Ναι ρε, κουλτούρα και μουσικάτζα και παπατζιλίκι. Τραβάς ζόρι;

Με δεδομένο αυτό: "Δύο συνιστολόγοι κάνουν μουσικές προτάσεις και μαλώνουν ποιος απ' τους δύο ακούει καλύτερη μουσική" και με πιο δεδομένο αυτό "...Μόνον ο συνιστολόγος GTής θα το παίζει κουλτούρα και μουσικάτζα και παπατζιλίκι με προγκρεσιβιές και τα σχετικά;... ", το μόνο που έχω να πω είναι "Κουλτούρα ήθελες; Φάε τη σκόνη μου...".

TEATTERI MODERNI KANUUNA : Murheenkapselista galleriaan ja asemalle

Καλός δίσκος (σάουντρακ γαρ), αλλά θέλει πολύ υπομονή.

Γ

ΥΓ. Άραγε σε ποιό γκεστάλτ του Τζούμα να 'μαι τώρα;

Αυτό, αυτό είναι σωστό

Να πάει καλά, να πουλήσει τρελά, να γίνει νούμερο ένα, των Caspian ο νέος ο δίσκος.

Μέσα στη θερινή ραστώνη, ήρθε μια απίστευτη αντάρα, μια τρομερή δισκάρα: τέτοιο νοητικό μουσικό τριπ έχω να φάω από τότε που πρωτάκουσα Λίζα Στάνσφιλντ και Ολ αράουντ δε γουόρλντ, λέμε...

Ωστόσο, μπιλίβεψέ με, πρόκειται περί πολύ ενδιαφέρουσας περίπτωσης

Πήγα να γράψω κείμενο, αλλα βαρέθηκα.



Περισσότερα για τους DMStith.

Ξανά μανά Πορτογαλία ο άνθρωπος

Αυτή νομίζω πως είναι η τρίτη ανάρτηση σε αυτό το ιστολόγιο για τους Πόρτσουγκαλ δε Μαν, πράγμα το οποίο δεν έχω κάνει για κανέναν άλλο καλλιτέχνη και καταδεικνύει πόσο πολύ με αρέσει αυτό το συγκρότημα. Και να ήταν τίποτε συνταραχτικό το νέο... Απλώς παράλληλα με το Σατάνικ Σάτανιστ, έχουν ηχογραφήσει και το Ματζέστικ Μάτζεστι, το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ακουστική βερσιόν του Σατάνικ Σάτανιστ. Στην προηγούμενη, τη δεύτερη ανάρτηση σχετικά με τους Πόρτσουγκαλ δε Μαν, είχα αναρτήσει την ηλεκτρική εκτέλεση του Ντου Γιου. Ορίστε τώρα και η ακουστική.

(όλο και χειροτερεύω σε επίπεδο γραφής, απ' την πολλή βαρεμάρα... Αλλά τι να την κάνεις τη γραφή, όταν έχεις τη μουσική;)

Είμαι τζέντλεμαν, μωρό μου, μι πιάνς;

Πολλές φορές κυκλοφορούν δισκάρες τις οποίες δεν παίρνουμε χαμπάρι παρά πολύ αργότερα. Και κάποιοι δίσκοι αποκτούν σταδιακά το κοινό τους, μέχρι που φτάνουν, με το πέρας των χρόνων, να θεωρούνται καλτ, και λίγο αργότερα θρυλικά ή κλασσικά. Ένα τέτοιο άλμπουμ είναι το Τζέντλμεν των Αφγκαν Γουίγκζ.



Ο Γκρεγκ Ντούλι… Ενας ναρκομανής λιμοκοντόρος, κομψευόμενος, κουστουμαρισμένος, αλλά κάτω απ’ την κουστουμιά δύο πράγματα φουσκώνανε διαρκώς, και τα δύο από πι αρχίζουν: το πιστόλι και το πουλί του. Στίχοι εξομολογητικοί, στίχοι ενός αμαρτωλού που ζητά την κάθαρση, θυμίζοντας, σε μένα τουλάχιστον, αφού τέτοια διάβαζα εκείνη την εποχή, τον νεαρό Τζέιμς Τζόις στο Πορτρέτο του καλλιτέχνη σε νεαρή ηλικία: Ανευ όρων παράδοση στον πειρασμό της σάρκας, στην τρέλα του έρωτα, η οποία οδηγεί σε μεγαλύτερα ολισθήματα, μέχρι που ο αμαρτωλός, ανήμπορος να συνεχίσει άλλο, ζητάει την κάθαρση, την εξιλέωση, καταφεύγοντας στην αυτοϋπομόνευση, στην αυτογελοιοποίηση, μόνο και μόνο για να μπορέσει καθαρός να αμαρτήσει και πάλι.



