Βραβείο "έσκασε στη μάπα μου εκεί που δεν το περίμενα" 2009

Ας είναι καλά ο κουμπάρος μου. Με το είπε στο τσατ, ότι βγάλανε και δεύτερο δίσκο εφέτος οι Αρκάιβ, το Κοντρόλιγκ Κράουντζ όχι παρτ του (ζα) αλλά παρτ φόρ. Και φίλε... Φοβερό το δισκάκι. Ισως πρέπει αν ακούσω και το Κοντρόλιγκ Κράουντζ παρτ ουάν, στο οποίο είναι αλήθεια δεν έδωσα σημασία...

Ρομάνς

Που λες, είδα τις προάλλες, στου λεωφουρείου, καθώς ανέβαινα προς το Σανσίτι στο Γουέστ Σάιντ της Σαλόνικας, μιαν συνομήλική μου που κάπου την ήξευρα. Ητο μία γυνή, η οποία όταν ήτο κορασίς απετέλεσε για ένα διάστημα το κορίτσι ενός φίλου μου στο γυμνάσιο. Και ετούτο ήτο το τραγούδι τους.

Τι δουλειά θα ήθελες να κάνεις;

Πνευστός σε μια τέτοια μπάντα. Και ναι ρε. Το ξέρω ότι πρόκειται περί ταινίας.

Guilty pleasure, λέμε

Με αρέσουν τα ντραμς σε αυτό το κομμάτι. Τα ντραμς. Πάρα πολύ. Και οι κιθάρες. Και το μπάσο. Και η ερμηνεία του Μπόνο. Αλλά κατά βάση με αρέσουν τα ντραμς. Και ναι πλέον τους φτύνω, τους γελοίους. Αλλά εκείνα που με αρέζανε με αρέσουνε ακόμη. Δεν υπάρχει λόγος να τ' αποκηρύξω. Αλλως τε (άτσα, αρχαιοπρέπεια!) το λέει κι ο Μπόνος: Του γρονγκζ γουόντ μέηκ ιτ ράιτ.

Σσσσσς...

Ας ησυχάσουμε λίγο. Ας ηρεμήσουμε. Ας βγάλουμε τον αστικό θόρυβο απ' τον εγκέφαλό μας. Λίγη γαλήνη, λίγη σιωπηλή ομορφιά γαμώτηντρέλαμουγαμώσιχτίράειστοδιάλο...
Ησυχία λοιπόν ή κοινώς σκάστε. Για την ακρίβεια, σκάσε εγώ, όχι εσείς, αφού εγώ μπουρδολογάω σαν ακατάσχετο κόψιμο, σαν οχετός λέξεων, σαν κουτσομπόλης που έφαγε γλυστρίδα... Σσσς... Σκάσε Πάνω.
Κυρίες και κύριοι, οι Νάσιοναλ. Σε ένα ακόμη καινούργιο τους τραγούδι. Ναι, οι Νάσιοναλ, κυρίες και κύριοι. Πείτε στα μούλικα να σκάσουν, στους κάγκουρες να ξηλώσουν τα σαμπγούφερ τους, στις μορφονιές με τις γόβες στιλέτο να τις βγάλουν για να μην κάνουν θόρυβο, λες και ξανάρθανε οι Γερμανοί με τις μπότες τους. Σσσσς... Οι Νάσιοναλ γαμώτογαμήδι μου μέσα.

Ασχετο

Μετά τους Μάιτι Στεφ, βρέθηκα προ ολίγου στους Φλόγκιν Μόλι, που δεν τους καλοήξερα. Εντάξει και που τους έμαθα, δεν τρέχει τίποτες, πλάκα έχουνε.



