Playground Noise

Αψογο. Ευγε. Ακουτοεδώ.

Διαρροές

Λοιπόν... Αυτό είναι ενα τραγούδι απ' το επερχόμενο δίσκο των Ιντερπολ. Δεν συγκλονίστηκα κιόλας, αλλά όπως κι αν έχει, είναι κι αυτός ενας δίσκος τον οποίο περιμένω, όχι με ιδιαίτερη ανυπομονησία βέβαια, να ακούσω. Υποθέτω πως είτε απ' εδώ είτε απ' εδώ με κάποιο τρόπο μπορείτε να το κατεβάσετε νομίμως, αλλά εγώ αυτόν τον τρόπο δεν τον βρήκα, και στην τελική εχέσθην. Και αφού ασχολήθηκα 5 λεπτά με τους Ιντερπόλ, ας ακούσω το Χάι Βάιολετ των Νάσιοναλ. (αγαπημένο τραγούδι του δίσκου για σήμερα το Ράναγουέη)

Κουστούμια και κουστουμάκια

Κοίτα να σου πω πώς πάει το πράγμα, έχω αναπτύξει ένα παντελώς σλακερίστικο (slacker; σο φακιγκ νάιντιζ!) συνήθειο, επειδή η δουλειά που κάνω δεν είναι πρωινή, έχω την άνεση να ρίχνω κάτι καταπληκτικούς μεταπρωινούς υπνάκους, κατάλαβες απ' τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 2 περίπου, φουλ στα όνειρα ναούμε. Χτες ας πούμε είδα τον συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη να παίζει μπιτς βόλεϊ με τη Σκάρλετ Γιοχάνσον, η οποία τον είχε βραχυκυκλώσει διότι προτού προλάβει να σερβίρει ο άνθρωπας, τού έκανε μια αδυσώπητα σκληρή, τρελά σοφιστκέ ερώτηση κι αυτός ανήμπορος να απαντήσει έχανε τον πόντο. Σήμερα, αφού πρώτα διαφώνησα στον ξύπνιο μου με τον Καπετανκ για τον Μπόη και το Κουστουμάκι του, είδα στον ύπνο μου ότι βοηθούσα την οικογένεια Αλ Μπάντι, ξέρεις, τον Αλ, την Πέγκι, την Κέλυ (αχ Κέλυ) και τον Μπαντ, να μετακομίσουν διότι λέει είχε αρχίσει η τριπλή αναδιανομη: αναδιανομή χωροταξική, χρονική και πλούτου. Μετά πιάστηκε η μέση μου και ξύπνησα. Είχα γεμίσει και σάλια το μαξιλάρι. Ταυτόχρονα με όλα αυτά και τη στιγμή που λαμβάνω διάφορα τρελαμένα μέηλ και sms από διάφορους που προβλέπουν την καταρρευση και με συμβουλεύουν να πάω να βγάλω τα φράγκα μου από την τράπεζα, εγώ έχω ανακαλύψει μια νέα κοινωνική κατηγορία, μετά τους τρέντηδες, που μισώ: τους χίπστερζ, που εντέλει κακώς νόμιζα ότι είναι μεταλλαγμένα χάμστερ.

Και απ' τους χίπστερζ ένα άλμα νοητικό στη φωτογραφία που βλέπετε: οι αγαπημένοι μου Νασιοναλ ποζάρουν για τις ανάγκες μιας φωτογραφισης (λεπτομέρειες στο ΤζιΚιού) κι εγώ σκέφτομαι χριστέ μου πόσο θλιβερό, πόσο μα πόσο θλιβερό, καλά τα έλεγε παλιότερα ο Γιάννης, τι ποιος Γιάννης, ένας είναι ο Γιάννης και μεταξύ μας θέλω να το πω παρότι κάπου αλλού θα ήταν πιο ταιριαστό: αλίμονό μας, αν τη γενιά μου, τη γενιά των ανθρώπων που γεννηθήκαμε το 1978 την εκφράζου οι Κόρε Υδρο με το "Ολη η αλήθεια για τα παιδιά του 78". Εγώ κι οι Κόρε Ύδρο καμία σχέση, λέμε. Επιστροφή στον Γιάννη, που εγώ μ' αυτόν μεγάλωσα και όχι με τους Κόρε Υδρο, να μην τα ξαναλέμε:

Έι, μάνατζερ, έχω κάτι δάκρυα για πούλημα Επιτέλους, πάνω που σε νόμιζα ξοφλημένο! Πιο πολύ γι' αυτό έκλαψα Έλα στην αγκαλιά μου, μεγάλε μου αρτίστα, Πληγωμένο μου σκυλί, Σ' αγαπώ σαν φουσκωμένο πορτοφόλι! Έι, μάνατζερ, έχω κάτι φόβους για πούλημα - Αληθινούς; - Αληθινούς - Ανελέητους; - Ανελέητους - Πρωτότυπους; - Ξέρω γω; - Δώσ' μου κάτι να καταλάβω! - Να, καμιά φορά φοβάμαι πως ο κόσμος αναπνέει μες στην κωλοτρυπίδα σου - Σ' αγαπώ, λατρεμένε μου μπάσταρδε, σ' αγαπώ σαν τα ρουθούνια μου

ΥΓ. Μ' αρέσουν τα κοστούμια ως ενδυμασία, για να μην παρεξηγούμαι. Η προώθηση αυτού του είδους δεν με αρεσει όμως.

