Ασχετο

Μετά τους Μάιτι Στεφ, βρέθηκα προ ολίγου στους Φλόγκιν Μόλι, που δεν τους καλοήξερα. Εντάξει και που τους έμαθα, δεν τρέχει τίποτες, πλάκα έχουνε.



Ομως μέ όλα αυτά τα ιρλανδοτέτοια θυμήθηκα την πιο αγαπημένη μου τελεοπτική σειρά έβα (κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσω να γράφω σα γίδι, θα περάσει κατά τύχη κάνας άγνωστος απεδώ, και θα νομίζει ότι κάνας αγροίκος, αναλφάβητος λουμπενάριος...) , το The Wire (εντάξει, για να είμαι ειλικρινής είναι νο2 μετά το Λαβ Σόρρυ -Σάκηηηηη, ο υδραυλικός λέμε ρε, όχι ο τραγουδιστής).
Που λετε, κι αν δεν λέτε εχέσθην, να το δείτε το Γουάιρ, αν δεν το έχετε δει. Είναι κλάσεις (πουφ... και βρόμισε) ανώτερο από πολλες κινηματογραφικές ταινίες με κλέφτες και αστυνόμους. Αλλωστε η γενικότερη εποπτεία του Τζορτζ όχι Σόρος αλλα Πελεκάνος (του συγγραφέα, όχι του Πέτρου του μακαρίτη του πελεκάνου της Μυκόνου) εγγυάται ένα γκαλό αποντέλεζμα, το οποίο μπορείντε να θαυμάσετε στη μεγάάάλη -42 ιντσών, προικισμένα μου πλάσματα εσείς...- μικρή σας οθόνη. Και να μια σκηνή απ' το the Wire, που συνδέεται με τα ιρλανδοτέτοια που λέγαμε πριν, με ηχητική υπόγκρουσι τσι Πόγκζ.