάξει παλιότερα -την εποχή που μεγάλωνα τεσπά, για να μην πιάσουμε το νήμα από την Τζοάν Μπαέζ και την Τζόνι Μίτσελ- ήταν λίγες και αξιόλογες: η Σούζαν Βέγκα, η Τανίτα Τικάραμ. Μετά πλάκωσε η Αλάνις, πλάκωσε κι η Τζιούελ, τώρα με το ίντερνετ έχει γεμίσει ο τόπος. Κοπελίτσες με κιθάρες. Οχι δεν καταλάβετε. Καθόλου δεν με χαλάνε. Ισα ίσα. Αλλά είναι τόσες πολλές που δεν τις προλαβαίνεις βρε παιδάκι μου να τις ακούσεις όλες. Οπότε αναγκαστικά βάζεις κριτήρια... άλλα, που δεν τιμούν τον σωστό ακροατή. Κοιτάς ας πούμε τη φωτογραφία της πρώτα, και αμα σου φανεί ενδιαφέρουσα ακούς. Ετσι την πάτησα κι εγώ με αυτή τη φωτό. Η μουσική της Katie Herzig δεν είναι κάτι φοβερό, όποιος μπει στον κόπο να ακούσει το κομμάτι που ακολουθεί θα το καταλάβει. Καλά να πάθω. Λες και δεν ξέρω ότι δεν πρέπει judge by the cover... Καλά να πάθω που είμαι τέτοιος λιγούρης και σεξιστής. Οχι ότι δεν είναι συμπαθητική η μουσική της, αλλά τόσο ωραία σαν τη φωτογραφία δεν είναι...

06 Sumatra.mp3

Οχ αμάν! Ξύλινα Σπαθιά USA style!

Δεν είναι κακό ότι μου θυμίζουν τα Ξύλινα Σπαθιά. Το κακό είναι ότι οι Light Fm είναι ατάλαντοι.

Μουσική στο Σινεμά: η πιο αγαπημένη μου σκηνή (5)

Moυ+Σι 4

3

Μουζική στο ζινεμά 2

Μουζική στο ζινεμά 1

Αχ, τι ρομαντικός...!

Αχ ο έρωτας, τα πουλάκια, οι πεταλουδίτσες, τα ζουζουνάκια, τα σοροπάκια, αχ...

Εντάξει, κιξάς που λέμε και στο Ζανζίτι

Περί τίνος πρόκειται; Δες εδώ.

Προ δεκατετραετίας

Κάπου πήρε το μάτι μου ότι βγάλαν καινούργιο δίσκο. Με εκπλήσσει το γεγονός ότι ακόμη βγάζουν δίσκους. Εγώ δεν έχω πάρει χαμπάρι τίποτε. Ίσως γιατί ακόμη ακούω αυτό.

Καλό; Κακό; Γινγκ; Γιανγκ; Μαύρο; Ασπρο;

O Raphael Saadiq γεννήθηκε το 1966. Εν έτει 2008 τραγουδάει τραγούδια που όχι μόνο θυμίζουν αλλά ακούγονται και σαν την υπέροχη σόουλ μουσική της εποχής που γεννήθηκε. Κι εγώ αναρωτιέμαι: Αυτό είναι καλό ή κακό;

Με χέρια τρεμάμενα εκδηλώνω ενδιαφέρον

Λέγονται Shaky Hands. Παλιοί, καινούργιοι, γνωστοί, άγνωστοι, ιδέα δεν έχω. Πάντως είναι απ' το Πόρτλαντ, του οποίου η μουσική σκηνή είναι αξιόπιστη γενικότερα. Για περισσότερα στο myspace τους. Εχουν κατιτίς πολύ τραβηχτικό, πώς να το πω, εναν νεωτερικό μεταπαλιομοδίτικο ήχο; Τι να πω, τι να πω δεν ξέρω, αναμένεται επένδυση πάντως, θα στενάξουνε τα τόρεντζ.

Kid Songs

Οταν ήμουν πέντε, ο αζεφός μου ο μεζάλος ήταν ζεκαπέντε και άκουγε τέτοια μουθική, που σέλω να πιθτεύω ότι με επηζέαθε στη ζωή μου ζετικά.

