Μου λείπουν οι Νάσιοναλ. Μου λείπουνε πολύ. Θα μου πεις: Βρε αχόρταγε, τέσσερις-πέντε δίσκους έχουν βγάλει, να ακούς αυτούς, μέχρι να βγει μέσα στο 2010 (ελπίζουμε) το νέο τους άλμπουμ. Σωστά, αλλά εγώ θέλω κι άλλο. Καινούργιους, καλύτερους Νάσιοναλ. Αν και έχω και την αγωνία μέσα μου, μην τυχόν και με απογοητευσουν με το νέο τους άλμπουμ. Διότι πόσο να βελτιώσεις την τελειότητα; Δεν έχει σημασία, τη στιγμή αυτη τουλάχιστον. Για την ώρα, ας δώσουμε στους λεβέντες μας το βραβείο στην ανεμοβροχιά καλό είν' και το χαλάζι 2009, για το μοναδικό καινούργιο τους τραγούδι που ακούσαμε φέτος, που συμπεριλήφθηκε σε μια συλλογή που δεν θυμάμαι πώς λέγεται και ούτε με νοιάζει. Το μόνο που με νοιάζει είναι οι Νάσιοναλ (τυφλός ηλίθιος οπαδός). Ορίστε... Ashamed of the story I told.
2 σχόλια:
Δεν είναι απαραίτητο να την βελτίωσουν την τελειότητα, μπορούν απλά να την εξελίξουν όπως έκαναν με το Boxer. Φτάνει φυσικά να μην την στραμπουλήξουν, όπως κάνουν καν και καν! Πάντως εμένα αυτό το τραγούδι πολύ μου άρεσε κι ας είναι μονάχο του και λυπημένο (και μία από τα ίδια).
Το παρακολουθώ το μπλογκ σας ανελλειπως και αναδρομικώς ενίοτε κι ας μην είμαι ιδιαιτέρως σχολ(ι)αστικος τύπος. Και μαθαίνω πολλά πράγματα, βέβαια. Π.χ. ήξερα εγώ τους coil?
(η απαντηση είναι όχι)
Μπλαντ, ας ελπίσουμε ότι θα παραμείνουν στα ίδια τέλεια επίπεδα. Αλλά πάντα κρατάω μικρό καλάθι, γιατί φοβάμαι τις απογοητεύσεις, γαμώτο.
Οσο για τους Κόιλ, μεταξύ μας δηλαδή, επειδή εμένα δεν με πολυαρέσουν, ένα μόνο θα πω: και να μην τους μάθαινες, δεν θα έχανες και τίποτε. Αλλά γούστα είναι αυτά.
Δημοσίευση σχολίου