Αλλά το καλό με τους Αφγκαν είναι ότι δεν μπορείς να τους κατηγοριοποιήσεις εύκολα. Τα αφιερώματα της εποχής τους χαρακτήριζαν γκραντζ συγκρότημα με σόουλ επιρροές. Εγώ θεωρώ ότι ουδεμία σχέση έχουν με το γκραντζ. Με το πανκ ίσως, εξαιτίας αυτής της γεμάτης αδρεναλίνη ορμητικότητας που τους χαρακτήριζε. Αμφεταμίνες και καφές, σπίντα, αυτό ήταν το μότο του συγκροτήματος αρχικά. Μέχρι που ξαφνικά η οργή έφευγε, για να δώσει τη θέση της στη λαγνεία. Η μουσική έγινε «σέξι», σόουλ, η πιο μαύρη μουσική που θα μπορούσαν να παίζουν λευκοί. Στην ουσία οι Αφγκαν Γουίγκζ ήταν βαθείς γνώστες της συνολικής αμερικανικής μουσικής παράδοσης, καντρι, φολκ, πανκ, σόουλ…



Στάσου να δεις πώς το έλεγε ο Γκρεγκ στο Μπι Σουήτ:
Ladies, let me tell you about myself
I got a dick for a brain
And my brain is gonna sell my ass to you
Now I'm OK, but in time I'll find I'm stuck
'Cause she wants love, and I still want to fuck

Και πίνω μπίρες, πίνω μπίρες

Λοιπόν, μία συνταραχτική αποκάλυψη περί του χαρακτήρος μου: Ποτέ μου δεν συμπάθησα τους Κοκτό Τουίνζ. Για την ακρίβεια, ποτέ δεν συμπάθησα τη Λιζ Φρεήζερ και για ακόμη μεγαλύτερη ακρίβεια, διότι ο χαρακτήρ της δεν μου φταίει σε τίποτε, ποτέ μου δεν συμπάθησα τη φωνή της. Αντιθέτως η μουσική τους ήτο πάντα μια ευχάριστη εμπειρία. Οπότε, απ' τη στιγμή που ο Ρόμπιν Γκάθρι, ο άλλος Κόκτο Τουίν, βγάζει ορχηστρικά σαν κι αυτό που ακολουθεί, απ' το φετινό του ep, τα οποία θα μπορούσαν να είναι τραγούδια των Κοκτό Τουίνζ, τότε εγώ δεν μπορώ παρά να είμαι ικανοποιημένος.

(μιλάμε για πολύ άθλια παρουσίαση, αλλά βαριέέέέμαι, θέλω μόνο να ακούω τέτοια μουσική και να πίνω μπίρες κόκκινες ή καπνιστές)

Εχω κι εγώ κουλτούρα, αμ πώς!

Τι, δεν κατάλαβα; Μαγκιές φιλαράκο; Μόνον ο συνιστολόγος GTής θα το παίζει κουλτούρα και μουσικάτζα και παπατζιλίκι με προγκρεσιβιές και τα σχετικά; Οχι φιλαράκι, έχω κι εγώ τέτοια να προτείνω, Φλάουερζ οφ Χελ, όνομα και πράγμα. Κι όπως έγραψε μια κριτική για αυτούς "κλασική μουσική για σουγκέηζερ". Δεκάξι νομά πάνω στη σκηνή, αυτό είναι πραγματικά ορχηστρικό ρόκ!

Μια γεύση μικρής χρονικής διάρκειας:



Κι αν σε άρεσε το μικρούλι, άκου και το μεγαλούλι:

Εθελοντής αιμοδότης κανείς;

Εντάξει δεν είναι Witchcraft, ούτε Astra, αλλά μάλλον κι αυτοί έχουν επισκεφτεί το ληξιαρχείο της πόλης τους (το Τορόντο του Καναδά) για αλλαγή στην ημερομηνία γέννησης. Κάποιος μάλλον πουλάει χρονοκάψουλες και εμείς δεν το έχουμε καταλάβει (ούτε ο Παπαθανασίου για να τις φορολογήσει). Εκεί λοιπόν που οι Sabbath παίζαν φάπες με τους Jethro Tull, να σου και οι Coven που γυρνούσαν από φροντιστήριο Ιταλικού progressive/psych rock. Τελικά όλοι σώπασαν όταν μπήκαν στο καπηλιό οι Jefferson Airplane. Όχι τίποτε άλλο, αλλά γιατί η κυρία τράβηξε τα βλέμματα. Ή κάπως έτσι τέλος πάντων...