Ματαιότης ματαιοτήτων

Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο μάταιη είναι η προσπάθεια να ακούσω όλο και περισσότερη μουσική. Ουτως ή αλλως, δυστυχώς, περισσότερο χρόνο αφιερώνω στο να ψάχνω παρά στο να ακούω. Ασε που πόσες απ' αυτές τις μπάντες θα θυμάμαι μετά από τρεις μήνες; Απ' την άλλη η ποπ μουσική είναι στιγμιαία απόλαυση. Δεν πιστεύω δηλαδή ιδιαίτερα στη διαχρονικότητα, ούτε αναζητώ αυτό που θα μείνει κλασικό. Απλώς γυρεύω στιγμιαίες μουσικές απολαύσεις. Οπως αυτή που ακολουθεί. Λέγονται Spangle call Lilli line, είναι απ' την Ιαπωνία και, παρότι οι τίτλοι των τραγουδιών τους είναι στα αγγλικά, ακόμη δεν έχω καταλάβει τι σκατά τραγουδάει η τραγουδίστριά τους...

Ενα ίσον κανένα

Στην πολιορκία παντα πέφτει η Τροία...

Στρόμπερι Φερ και ουχί Φιλντς Φορέβαρ

Τα φαινόμενα απατούν, δεν είναι τόσο χάλια όσο φαίνεται...

Aλτ τις ει;

ALT: We're so glad that we don't know anything about love...

Μελό; Μέλλον; Mellow?

Shangri Las - Past, Present, Future, 1966

The past. Η Λ. είναι απ' τη Γεωργία. Σπούδασε Ιστορία. Πριν από οκτώ χρόνια ήρθε στην Ελλάδα.
The present. Στα 40 της δουλεύει ως σερβιτόρα, ως καθαρίστρια, ως οτιδήποτε βρει τέλος πάντων. Εχει μαζέψει κομπόδεμα και σκεφτόταν μέχρι πρόσφατα να επιστρέψει στη Γεωργία και να ανοίξει εμπορικό κατάστημα. Τώρα λέει ότι όλα στην πατρίδα της είναι κατεστραμμένα.
The future. Η Λ. δεν ξέρει τι να κάνει. Σκέφτεται να πάει σε ένα σχολείο να τελειοποιήσει τα ούτως ή άλλως σχεδόν τέλεια ελληνικά της. Shangri La...

New waveίλα...

The Passions, I'm in love with a German film star, 1981




Και σε -ας πούμε- διασκευή απ' τσι Foo Fighters

And now... for something completely different

"Μινιμαλιστικοί αντάρτες" είναι ένας χαρακτηρισμός των κριτικών για τους Fields of Forel. Ο μινιμαλισμός τους ξεπερνάει τα όρια της μουσικής τους και φτάνει μέχρι και τις πληροφορίες σχετικά με τους ίδιους. Δεν έχω ιδέα, για παράδειγμα, αν η μουσική τους κυκλοφορεί στα δισκοπωλεία, και τι σκατά είναι αυτή η εταιρεία, στην οποία ανήκουν, η afterworldrecords. Σίγουρα, απ' ό,τι είδα στην ιστοσελίδα τους, μπορεί όποιος θέλει να κατεβάσει δωρεάν mp3 αλλά και να παραγγείλει το δίσκο. Τα έσοδα, λέει το συγκρότημα, θα διατεθούν για "έρευνα", μια έρευνα που απ' ό,τι κατάλαβα αφορά τον ήχο(;) και τις προεκτάσεις του. Φανταστική μουσική πάντως. Και αυτή η πληροφορία εμένα τουλάχιστον μου αρκεί. Κι ένα παντελώς χαοτικό δείγμα:

- Γιατί χασμουριέσαι τόσο πολύ, βρε Παναγιώτη; - Ακούω τον καινούργιο δίσκο των Kaiser Chiefs, για αυτό!

(Ωχ έκανα μαλακία στον τίτλο και αποκάλυψα το πραγματικό μου όνομα...)

Που λέτε, το παρακάτω είναι το πρώτο τραγούδι του νέου δίσκου των ούτως ή άλλως υπερκτιμημένων Kaiser Chiefs. Είναι ένα έξοχο παράδειγμα του πώς να μετατρέψεις μια εξαιρετική ιδέα σε κάτι τραγικά βαρετό...



Και αν δεν με πιστεύετε ότι πρόκειται για παντελώς ανιαρή δουλειά ορίστε ένα ακόμη ας πούμε τραγούδι απ' τον καινούργιο δίσκο...



Νύσταξα τώρα, πάω για ύπνο....

Όχι, όχι, όχι!