Ομως μέ όλα αυτά τα ιρλανδοτέτοια θυμήθηκα την πιο αγαπημένη μου τελεοπτική σειρά έβα (κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσω να γράφω σα γίδι, θα περάσει κατά τύχη κάνας άγνωστος απεδώ, και θα νομίζει ότι κάνας αγροίκος, αναλφάβητος λουμπενάριος...) , το The Wire (εντάξει, για να είμαι ειλικρινής είναι νο2 μετά το Λαβ Σόρρυ -Σάκηηηηη, ο υδραυλικός λέμε ρε, όχι ο τραγουδιστής).
Που λετε, κι αν δεν λέτε εχέσθην, να το δείτε το Γουάιρ, αν δεν το έχετε δει. Είναι κλάσεις (πουφ... και βρόμισε) ανώτερο από πολλες κινηματογραφικές ταινίες με κλέφτες και αστυνόμους. Αλλωστε η γενικότερη εποπτεία του Τζορτζ όχι Σόρος αλλα Πελεκάνος (του συγγραφέα, όχι του Πέτρου του μακαρίτη του πελεκάνου της Μυκόνου) εγγυάται ένα γκαλό αποντέλεζμα, το οποίο μπορείντε να θαυμάσετε στη μεγάάάλη -42 ιντσών, προικισμένα μου πλάσματα εσείς...- μικρή σας οθόνη. Και να μια σκηνή απ' το the Wire, που συνδέεται με τα ιρλανδοτέτοια που λέγαμε πριν, με ηχητική υπόγκρουσι τσι Πόγκζ.

Βραβείο επίμονου και κολλητικού μουρμουρίσματος (humming) 2009

Ξέρετε τι εννοάω, είμαι σίγουρος. Χαμινγκ, παιδάκι μου, αυτό το πράγμα που σε πιάνει κάποιες φορές που σου κολλάει ένα τραγούδι και δεν σε αφήνει, αλλά δεν θυμάσαι τους στίχους επακριβώς ούτε και περιπουώς, και τη μελωδία δηλαδή την ψιλογαμάς, αλλά έχεις κολλησει και αδυνατείς να κάνεις οτιδήποτε άλλο όλη μέρα απ' το... χμουχμμαχούμ χαού ντάουντάάάάάουν μπουρουντουρού μπα νταμ ντάάάάάτάάάουν, γουί γαηαηαη γαηγηγηδην μπαντάμ... Με πιάνετε; Αν δεν με πιάνετε, πιάστε με σας παρακαλώ, διότι με αρέσει πρώτον να με χουφτώνουν και δεύτερον ετούτο εδώ τ' απείρως κολλητικό, hummingέστατο άσμα απ' τους Μάιτι Στεφ, οι οποίοι μπαϊδεγούεη βγάλανε δισκάρα φετος.

Τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσε να πάρει ετούτο το τραγούδι και το βραβείο καλύτερου στίχου για το 9-5 is eating us alive, αλλά μάλλον πρέπει να περιμένω να μου 'ρθει να το δώσω κάπου αλλού...

Μαθηματικά

Λεντ Ζέπελιν + Σούπετραμπ + Φλιτ Φόξιζ = Φρουτ Μπατς.

Yeah baby! (μτφ στα ελληνικά: Γιέα μπέημπι!)

Καλά τα μελωδικά, καλά τα πειραματικά, καλά τα ποστ, όλα καλά είναι. Αλλά μην ας μην ξεχνάμε και τα γούστα έτσι; Το φαν, που λέμε και στο Σάνσίτι στο Γουέστ Σάιντ της Ζαλονίκης. Καλέ, παραλίγο να ξεχάσω να δώσω έστω ένα φτωχό λινκ προς το μάησπεής των ισπανών (απ' το Βιλανόβα, αλήθεια σας λεώ) Τόκιο Σέξ Ντιστράξιον -και γαμώ τα ονόματα, έτσι;

Sonic Girl, Gossip Youth

Ενα απ' τα πράγματα που με αρέσουν στους Σόνικ Γιουθ είναι ότι κάνουν ό,τι τους κατέβει στην κεφάλα, ακόμη και πράγματα που θεωρητικά δεν ταιριάζουν σε ένα τόσο αξισέβαστο, τρελά εναλλαχτικό, χάιλι ρισπέκτιντ γκρουπ, που θεωρείται ότι όρισε το αντεργκράουντ, απ' το οποίο πηγαινοέρχεται κατά το δοκούν, αψηφώντας τους ίδιους τους αντεργκράουντ κανόνες που υποτίθεται ότι όρισε και βγάζοντας τη γλώσσα στην ποπ κουλτούρα, την οποία με τόση διαστροφή προσεγγίζει κάθε φορά.
Είχα ξαναγράψει για το φλερτ τους με το μέηνστρημ, τη μόδα και τα σχετικά σε μιαν ανάρτηση στο άλλο μπλογκ. Τώρα, απλώς θα ποστάρω αυτό το βίντεο, απ' την εμφάνισή τους στην κατ' εμέ μπλιαχ σειρά Γκόσιπ Γκέρλ.



ΥΓ. Αχ Κιμ!