- Ψιτ, αρ-πε-βε-ελ.... - Εϊ, μίλα καλύτερα....

Μαθητεύοντας δίπλα στους floyd και εποφθαλμιώντας τους -υπερεκτιμημένους κατ' εμέ, αλλά η ιστορία άλλα δείχνει - porcupine tree, το Γερμανικό progressive rock σχήμα των RPWL πολύ απλά με κέρδισε, γιατί είναι ψυχωμένο. Πάνο μην πλησιάσεις. Δεν έχει νόημα. Είναι το rock των desperate husbands...

Μωρέ μπράβο! (αρθρωμένο με ευχάριστη έκπληξη)

Τζέσι Εβανς.
Διευρύνω, βλέπεις, τους
μουσικούς μου ορίζοντες.

Καρ-καρ-καρ-καρ, καρούλια μου τα 'κανες!

Ενα τραγουδάκι αγαπημένο, απ' αυτά που χίλια τα εκατό δεν ακούνε οι δύο γρόθοι συνάδελφοι που κάνα μισάωρο τώρα έχουν πιάσει πάνω απ' το κεφάλι μου κουβεντούλα, που τείνει να εξελιχθεί σε τρικούβερτο καβγά, για το τάδε αυτοκίνητο και το δείνα αυτοκίνητο, και τα χι κυβικά και τα ψι δεν-ξερω-τι, και κάθε τους κουβέντα είναι ολοένα και πιο δυνατή, σε φάση γκαβλώνω να μιλάω για αυτοκίνητα επειδή είμαι και πολύ άνδρας. Εγώ δεν πάντως, που δεν έχω ιδέα απ' αυτοκίνητα, που ούτε αυτοκίνητο έχω, δεν ξέρω καν να οδηγώ, πρέπει μήπως να ανησυχώ;

ΥΓ. Και κάτι που ενδεχομένως δεν είναι πολύ σωστό να πω: Αυτή την τύπισσα των Αρκέηντ Φάιαρ με τ' ακορντεόν θέλω να της φορέσω το ακορντεόν κολάρο. Μου τη σπάει η φάτσα της. Για την ακρίβεια το υφάκι της. Αντιθέτως θέλω να κεράσω πέντε έξι ποτά την βιολίστρια με το κοντό καρέ και το πολύ ωραίο μαύρο φόρεμα.

Να πώς γίνονται τα εγκλήματα εν ώρα εργασίας

Παρασκευή στη δουλειά. Οι ορμόνες των συναδέλφων έχουν χτυπήσει κόκκινο. Φωνάζουν, ουρλιάζουν, γελάνε, βρίζονται με τα ντεσιμπέλ στα ύψη. Είναι όλοι τους στα όρια νευρικού κλονισμού. Εγώ, βάζω ως συνήθως το δεξί ακουστικό στ' αυτί (είναι αυτό απ' την πλευρά του τοίχου, δηλαδή οι "κακοί" δεν μπορούν να το δουν) κι ακούω Γκόσπελ Γκόσιπ, που παίζουν κάτι σαν σουγκέηζ.

Νοσταλγικά παράφωνο

Φαλτσάρει λίγο, επιτηδευμένα ίσως, ο τραγουδιστής των Σνόουγλομπ, αλλά καθόλου δεν μειώνει τη νοσταλγική ομορφιά τους...

Ενα ακόμη καλό ποστ ροκ συγκρότημα

Είναι κρίμα αλλά αυτή τη στιγμή είμαι τόσο κουρασμένος, τόσο μπουχτισμένος, έχω τόση δουλειά, αλλά διόλου έμπνευση να γράψω μια απ' τις συνήθεις μου βλακείες για το παρουσιαζόμενο συγκρότημα που λέγεται έτσι όπως αναγράφεται στο εξώφυλλο του δίσκου τους που κι αυτός λέγεται έτσι όπως αναγράφεται στο εξώφυλλο, τον οποίο δίσκο btw μπορείτε να κατεβάσετε τζαμπέ, αρκεί να εντοπίσετε το σωστό λινκ στο μαησπεής τους.

Αυτά είναι γούστα

NOMO Live session from Svetlana legetic on Vimeo.

Νomo. Ωραιότατοι.

Αγάπες μου!

Εναλλαχτικός τίτλος: "Ξανά σαλιάρης".

Those Darlins "Snaggletooth Mama" from Lake Fever Sessions on Vimeo.