Μια φορά κι εναν πολύ όμορφο καιρό, περιμένοντας το Μιλένιουμ νομίζω, βρισκόμουν στο Μάντσεστερ, και η Κ. προσπαθούσε να με μυήσει στα καινούργια μουσικά της αποκτήματα, ένα εκ των οποίων ήταν κάτι εκνευριστικά τυπάκια υπό το όνομα Travis που είχαν ένα εκνευριστικό single με τον άθλιο τίτλο All I wanna do is rock (τέτοιους τίτλους δικαιούνται να έχουν μόνο οι ACDC). Τους έγραψα στα μαύρα κατάστιχα, μέχρι που κυκλοφόρησαν το δεύτερό τους δίσκο "The Man Who" και μου πήραν τα μυαλά. Εκτοτε τους γουστάρω με τα χίλια, κι ας είναι ντεμοντέ μπαλανταδιάρηδες, μανιερίστικα γλυκόπικροι σε κάθε τους δίσκο. Μέχρι που πριν από λίγο είδα το βίντεο που ακολουθεί, που είναι το πρώτο σίνγκλ απ' το επερχόμενό τους άλμπουμ και λέω να τους ξαναγράψω στα μαύρα κατάστιχα. Μέχρι και ποζερίστικο κιθαριστικό σόλο έχει. Αίσχος!

Ευχές και κατάρες

Για τους Get Well Soon είχα πει κάτι ψιλά εδώ. Τώρα σε μορφή τραγουδιού ορίστε και μια-δυο κατάρες.
Μία απ' τους GWS:



Και μία από την εικονιζόμενη, τραγουδίστρια των εκ Σουηδίας Hello Saferide, με τίτλο Get Sick Soon...

Περί της θολής, ξεπουλημένης, "πολιτικοποιημένης" ωστόσο, ποπ

Μόμεντ οβ τρουθ εβριμπόντι! Οσα χρόνια ακούω μουσική, έχω μεγάλη αδυναμία σε κάποια συγκροτήματα που οι σοβαροί μουσικόφιλοι, αυτά τα άσπλαχνα ίντι κιντζ, θεωρούν ξεφτιλισμένα. Μετρήστε: Dr. Alban, U2, Kylie Minogue, Manic Street Preachers, Despoina Vandi, Oasis και φυσικά... Blur.
Αυτούς τους τελευταίους θυμήθηκα τις προάλλες με αφορμή ένα σχόλιο του Αρσέν Λουμπέν. Οι Blur δεν είναι μόνο το συγκρότημα του Girls and Boys ή του ΓουουΧούου Song2. Είναι επίσης το συγκρότημα που με το Modern life is rubbish και μόνον έκανε ένα σημαντικό statement πάνω στη σύγχρονη ζωή. Θα ξαναπώ ότι πολλά τραγούδια τους έχoυν πολιτικοποιημένους στίχους (επίσης θα επαναλάβω ότι ο Γκράχαμ Κόξον είναι ο καλύτερος βρετανός κιθαρίστας των τελευταίων χρόνων και ο Αλμπαρν ο πιο ενδιαφέρων μουσικός των τελευταίων χρόνων...).
Είπα λοιπόν να διαλέξω τρία τραγούδια τους, απ' αυτά που θεωρώ πολιτικά, και να τα ποστάρω εδώ, μαζί με λινκ προς τους στίχους... (να σημειώσω ότι δεν μιλάμε για πολιτικοποίηση τύπου Gang of 4, αλλά για κάτι πιο αφελές, πιο περιγραφικό μάλλον, τεσπά μικρή σημασία έχει, άλλωστε και συνταγές μαγειρικής να είχαν για στίχους, αυτά τα τραγούδια το ίδιο θα με άρεζαν...). Cheers!

Bank holiday comes with a six package beer
....then its back to work a.g.a.i.n.




Advertisements are here for rapid persuasion





Colin Zeal knows the value of mass appeal
He's a pedestrian walker, he's a civil talker
He's an affable man with a plausible plan
Keeps his eye on the news, keeps his future in hand



ΥΓ. Το τελευταίο βίντεο έχει λίγο κακό ήχο δυστυχώς. Επίσης, ξέχασα να πω ότι ο... Πολ Σκόουλς, εκτός από γαμάτο χαφ, είναι και γαμάτος ντράμερ!

Το σημάδι της ελαφίνας (είσαι ηλίθιος!)