Βραβείο καλύτερου συγκροτήματος που με ανάγκασε να επανεκτιμήσω ένα παλιότερο συγκρότημα που δεν πολυγούσταρα 2009

Λοιπόν, αγαπημένες μου φίλες, αγαπημένοι μου φίλοι, δεν θα αποπειραθώ να ξαναγράψω ακριβώς τι είδους βραβείο προτίθεμαι να δώσω ευθύς αμέσως, διότι είμαι σίγουρος πως θα μπερδευτώ. Για να το κάνω πιο λιανά και να το εξηγήσω και σε μένα τον ίδιο: όταν, προ τετραετίας νομίζω, είχε γίνει ο σχετικός χαμός με τους Bright Eyes, εγώ ήμανε φαντάρος και παρότι πήρα χαμπάρι τον σχετικό χαμό, δεν με αρέσανε καθόλου, καθότι ως φαντάρος ήθελα να ακούω μόνο System of a Down. Πάρτε μιαν ανάσα να ακούσουμε τους θεούς, που έχω και καιρό να τους ακούσω, αφού άλλωστε δεν είμαι πλέον φαντάρος.





Ωραία, και τώρα ας περάσουμε στα πιο δικά μας άσματα, τα φλωρικα βρε παιδάκι μου, τα αγαπησιάρικα τα μελό, για να συνεχίσουμε την ιστορία μας: Εμαθα λίαν προσφάτως απ' τα feeds μου ότι δημιουργήθηκ ένα τρόπον τινά σούπεργκρουπ από καλλιτέχνες της εναλλαχτικιάς φολκ, εις εκ των οποίων κι αυτός ο τυπάς ο Κόνορ Ομπέρστ των Bright Eyes, που όπως εξομολογήθην αντιπαθούσα μέχρι πρότινος σφόδρα. Ωστόσο, ακούγοντας τραγούδια σαν κι αυτό που ακολουθεί απ' το σουπεργκουπ ονόματι Monsters of Folk, είπα να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία στους Μπράητ Αηζ.
Ορίστε αρχικά οι Μόνστερζ οβ Φολκ.






Για το φινάλε, ένα εξαιρετικό εξαιρετικά μελό τραγούδι των επανεκτιμηθέντων Μπράητ Αηζ.

Υες!

'OVATIONS,' THE NEW ALBUM BY PIANO MAGIC OUT NOW

Γκουτπάη μάη λοβ, γκουτπάη

Ενα κύμα αναπάντητων ερωτημάτων μου κόβει την ανάσα (πχ: γιατί οι περισσότεροι αθλητικοί δημοσιογράφοι είναι φασίστες;). Ευτυχώς ο εργασιακός βόμβος στο γραφείο μένει μακριά απ' τα αυτιά μου χάρη στη Χαρούκο (ποια διάλο είναι τώρα αυτή;).

Βραβείο μεγαλύτερου επανακάμπτοντος κολλήματος 2009

Οπως ίσως έχω ξαναπεί, παλιά είχα μεγάλο κόλλημα με τα Φλεγόμενα Χείλη, τσι Φλέημιγκ Λιπζ ντε. Κάποια στιγμή τους βαρέθηκα, τους ξέχασα. Αλλά φέτος με το νέο τους δίσκο ξαναμανακόλλησα χοντρά. Ειδικα όταν βλέπω κάτι τέτοιες τηλεοπτικές τους εμφανίσεις. (θα αφήσω το πλήρες μέγεθος του βιντέου, ίσως για πρώτη φορά, σε αυτό το ιστολόγιο, γιατί είναι πραγματικά υπέροχο να τους βλέπεις...)

Βραβείο "δες τι θυμήθηκαν οι τύποι" 2009

Αραγε ποιος θυμάται την σήμερον ημέρα τους This Mortal Coil; (ακολουθεί η διασκευή τους στο Song to the Siren του Τιμ Μπάκλεη).



Και ποιος θυμάται τους Coil, η κεντρική φιγούρα των οποίων πριν από πέντε χρόνια πέθανε; (ακολουθεί η διασκευή τους στο Tainted Love των Soft Cell)




Απ' ό,τι φαίνεται, λοιπόν, αρκετοί (κάποιοι γνωστοί, άλλοι όχι και τόσο: Yaël Naim, Bonnie Prince Billy, Yann Tiersen, Matt Elliott, DAAU, Chapelier Fou, Sylvain Chauveau, Christine Ott, Oktopus, Nightwood, David Donatien, Nicolas Jorio) θυμούνται και τα δύο σχήματα. Και μαζωχτήκανε όλοι μαζί, για να τιμήσουν τους Coil, δημιουργώντας το σχήμα This Immortal Coil, κλείνοντας έτσι το μάτι και στους This Mortal Coil.