Δεν μπορούσα να συγκατηθώ. Μόνο απ' το όνομα τις λατρεψα. Είδα μετά και το βιντεάκι. Η μουσική τους; Ε, δεν πολυέδωσα σημασία. Αλλά εσείς να δώσετε. Να πάτε στο μάησπεής τους και να τις ακούσετε.

Σουίτ νόηζ

Αμα ήμανε και λίγο ψωνάκι, θα τολμούσα να γράψω "πολύ με αρέσω σήμερα, τι μουσικές παίζω ο πούστης". Αλλά, φευ, είμαι τρομερά μετριόφρων. Βέρα Βάιολετς, το συγκρότημα.

Νουαραμόνζ

Le Corbeau - L'Innocence Revient Encore/Rêve D'Ivresse from Dave Mahler on Vimeo.

Ο Ερίκ Σατί συναντά τους Ραμόνζ, αυτοπεριγράφονται οι Le Corbeau. Νουάρ Σόνικ Γιουθ, λέω εγώ. Τελικά θα γίνω κι εγώ Σκανδιναβόφιλος, σαν το φίλο μου τον GT, αλλά για διαφορετικούς μουσικούς λόγους...
Πολύ ωραίο και το βιδεοκλίπ ε;

Ξεπερνώντας τη Φέργκι

Black Eyed Peas Have Officially Written The Worst Song Ever -- powered by Cracked.com

Γαμιόληδες (τρία από τρία)

Γαμιόληδες (δύο από τρία)

Γαμιόληδες (ένα από τρία)

Back with a shout, with a hip and a hop

Σπιτς Ντεμπελέ, λέγεται και παρότι δεν είναι ο ήχος που προτιμώ να ακούω, με αρέσει πολύ. Και με την ευχή για καλύτερες μέρες, γιατί έχω αρχίσει να μην την παλεύω γενικώς.

Μεσάνυκτα...

... την ώρα που κάποιοι θρηνούν τον βασιλιά της pop και ό,τι άλλο ήταν ο προικισμένος κος Michael Jackson, ο κόσμος του metal (όποιος κι αν είναι αυτός, ό,τι και αν αντανακλά σε κάποιους...) θρηνεί την απώλεια μιας από τις μεγαλύτερες φωνές που κόσμησαν τις αίθουσες του. Για κάποιους δεν σημαίνει τίποτε, για κάποιους είναι αντικείμενο χλεύης, όμως για κάποιους άλλους σημαίνει τόσα πολλά. Μην περιμένετε από εμένα να σας βάλω τη φωτογραφία δίχως μάσκα ή να σας γράψω το κανονικό του όνομα. Εγώ Midnight τον ήξερα και Midnight θα τον λέω μέχρι τα δικά μου μεσάνυκτα. Με την μάσκα τον πρωτοείδα, με την μάσκα θα τον θυμάμαι.


Aντίο...

Φλώρε(νς)

Οχι πέσμου: Πόσο έχω φλωρέψει για να μ' αρέσει -και μάλιστα πολύ- ετούτο τ' ασμα της Φλόρενς εντ Δε Μασίν;

Μη στραβομουτσουνιάζεις

Το νέο σινγκλ των Αρκτκ Μάνκιζ. Και πριν ξινίσεις τα μούτρα, θυμήσου την αποδοχή που συνάντησαν οι Λαστ Σάντοου Πάπετς. Ευτυχώς (ή δυστυχώς;) ετούτο προσωπικά περισσότερο μου θύμισε αυτούς τους τελευταίους παρά το Λουκ Γκουντ ον Δε Ντανσφλορ...

Guess who's back

Ετούτοι εδώ. Ξέρω, εχέσθης εσύ.

Ο καινούργιος δίσκος των Νεοζηλανδών The Clean τιτλοφορείται Mister Pop και θα κυκλοφορήσει στις 8 -θα σε ξανάβρω στους Μπαξέδες τρεις του- Σεπτέμβρη.

Αμάρτησαν για την καριέρα τους και γίνανε... πόρνες;

Ξαναφάτε και ξανακούστε Γκασπάτσο!