Τώρα εγώ φταίω; Αλλά για να τον εκδικηθώ τον άθλιo τον τύπο με τη emo φράντζα και την ίμο fatsa, που τον αγκαλιάζει η Elin Lindfors, τον έκοψα απ' τη φωτό, χρατς χρουτς. Η συμπαθεστάτη ξανθούλα είναι η μία εκ των δύο Deer Tracks, που παίζουν... δεν ξέρω τι, ακούστε το βίντεο που ακολουθεί και βγάλτε συμπέρασμα. Αλλά, συγγνώμη, δεν γίνεται να μη σχολιάσω κάτι τελευταίο: είναι δυνατόν η ξανθούλα να καταγεται από μια πόλη της Σουηδίας που τη λένε Γκαβλέ; Ημαρτον δηλαδή!

Αγάπα με φιλελεύθερα γιου ντέρτη πάνκ!

Εάν ήμουν ένας συναισθηματικός μπλόγκερ, απ' αυτούς που γράφουν ροζ και κόκκινες και μοβ λέξεις σε σχήμα αιματοχέουσας καρδούλας, θα ξεκίναγα αυτό το ποστ ως εξής: Σε τι παράξενα μονοπάτια οδηγεί το μοναχικό διαβάτη η μουσική... Αλλά σιγά μη συνεχίσω έτσι. Απλώς βαριέμαι να κάνω αυτό που πρέπει να κάνω στην πραγματική ζωή και κάθομαι και βλακιολογώ στο μπλογκ, συνεχίζοντας αυτό που ξεκίνησα με τα τρία προηγούμενα ποστ. Στο τελευταίο εξ αυτών ανάφερα το Love I am Liberal του Τζέλο Μπιάφρα, χωρίς να ξέρω ο αδαής ότι πρόκειται για τραγούδι του Phil Ochs, το οποίο υιοθέτησε και επικαιροποίησε στιχουργικά ο Τζέλος (εδώ θα μου πει ο παρατηρητικός αναγνώστης, δεν ήξερες ότι το 51st state of America δεν το έγραψαν οι New Model Army αλλά διασκεύσαν το πρωτότυπο των Shakes, όπως με πληροφόρησε ο καλός blogger αξάς, ε... ΚώσταςΚ ήθελα να πω..). Ορίστε και οπτικό ντοκουμέντο:

(πάλι πουτάνα το έκανα το ποστ ο προαγωγός...) Λοιπόν άλλο έλεγα, άλλο είπα, άλλο ήθελα να πω και άλλο εντέλει θα πω... Για την ακρίβεια εγώ δεν θα πω τίποτε παραπάνω, αντ' εμου θα μιλήσουν ο Φιλόξ και ο Τζέλος Μπιάφρας μέσα απ' τις δύο εξίσου αιχμηρές αλλά ελαφρώς διαφορετικές στιχουργικά εκδοχές του Love me I am a Liberal... (με το χρωματάκι το περτικαλί κανά δυο λινκ προς το γουίκι, έτσι για να ξέρουμε περί ποίων πρόκειται...)

Πρώτα ο Φιλόξ:

I cried when they shot Medgar Evers
Tears ran down my spine
I cried when they shot Mr. Kennedy
As though I'd lost a father of mine
But Malcolm X got what was coming
He got what he asked for this time
So love me, love me, love me, I'm a liberal

I go to civil rights rallies
And I put down the old D.A.R.
I love Harry and Sidney and Sammy
I hope every colored boy becomes a star
But don't talk about revolution
That's going a little bit too far
So love me, love me, love me, I'm a liberal

I cheered when Humphrey was chosen (υποθέτω πως αυτόν τον Χάμφρει εννοεί...)
My faith in the system restored
I'm glad the commies were thrown out
of the A.F.L. C.I.O. board
I love Puerto Ricans and Negros
as long as they don't move next door
So love me, love me, love me, I'm a liberal

The people of old Mississippi
Should all hang their heads in shame
I can't understand how their minds work
What's the matter don't they watch Les Crain?
But if you ask me to bus my children
I hope the cops take down your name
So love me, love me, love me, I'm a liberal

I read New republic and Nation
I've learned to take every view
You know, I've memorized Lerner and Golden
I feel like I'm almost a Jew
But when it comes to times like Korea
There's no one more red, white and blue
So love me, love me, love me, I'm a liberal

I vote for the democratic party
They want the U.N. to be strong
I go to all the Pete Seeger concerts
He sure gets me singing those songs
I'll send all the money you ask for
But don't ask me to come on along
So love me, love me, love me, I'm a liberal

Once I was young and impulsive
I wore every conceivable pin
Even went to the socialist meetings
Learned all the old union hymns
But I've grown older and wiser
And that's why I'm turning you in
So love me, love me, love me, I'm a liberal

Ακούστε το κιόλας (αμα πάλι δεν παίζει το φλας του ισνίπζ θα πάω για ρεκτιφιέ...)

