Analyzing how the "Blast From the Past" thing works

Εντάξει το σπικάρω φαρσί και τρέλα με κορδέλα τ' αγγλικό και θέλω να εξπλεηνίσω για το μπέτερ αντερστάντμεντ το γιορζ τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο χιούμαν και συκεκριμένα ο δικός ο μπρέην (ναι έχω και τέτοιον, σούπερ μοντελο, καμμένο όβερ εντ όβερ εγκέν εντ ριμπορν απ' τα άσιζ του, όχι από τους κώλους αλλά από τις στάχτες του, όπως το πουλί, ξέρετε ποιο πουλί, όχι αυτό που πάει πακέτο με τον κώλο αλλά το άλλο το κωλόπουλο της Χούντας, κλειστε την παρένθεση, μάλιστα στις διαταγές σας κύριε στρατηγέ!).
Ο σκοπός ετούτης της φλυαρίας, πέρα απ' το να περάσει λίγο η ώρα και να έρθει η ώρα να φάω (συνειρμικά τώρα, μάλλον επηρεασμένος απ' την αναφορά στη λέξη πουλί, θέλω να φάω ένα λουκάνικο καραμανλίδικο που πήρα το Σάββατο απ' το ντελικατέσεν του Κοσμά -λέτε σε λίγα χρόνια να υπάρχουν και λουκάνικα σαμαρικά;), είναι να σας εξηγήσω πώς μου έρχονται τα blast from the past. Tι occurs δηλαδή ενίοτε και καποιες φορές και from time του τάιμ και θυμάμαι κάτι παλιά και ξεχασμένα απ' το θεό και τους δημιουργούς τους τραγούδια.
Σήμερον ας πούμε, που ένας μεγάλος αριθμός μπλογκζ ξεκινουν να ψηφίζουν τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς -αλλά και της δεκαετίας- στο μπλογκ του Kapetank υπάρχει αυτή εδώ η ανάρτηση. Ενα τραγούδι που άκουσα στην ανάρτηση αυτή, στην οποία θα δείτε έχω αφήσει και σχετικό σχόλιο, μου θύμισε το upwards to 45 degrees του Julian Cope. Ποιο όμως είναι τ' αγαπημένο μου τραγούδι του Julian Cope, το οποίο έσπευσα ευθύς αμέσως να ακούσω, όχι μόνο μια, αλλά δυο και τρεις φορές -είπαμε, είμαι χασομέρης και επιθυμώ να περάσει η ώρα, να φάω το λουκάνικο και μετά να πάω εις τη δουλειά να μου χώσουν κι εκεί το εργασιακό λυοκάνικο εις τον πισινόν, να τ' ευχαριστηθώ, όπως κάθε μέρα, όλη μέρα, μια ατέλειωτη συνουσια η ζωή, τι ηδονή, τι ηδονή!

Κυρίες και κύριοι, o Julian Cope στο Fear Loves this Place (ένα τραγούδι με φοβερούς στίχους), απ' την δισκάρα του Jehovahkill, όπου υπάρχει και το προαναφερθέν Upwards to 45 degrees.