Είμαι τζέντλεμαν, μωρό μου, μι πιάνς;

Πολλές φορές κυκλοφορούν δισκάρες τις οποίες δεν παίρνουμε χαμπάρι παρά πολύ αργότερα. Και κάποιοι δίσκοι αποκτούν σταδιακά το κοινό τους, μέχρι που φτάνουν, με το πέρας των χρόνων, να θεωρούνται καλτ, και λίγο αργότερα θρυλικά ή κλασσικά. Ένα τέτοιο άλμπουμ είναι το Τζέντλμεν των Αφγκαν Γουίγκζ.



Ο Γκρεγκ Ντούλι… Ενας ναρκομανής λιμοκοντόρος, κομψευόμενος, κουστουμαρισμένος, αλλά κάτω απ’ την κουστουμιά δύο πράγματα φουσκώνανε διαρκώς, και τα δύο από πι αρχίζουν: το πιστόλι και το πουλί του. Στίχοι εξομολογητικοί, στίχοι ενός αμαρτωλού που ζητά την κάθαρση, θυμίζοντας, σε μένα τουλάχιστον, αφού τέτοια διάβαζα εκείνη την εποχή, τον νεαρό Τζέιμς Τζόις στο Πορτρέτο του καλλιτέχνη σε νεαρή ηλικία: Ανευ όρων παράδοση στον πειρασμό της σάρκας, στην τρέλα του έρωτα, η οποία οδηγεί σε μεγαλύτερα ολισθήματα, μέχρι που ο αμαρτωλός, ανήμπορος να συνεχίσει άλλο, ζητάει την κάθαρση, την εξιλέωση, καταφεύγοντας στην αυτοϋπομόνευση, στην αυτογελοιοποίηση, μόνο και μόνο για να μπορέσει καθαρός να αμαρτήσει και πάλι.



Αλλά το καλό με τους Αφγκαν είναι ότι δεν μπορείς να τους κατηγοριοποιήσεις εύκολα. Τα αφιερώματα της εποχής τους χαρακτήριζαν γκραντζ συγκρότημα με σόουλ επιρροές. Εγώ θεωρώ ότι ουδεμία σχέση έχουν με το γκραντζ. Με το πανκ ίσως, εξαιτίας αυτής της γεμάτης αδρεναλίνη ορμητικότητας που τους χαρακτήριζε. Αμφεταμίνες και καφές, σπίντα, αυτό ήταν το μότο του συγκροτήματος αρχικά. Μέχρι που ξαφνικά η οργή έφευγε, για να δώσει τη θέση της στη λαγνεία. Η μουσική έγινε «σέξι», σόουλ, η πιο μαύρη μουσική που θα μπορούσαν να παίζουν λευκοί. Στην ουσία οι Αφγκαν Γουίγκζ ήταν βαθείς γνώστες της συνολικής αμερικανικής μουσικής παράδοσης, καντρι, φολκ, πανκ, σόουλ…



Στάσου να δεις πώς το έλεγε ο Γκρεγκ στο Μπι Σουήτ:
Ladies, let me tell you about myself
I got a dick for a brain
And my brain is gonna sell my ass to you
Now I'm OK, but in time I'll find I'm stuck
'Cause she wants love, and I still want to fuck