07. love me i'm a ...

Κι ο Τζέλος...

I cried when they shot John Lennon
Tears ran down my spine
And I cried when I saw "JFK"
As though I'd lost a father of mine
But Malcolm X and Ice-T had it coming
They got what they asked for this time

CHORUS
So love me, love me, love me
I'm a liberal

I go to pro-choice rallies
Recycle my cans and jars
I'll honk if you love the Dead
Hope those funny grunge bands become stars
But don't talk about revolution
That's going a little bit too far

I cheered when Clinton was chosen
My faith in the system reborn
I'll do anything to save our schools
If my taxes ain't too much more

And I love blacks and gays and Latinos
As long as they don't move next door

Rush Limbaugh and the L.A.P.D.
Should all hang their heads in shame
I can't understand where they're at
Arsenio should set them straight
But if Neigborhood Watch doesn't know you
I hope the cops take your name

Yeh, I read the New Republic(an)
Rolling Stone and Mother Jones too
If I vote it's a Democrat
With a sensible economy view
But when it comes to terrorist Arabs
There's no one more red, white and blue

Once I was young and had an attitude
Stickers covered the car I drove in
Even went on some direct actions
When there weren't rent-a-cops to be seen
Ah, but now I've grown older and wiser
And that's why I'm turning you in

06 - Jello Biafra ...

ΥΓ. Πολύ χρωματιστό σαν να βγήκε αυτό το ποστ ε;
ΥΓ2. Την υπόσχεσή μου δεν την ξεχνώ. Το βραδυ θα ανεβάσω ολόκληρο το δίσκο του Τζέλου...

Τρεις απόψεις για την αμεριχία...

Κλείνοντας το διάλογο που ξεκίνησα με τον εαυτό και με τη μουσική που αγαπώ σχετικά με τις ΗΠΑ, η αμεριχία (αμερική + ευτυχία βρε) μέσα από τρία τραγούδια (σημειωτέον, το δεύτερο είναι ίσως απ' τον πιο αγαπημένο μου δίσκο έβερ, το Holy Bible των Preachers)...

ΥΓ. Εψαξα να βρω το Love me I am a Liberal των Nixon/Biafra, αντί του τρίτου βιντέου, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει στο youtube και φυσικά βαρέέέθηκα να τ' ανεβάσω. Αναζητείστε το όπως και όλον το δίσκο, μιλάμε μπιμπεί και δέρνει... UPDATE: Μάλλον, καλύτερα, τώρα που το ξανασκέφτομαι, θα τον ανεβάσω αύριο τον δίσκο, στο Upkay...

Η ποπ μουσική ως διαμορφώτρια της αμερικανικής κουλτούρας (καλά θα ήταν...)

Συνέχεια εκ του προηγουμένου: Θα προτιμούσα εντέλει, αντί να διαμορφώνει ο καθε κωλομπαράκ (αισχρό, σεξιστικό, ρατσιστικό λογοπαίγνιο) την ποπ κουλτούρα, να διαμορφώνει την αμερικανική κουλτούρα η καλή ποπ μουσική. Αυτό το τραγούδι φερειπείν.

Ο Μπάρακ Ομπάμα ως διαμορφωτής της ποπ κουλτούρας

Καλά δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με το συγκρότημα. Αλλά την προσοχή μου στο myspace τους την τράβηξε αυτό:

Influences: LCD Soundsystem, Hall & Oates, The Band, Elton John, Rain Parade, XTC, Echo & the Bunnymen, Lindsey "The Kronic" Kronmiller, Roger Miller, Miller's Crossing, Tom Petty, Barack Obama.

Αναμένω με ανυπονησία το πρώτο ελληνικό ροκ συγκρότημα που θα δηλώνει ως επιρροή τον Γιωργάκη Παπανδρέου. Ο Σπανουδάκης, που έχει επηρεαστεί από τον Καραμανλή, δεν μετράει, δεν είναι ροκ...