Ορίστε, οι This Immortal Coil αποτίουν φόρο τιμής στους Coil διασκευάζοντας την Ostia.



Και για να κλείσει ο κύκλος, ας ακούσουμε το Song to the Siren απ' τον Τιμ Μπάκλεη.
(παντελώς καταθλιπτική, μουσικά, αυτή η ανάρτηση).

Πάρε μιαν ανάσα βρε παιδάκι μ'!

Ωραίον τραγούδιν, σαν ανάσαν εαρινήν.



Σουήτ Τριπ, λέγονται. Ονομα και πράμα.

Ή, η φάλαινα

Or, The Whale - Never Coming Out - Luxury Wafers Sessions from Luxury Wafers on Vimeo.

Χιλιοπαιγμένα πράγματα, αλλά με χιλιαρέσεουν, τι να κάνουμε; Τσιμπάω σαν ψάρι με αυτόν τον ήχο: αμερικανο-φολκ με ολίγη σλάιντ κιθάρα, καλπάζοντα ταπα-τούπα ντραμς και γυναικεία φωνητικά... Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση oι Or, the Whale.

Bραβείο καλύτερου συγκροτήματος που με πρότεινε ν' ακούσω ο μεγάλος μου αδερφός μέσα στο 2009

Βεβαίως, ήξερε τι έκαμνε ο bro. Ήξερε ότι έχω αδυναμία, απ' τα μικράτα μου, στον Τομ Πέτυ, του οποίου το Γκρέητ Γουάιντ Οπεν ήτο ο πρώτος δίσκος που απέκτησα ποτές. Κι εδώ κάνω τη σύνδεση την τρομερη, ατενσιονάρετε σας πλιζάρω: το πρώτο συγκρότημα που είχε φτιάξει στα μικράτα του ο κυριος Τομ Πέτυς ήτο οι Μαντκρατς. Οι οποίοι αργότερα διελύθησαν χωρίς να κάνουν τίποτε αξιοσημείωτο. Ομως ο καλός ο κύργιος Πέτυς δεν τους ξέχασε, και τώρα στα γεράματα επανασυνδέθηκαν και βγάλανε και δίσκο, όχι στην εκκλησία, αλλά σε εταιρεία. Ορίστε ένα δείγμα, ζόρικου, πολύ ζόρικου, αμερικάνικου παλιομοδίτικου ροκ, το οποίο εμένα πάντως πολύ με αρέσει κι ας το παίζω και εναλλαχτικός ναούμε...

Βραβείο στην ανεμοβροχιά καλό είν' και το χαλάζι 2009

Μου λείπουν οι Νάσιοναλ. Μου λείπουνε πολύ. Θα μου πεις: Βρε αχόρταγε, τέσσερις-πέντε δίσκους έχουν βγάλει, να ακούς αυτούς, μέχρι να βγει μέσα στο 2010 (ελπίζουμε) το νέο τους άλμπουμ. Σωστά, αλλά εγώ θέλω κι άλλο. Καινούργιους, καλύτερους Νάσιοναλ. Αν και έχω και την αγωνία μέσα μου, μην τυχόν και με απογοητευσουν με το νέο τους άλμπουμ. Διότι πόσο να βελτιώσεις την τελειότητα; Δεν έχει σημασία, τη στιγμή αυτη τουλάχιστον. Για την ώρα, ας δώσουμε στους λεβέντες μας το βραβείο στην ανεμοβροχιά καλό είν' και το χαλάζι 2009, για το μοναδικό καινούργιο τους τραγούδι που ακούσαμε φέτος, που συμπεριλήφθηκε σε μια συλλογή που δεν θυμάμαι πώς λέγεται και ούτε με νοιάζει. Το μόνο που με νοιάζει είναι οι Νάσιοναλ (τυφλός ηλίθιος οπαδός). Ορίστε... Ashamed of the story I told.

