Λοιπόν, μία συνταραχτική αποκάλυψη περί του χαρακτήρος μου: Ποτέ μου δεν συμπάθησα τους Κοκτό Τουίνζ. Για την ακρίβεια, ποτέ δεν συμπάθησα τη Λιζ Φρεήζερ και για ακόμη μεγαλύτερη ακρίβεια, διότι ο χαρακτήρ της δεν μου φταίει σε τίποτε, ποτέ μου δεν συμπάθησα τη φωνή της. Αντιθέτως η μουσική τους ήτο πάντα μια ευχάριστη εμπειρία. Οπότε, απ' τη στιγμή που ο Ρόμπιν Γκάθρι, ο άλλος Κόκτο Τουίν, βγάζει ορχηστρικά σαν κι αυτό που ακολουθεί, απ' το φετινό του ep, τα οποία θα μπορούσαν να είναι τραγούδια των Κοκτό Τουίνζ, τότε εγώ δεν μπορώ παρά να είμαι ικανοποιημένος.
(μιλάμε για πολύ άθλια παρουσίαση, αλλά βαριέέέέμαι, θέλω μόνο να ακούω τέτοια μουσική και να πίνω μπίρες κόκκινες ή καπνιστές)
5 σχόλια:
pare 3 kainoyrgia apo walkman
http://www.box.net/shared/dglh61eypt
http://www.box.net/shared/jlaznfqqsv
http://www.box.net/shared/q97eclopfj
Ωραία τα πνευστά, δεν λέω.
Ωραία τα τραγουδάκια, δεν λέω.
Αλλα σνιφ! δεν είναι the rat.
Είμαι κολλημένος όμως και μάλλον τους αδικώ.
Thanx kapetank!
δε σ' άρεσε δηλαδή η φωνή της ούτε στο mezzanine?
ασύ θα μας τρελάνεις ωρε...
Πού να σου λέω βρε Αρσέν μου, τι άλλο δεν με αρέσει: η Πιτζέη Χάρβι, για παράδειγμα. Οι παραλίες. Το κέτσαπ. Οι άσπρες σάλτσες στις μακαρονάδες. Η Πάτι Σμιθ.
Το κέτσαπ, οι άσπρες σάλτσες στις μακαρονάδες και η πάτι ούτε μένα. Οι παραλίες και η P.J. είναι σχετικά πράματα...
οι ΟΠA πάντως σαρέσουν σίγουρα. ε? ε?
http://www.youtube.com/watch?v=7gUOgHGrls8
Δημοσίευση σχολίου