Μπράβο, μπράβο, μπράβο!

Το συγκρότημα λέγεται έτσι
και ο δίσκος τους γιουβέτσι
τέτοια κομματάρα θα τη ζήλευε και η Ισμήνη η Καλέση...

Dance! Dance! Dance!

...ή όπως το θέτουν οι Those Dancing Days στο myspace τους: Pop / Pop / Pop!

Καθόλου B, πολύ τρεζολί

Καιρό είχα να βάλω μια ωραία κοπελίτσα σε κάποιο ποστ. Τα μάτια της Misia, τραγουδίστριας των Très.B, δεν είναι το μοναδικό ατού του συγκροτήματος, και μην κοιτάτε που τα υπόλοιπα τρία μέλη της μπάντας τα έκοψα απ' τη φωτογραφία. Ατμοσφαιρική κιθαριστική ποπ, νομίζω πως αυτός ο χαρακτηρισμός ταιριάζει πλήρως σε αυτό το πολυεθνικό συγκρότημα (τα μέλη του έχουν καταγωγή από -κρατηθείτε- τις ΗΠΑ, την Αγγλία, την Ολλανδία, την Πολωνία, την Ισπανία και -ουφ- τη Δανία). Κάπου διάβασα ότι η Misia τραγουδάει σαν "βραχνιασμένη Μπγιορκ", πράγμα που νομίζω πως και άστοχο είναι -καμία σχέση το ξωτικό- και άδικο. Τεσπά, ο δίσκος λέγεται Scylla and Charybdis και με αρέσει πολύ. That's all you need to know που λέγαμε και στο Suncity. Ακούστε και το τραγουδάκι που ακολουθεί.

04.flooding empty ...

Δίδυμοι του Υπονόμου: epανέρχονται!

Τρελό λογοπαίγνιο αυτό το epανέρχονται, μπράβο μου, καλός μαλάκας είμαι. Επί της ουσίας τώρα, μετά το Saturnalia, οι Gutter Twins, ο κύριος Ντούλι και ο κύριος Λάνεγκαν δηλαδής, μας προσφέρουν το ep Adorata, με οκτώ τραγούδια, τα περισσότερα εκ των οποίων διασκευές. Απ' αυτές ξεχωρίζω μέχρι στιγμής αυτο Deep Hit Of Morning Sun των Primal Scream (Evil Heat).

Πρώτα το οριτζινάλε, μετά η διασκευή, για να κάμουμε ούλοι τσι συγκρίσεις.

03 Deep Hit Of Mor...

Καμένος

Τότε που ήμουνα φαντάρος, και πέρα από καμένος ήμουν και αιωνίως συγκαμένος, μέσα στη γενικότερη ατυχία μου και τη δυστυχία μου, είχα την τύχη να γνωρίσω και κανά δυο παιδιά που τουλάχιστον μας ένωνε η αγάπη για την ίδια πάνω κάτω μουσική. Ε, αυτά τα ίδια παιδιά κοντέψανε ένα μεσημέρι να με στήσουνε στα πέντε μέτρα όταν είπα ότι προτιμώ τους Echo and the Bunnymen απ’ τους Smiths. Πράγμα που είναι αλήθεια και ισχύει μέχρι σήμερα, που τους ξαναθυμήθηκα τους αγαπημένους μου κουνελάνθρωπους ακούγοντας μετά από καιρό τη δισκάρα με τίτλο Burned που είχαν βγάλει ο Μακάλοχ με τον Σέρτζαντ υπό το όνομα Electrafixion, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ‘90.
Δειγματοληπτικά, το πρώτο τραγούδι του δίσκου, με τίτλο Feel my pulse.

01-Feel My Pulse.m...

Ωχ! Ενα παϊδάκι απ' το Οχάιο!

Φανταστική δουλειά. Διαβάστε περισσότερα για τον καινούργιο δίσκο των Lambchop με τίτλο Oh εδώ.