Βραβείο καλύτερου συγκροτήματος απ' το ζωικό βασίλειο 2009

Εγώ το είπα και το εννοώ: τέρμα τα δίφραγκα και οι μουσικές προτάσεις μέχρι το τέλος της χρονιάς. Μόνον ανασκόπηση και βραβεία και λίστες, αλλά με το δικό μου τρόπο. Ηρθε η ώρα λοιπόν του Καραμανλή, του Βαλαώρα και της απονομής του βραβείου για το καλύτερο συγκρότημα απ' το ζωικό βασίλειο για το 2009, ενα συγκρότημα με το οποίο έφαγα μεγάάάάλο κόλλημα φέτος, για το οποίο έχω κάνει ουκ ολίγες αναρτήσεις, τις οποίες βαριέμαι όμως να ψάξω να βρω -και έτσι όπως έχω ξαναστήσει το μπλογκ είναι λίγο δύσκολο να τις βρει οποιοσδήποτε: Κυρίες και κύριοι, φίλοι μου και φίλες, πασόκοι και πασόκες, σας πρεζεντάρω για νιοστή φορά τους σουπεργουαντέρφουλους Bark Cat Bark: ενάμιση λεπτό αιθέριας ομορφιάς. Ομορφιά ρε μουνιά! για να παραφράσω το γνωστό επιτοίχιο σύνθημα, γαμώ την τρέλα μου μέσα.

Βραβείο καλύτερου κολλάζ σε εξώφυλλο 2009

Συνεχίζουμε την αναδρομή στο 2009 απονέμωντας βραβεία ό,τι να 'ναι, όπου κάτσει, όπως λάχει εμείς οι βλάχοι, με το βραβείο καλύτερου-κολλάζ-που-το-κάνανε-εξώφυλλο-2009. Νικητές οι Μέμορι Τέηπζ για τούτο εδώ, ναούμε. Στη γωνία αυτή η κοπελιά, που ψιλοφαίνεται, λες να είναι η Ισμήνη η Καλέση; Ιδέα μου ε; Η Ζέτα Μακρυπούλια; Ούτε; Είμαι ηλίθιος ε;

Εμένα αυτό το συγκρότημα δεν με αρέσει, ούτε νομίζω πως θα αρέσει και σε κανέναν απ' τους τρεις-τέσσερις επισκέπτες αυτού του ιστολογίου. Εν μπάση μπεριμπντώσει, εδώ μπορείτε να ακούσετε το συγκεκριμένο το άσμα του νικητήριο εξωφύλλου.

Βραβείο καλύτερης ατάκας σε τραγούδι 2009

Λοιπόν, θα το πω ευθέως: Τσουρέκια έχουν αρχίσει ήδη να μας τα κάνουνε με τις ανασκοπήσεις τους. Οχι μόνον τελειώνει η χρονιά, αρα θα πρέπει να λουστούμε τις αναπόφευκτες ανασκοπήσεις και τα δημοψηφίσματα για τα καλύτερα άλμπουμ, αλλά τολμά να τελειώνει και η δεκαετία, και ήδη έχουν αρχισει τα όργανα μετά τη δημοσίευση των σχετικών -και πολύ γελαστικών, στα όρια του τραγικού δηλαδή- λιστών απ' τα έγκριτα Πιτσφορκμίντια και Ανκάτ. Δεν δίνω λινξ, ξέρετε πού και πώς θα τα βρείτε.

Οπότε αποφάσισα κι εγώ να αρχίσω να κάνω τη δική μου ανασκόπηση, αλλά σιγά-σιγά. Δηλαδή, όποτε θυμάμαι κάτι, να το καταγράφω. Ετσι λοιπόν σήμερα αποφάσισα να απονείμω στους Σουγκαρπλαμ Φέριζ το βραβείο καλύτερης ατάκας σε στίχο τραγουδιού 2009, για το τραγούδι τους Polaroid και το σημείο "...they say that you look like a Morrissey song". Εμπνευσμένο, πραγματικά, όπως και η μουσική τους. Επειδή το Polaroid δεν υπάρχει στο γιουτιούμπ, ορίστε ένα άλλο τους τραγούδι που βρήκα πρόχειρο.