Τότε που είχα όρεξη μεγάλη και φιλοδοξία μεγαλύτερη για τούτο εδώ το ιστολόγιο, δηλαδή τότε που το είχα πρωτοξεκινήσει, μεγαλύτερη ήταν και η έκταση των αναρτήσεων, τουτέστιν έγραφα περισσότερα πράγματα σχετικά με τα συγκροτήματα που -υποτίθεται πως- παρουσίαζα. Ιούλης του 2008 ήταν, όταν είχα ασχοληθεί με τους υπέροχους Gazpacho. Σήμερα που ξαναδιάβασα εκείνο το ποστ, με άρεσε. Τα έγραφα φοβερά ο πούστης. Τεσπά, αν δεν βαριέστε, διαβάστε εδώ. Ειδάλλως, ακούστε μόνο ένα τραγούδι από τον καινούργιο δίσκο του συγκροτήματος, με τίτλο Tick Tock.

Σπάσε τον dj, κρέμασε το τζουκμπόξ

Ετούτοι εδώ είναι οι Trip. Δεν ξέρω, μπορεί να είναι και πολύ hype μπαντα. Μπορεί και όχι. Συμπαθέστατο τραγουδάκι, αυτό που ακολουθεί, με τίτλο Μπρέηκ δε τζούκμποξ.



Η προτροπή του στίχου break the juke box τι μας θυμίζει; Μα φυσικά τους Σμιθζ.

Βοηθάει εν ώρα εργασίας

Απ' το πρωί θέλω να ποστάρω κάτι για τον καινούργιο δίσκο των Gazpacho, αλλά πρώτον έχω πολλή δουλειά (κυριακάτικα!) και δεν προλαβαίνω και δεύτερον δεν τον έχω ακούσει ακόμη διότι έχω πολλή δουλειά και όταν έχω πολλή δουλειά προτιμώ να ακούω κάτι παλιό, ασφαλές και αγαπημένο. Διότι με βοηθάει. Αυτή τη στιγμή με βοηθά η Κατάρα του Μιλχέηβεν (the curse of Millhaven).

τηατ'σ εναφ

Μορ Νικοσπηλιάσκακόσποροι

Ανάδερ βλαστ φρομ τηε παστ

Σώσε την ψυχή μου και το ep μου!

Αν σε αρέζει το κομμάτι που μόλις άκουσες, τράβα εδώ, στο ιστολόγιο των Grizzly Owls, να κατεβάσεις το ep με τίτλο I Am A Shootist δωρεάν. Τι καλοί ανθρώποι!

Βλαστ φρομ δε παστ

Αποδοτικότερος

Ακούγοντας κάτι τέτοια στη δουλειά, νιώθω παραγωγικότερος.
Το γκρουπ: Atomic Neon.

Tea, anyone? Yeah, but what kinda tea?

Διάβαζα στου kapetank, για το σημερινό Soundwave, και πήρε ο οφθαλμός μου τις λέξεις Tea Party. Επανασυνδέθηκαν; σκέφτηκα. Κι έρχονται στο Γκρις; Και ο τσαγιοπαρτόφιλος συνιστολόγος μου GT δεν είπε κουβέντα; Μετά πρόσεξα ο ηλίθιος ότι πρόκειται για τους -αμυαλους, βέβηλους, αδαείς και ιερόσυλους- Let's Tea Party. Εφόσον χρησιμοποιούν αυτές τις δύο λέξεις στο όνομά τους, θα έπρεπε να παίζουν καλύτερη μουσική. Φευ!



Και τώρα το δε ρίαλ θινκ...

Βραβείο στη φωτιά

Αν ήμουν ένας τρέντυς γραφιάς, σε κάποιο τρέντυ λάιφστάιλ έντυπο, θα είχα ήδη κοτσάρει, αντί αυτής της κάκιστης, τραβηγμένης με το κινητό φωτογραφίας, μια σούπερ γουάου, σούπερ HD φωτογραφία του ΜπιντίΦόξμουρ. Για λεζάντα θα είχα γράψει την πιο απαίσια, αηδιαστική, εκνευριστική λέξη που έχουμε δανειστεί απ' την αγγλικη γλώσσα: Respect.

Δεν με αρέσει το χιπ χοπ, ούτε το λόουμπάπ, ούτε η μουσική των Ακτιβ Μέμπερ, τουλάχιστον όχι ιδιαίτερα. Αλλά τους σέβομαι για τη στάση τους, για τους στίχους τους, και για τη φάση που έχουν στήσει με το κοινό τους, όπως χτες, στη συναυλία τους στη Βαβυλωνία. Θεϊκή χτεσινή ατάκα: Δεν αξίζω ρε γαμώτο ένα βραβείο για την... σκηνική μου παρουσία;
Κι αυτό το τραγούδι, εδώ τραγουδισμένο απ' τον Μαλάμα, αλλά γραμμένο απ' τους Ακτιβ Μέμπερ, με αρέζει πολλά.