04 National Talk L...

Βρε για δες τι βγήκε μέσα από τα δάση

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα post black metal, experimental ατμοσφαιρικό συγκρότημα από τη Νορβηγία, οι In the Woods. Εντάξει, δεν ήταν ό,τι χειρότερο είχε να παρουσιάσει το συγκεκριμένο είδος μουσικής. Για την ακρίβεια ήταν απ' τις πιο ευάκουστες "ακραίες" μπάντες. Αυτό που όμως δεν περίμενα είναι μέσα απ' τις τάξεις τους να ξεπηδήσουν, μέσα στο 2008, δύο καταπληκτικοί, ατμοσφαιρικοί, καθόλου "μέταλ" δίσκοι δύο διαφορετικών μελών του συγκροτήματος, το S.o2 των Stille Oppror (του πρώην κιθαρίστα των In the Woods) και το Decent Man On A Desperate Moon των Transit (του πρώην τραγουδιστή των In the Woods). Διόλου τυχαία, αμφότεροι οι δίσκοι κυκλοφόρησαν από τη μικρή νορβηγική εταιρεία karmakosmetix records το υλικό της οποίας αξίζει να το ψάξεις.

Ηχητικό δείγμα, σε περίπτωση που δεν θυμάσαι ή δεν είχες την τύχη να ακούσεις τους In the Woods (υπόψη ότι οι Stille Oppror και οι Transit δεν έχουν ηχητικά καμία σχέση με αυτό που θα ακούσεις παρακάτω):

Του Μόντρεάλ σου ρε!

Φανταστικό περιτύλιγμα,
μάπα το καρπούζι,
γαμώ το Μοντρεάλ σας.

Κρίμα τα παιδιά...

Ο καλός ακροατής και μπλόγκερ KostasK καλά τα είχε πει πριν από κάνα μήνα και βάλε: δεν πάνε καλά οι Bloc Party. Είχα ακούσει απογοητευμένος το Mercury, πρώτο σινγκλ απ' το επερχόμενο άλμπουμ τους και ήλπιζα να μην ακολουθήσουν αυτήν την κατεύθυνση στο δίσκο. Φευ! Χτες και σήμερα άκουσα τον αχταρμά τους με τίτλο Intimacy. Μετά τους Dirty Pretty Things, τους Verve (που εντάξει, πάντα τους θεωρούσα υπερεκτιμημένους), οι Bloc Party κυκλοφορούν έναν δίσκο απογοητευτικό, που άνετα μπορεί να χαρακτηριστεί κακός, άθλιος, χείριστος. Ακολουθεί το Zephyrus, που συναγωνίζεται σε αθλιότητα το Mercury.

Bloc_Party_Inticam...

Ήταν κάποιος που δεν είχε καμία θεωρία κι όλο έλεγε "έχω πολλές θεωρίες, μία απ' αυτές λέει πως ήταν κάποιος που δεν είχε καμία θεωρία κι όλο έλεγε...

Εχω πολλές θεωρίες, αλλά κανέναν να τις πω. Για αυτό, μία μία θα τις αραδιάζω εδώ πέρα. Μία θεωρία μου λοιπόν λέει ότι κάθε μέρα σε κάποιο σημείο αυτού του πλανήτη κάποιος γράφει ένα υπέροχο τραγούδι. Κι επειδή η μουσική που έχουμε ακούσει θα είναι πάντα λιγότερη από τη μουσική που δεν έχουμε ακούσει, είναι πολύ πιθανόν το τραγούδι να πάει άκλαυτο, ειδικά αν ο καλλιτέχνης δεν έχει κάποια δισκογραφική να τον προωθήσει. Βέβαια σήμερα, χάρη στο ίντερνετ, η δυνατότητα να ανακαλύψεις κάποιον τέτοιο καλλιτέχνη είναι σαφώς μεγαλύτερη. Αν δεν υπήρχε το διαδίκτυο μάλλον δεν άκουγα ποτέ τις τραγουδάρες του RickoLus. Πέρα από το ότι γράφει πανέμορφα τραγούδια, δεν ξέρω τίποτε για αυτόν. Μόνον ότι όλα τα τραγούδια τα γράφει και τα ηχογραφεί μόνος του, όπως μόνος του τα προωθεί και τα διανέμει δωρεάν απ' την ιστοσελίδα του. Και αμα θέτε, λεει, μου κάνετε και ένα ντονέησιον. Αμα θέτε όμως, κανέναν δεν υποχρεώνει, και για αυτό είναι ακόμη πιο γαμάτος. Φυσικά ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος είναι που κάνει κάτι παρόμοιο. Το ζητούμενο είναι να βρούμε κι άλλους μουσικούς σαν κι αυτόν. Ακολουθεί ένα τραγούδι του, για όσους βαριούνται να πάνε μέχρι το σάιτ του και να τα ακούσουν αλλά και να τα κατεβάσουν όλα.

VIRGIN.mp3