Και να που μέσα στον εργασιακό πανικό της Παρασκευής, προκύπτει τροφή για σκέψη

Λοιπόν, λοιπόν... Ωραίον το εξώφυλλον, σεπτόν, δεν νομίζετε;

Το ζήτημα είναι το εξής: Αν κατάλαβα καλά απ' τις λίγες πληροφορίες που υπάρχουν για την ώρα στο διαδίκτυο για αυτούς, οι Τζίσους Κράιστ (δε ίντι μπαντ) είναι δύο τυπάδες γραφιάδες, ο ένα μάλιστα συγγραφέας, ο άλλος γράφει σ' ένα τρέντικο - χίπστερ σάιτ και για την ώρα, σε ό,τι αφορά τη μουσική, έχουν κάνει αυτό που βλέπετε στη φωτό, το οποίο μπορείτε να ακούσετε εδώ, όπου επίσης μπορείτε να απολαύσετε και άλλες εικογραφημένες βλασφημίες τους. Τι τους αναγνωρίζω: ότι ξέρουν να εκμεταλλεύονται τα νέα μέσα, δημιουργώντας το σχετικό θόρυβο γύρω απ΄το όνομά τους. Διότι σμπρώξιμο και hype δεν υφίσταται μόνο στην μέηνστρημ μουσική σκηνή αλλά και στην ίντι-ανεξάρτητη-ξέρω 'γω μουσική. Δεν είναι τυχαίο ότι το τραγούδι αυτό τα πάει περίφημα στα τσαρτ του ευαγγελίου των ίντι τρέντηδων του διαδικτύου Hype Machine. Μουσικά τι λέει το κομμάτι; Καλό είναι, δεν λέω. Ηλεκτρονικό, πιασάρικο, κολλητικό, αξιομνημόνευτο. Εχουμε ακούσει καλύτερη μουσική απ' αυτήν στο παρελθόν; Σίγουρα ναι. Στο παρόν; Επίσης. Στο μέλλον; Ελπίζω πως ναι, διότι διαφορετικά αλίμονό μας. Αξίζουν την προσοχή μας οι Τζίσους Κράιστ (δε ίντι μπαντ); Ενδεχομένως σίγουρα!

Κρίμα

Αγαπητέ επισκέφτη ετοιμάσου για περισπούδαστη τε και βαρύγδουπη σκέψη
σχετικά με το νέο άλμπουμ των Εντιτορζ:

Το άκρον άωτον του μιμητισμού: ως θαυμαστής (ενίοτε αντιγραφεύς) των Τζόη Ντιβίζιον να φτάνεις στο σημείο, στον τρίτο σου δίσκο, να ακούγεσαι σαν τη μετεξέλιξή τους, τους Νιου Όρντερ!

Still got soul brother!

Black Joe Lewis and the Honeybears

ΙΙΙ

Espers III out October 20, 2009

GT, αυτούς να τους ακούσεις. Οπωσδήποτε.

Μικρή παριζιάνικη ιστορία

O όρος μούλτι κούλτι μπορεί να έχει πολλές και διαφορετικές εκφάνσεις. Μπορεί, για παράδειγμα, τέσσερις ελληνες να βρίσκονται στους δρόμους του Παρισιού μέσα σε ένα Σιτροέν Σάξο και να χοροπηδάνε με τους νέο-σκα-αναβιωτικούς ρυθμούς των αυστραλών Cat Empire. To τραγούδι π' ακολουθεί σίγουρα δεν είναι το καλύτερό τους, αλλά νομίζω πως ταιράζει απολύτως με τα προαναφερθέντα, καθότι ο τίτλος του είναι The Car Song.



Αν θέτε να τους ακούσετε σε μια πιο... τρόπον τινά σοβαρή φάση, δοκιμάστε αυτό:

Δηλαδή το 1993 ακούγαμε γκραντζ και όχι αυτό εδώ;

O καλός μουσικόφιλος συνάδελφος, ο οποίος αγοράζει μόνο αυθεντικά σιντί, είπε: "Εκεί που θα πας, στο Παρίσι, αν μπεις σε κάποιο δισκάδικο και βρεις αυτό το άλμπουμ, να μου τ' αγοράσεις σε παρακαλώ, γιατί εδώ στην Ελλάδα δεν μπορώ να το βρω πουθενά". Και μου 'γραψε σε ένα ρίζλα χαρτονάκι τον καλλιτέχνη και τον τίτλο. Τον καλλιτέχνη τον είχα ακουστά, το άλμπουμ όχι. Το δίσκο δεν τον βρήκα (δεν έψαξα, για να λέμε την αλήθεια). Ωστόσο, για να μην έχω ενοχές, τον κατέβασα για τον καλό μουσικόφιλο συνάδελφο. Και ήτο αποκάλυψις. Εξαιρετικό το God is the other face of Devil, του Phil Shoenfelt.

que la reseca muerte no me encuentre vacía y sola sin haber hecho lo suficiente