Οταν θα πας, κυρά μου, στο παζάριμην ξεχάσεις να μου αγοράσεις και τσόκαρα

Στίβω το κεφάλι μου μήνες τώρα για να καταλάβω τι είδους αυτοϋπονομευτική προώθηση ήταν η σχεδόν ταυτόχρονη κυκλοφορία, με διαφορά κάποιων μηνών τέλος πάντων, της δισκάρας των Νάσιοναλ με τη δισκάρα των Clogs, στους οποίους βασικό ρόλο κατέχει ο ένας εκ των δύο διδυμων αδερφών των Νάσιοναλ (όχι αυτός που μοιάζει με τον Μπεν Στίλερ, ο άλλος, που είναι φτυστός ο Μπεν Στίλερ) και όχι μόνον αυτό, αλλά έχουν στο δίσκο κι ένα φοβερό τραγούδι στο οποίο κάνει γκεστ φωνητικά ο τραγουδιστής των Νάσιοναλ, που μοιάζει λιγάκι όχι με τον Μπεν Στίλερ αλλά με τον Ντέιβιντ Θιούλις στον Γυμνό του Μάικ Λι (καλά ε; τρελά κουλτουριάρης;).
Οπως κι αν έχει, μην ξεχάσεις, μαζί με το δίσκο των Νάσιοναλ, οταν πας στο παζάρι, να παρεις και των Κλογκζ.

Ακούσιος εξαναγκαστικός θαθελισμός

Θα 'θελα η μεγαλύτερή μου έγνοια να ήταν ότι δεν ειχα ακούσει ποτέ μέχρι σήμερα αυτή τη φοβερή διασκευή. Θα 'θελα να μη με νοιάζει τίποτε, παρά μόνον αν μπαίνει ή δεν μπαίνει το Space oddity στο τοπ 5 των πιο αγαπημένων μου τραγουδιών έβαρ. Αλλά, μεταξύ μας, χέστηκα για όλα αυτά. Οσο κι εσείς.

Πρόθεχε. Αυτό θα πέθει. Είναι θοθ.

Ναι, ναι, ναι! Θα πέσει. Είναι Jex Thoth και όλοι οι εραστές της καλής μουσικής θα πρέπει να το ακούσουν γιατί στην εξεταστική του Ιουνίου θα πέσει. Είναι sos. Πιο μελαγχολικό από τα προηγούμενο, αλλά... εμένα τι με νοιάζει;

Στο site της εταιρίας τους, της I Hate Records, είναι ανεβασμένο το Raven nor the Spirit. Αναζητήστε το...

http://www.myspace.com/ihate666

Η κόρη μου πάει γαλλικά, κέντημα, μπαλέτο...

... δεν κάνει παρέα με αλήτες, ροκάδες και μαλλιάδες. Άκου εκεί...

Στο βίντεο θα δείτε τους Entombed συνοδεία του Swedish Royal Ballet. Δυστυχώς η τύχη της έκδοσης του DVD του Unreal Estate αγνοείται και συνεπώς δεν ξέρουμε αν θα δούμε ποτέ όλη την (αυθεντική) παράσταση. Αυτή είναι από τα Σουηδικά Grammy, τα οποία εννοείται ότι είναι πιο μπανάλ από τα δικά μας βραβεία Ταμτακισμού του MAD. Για να ξέρουμε και τι λέμε δηλαδή.

ΥΓ. Το βιντεάκι είναι με πολύ αγάπη στην Κατ. Τελικά τίποτε δεν μένει όρθιο σε αυτόν τον κόσμο, από τον σοσιαλισμό έως το Heavy Metal. Σε τι να πιστέψεις...

Πάνως ω αντικειμενικώς

Ακούγεται υπερβολικό ίσως, αλλά είχα να περιμένω τόσο ανυπόμονα την κυκλοφορία (στις μέρες μας: διαρροή) ενός δίσκου νομίζω απ' τα 14 μου όταν, έχοντας μόλις ανακαλύψει τις Τρύπες, περίμενα πώς και πώς την κυκλοφορία των Εννιά πληρωμένων τραγουδιών. Και θυμάμαι που ήρθε ο συμμαθητής μου ο Γιώργος κάτω απ' το μπαλκόνι μου κραδαίνοντας το δίσκο στο χέρι και ρωτώντας με αν ήμουν μόνος στο σπίτι για να μπορεσουμε να τον ακούσουμε δυνατά. Ημουν. Τον ακούσαμε. Κάτι τέτοια -και ας μου επιτραπεί σε αυτό το ποστ να είμαι υπερβολικό, ίσως συναισθηματικός, ενδεχομένως και μελοδραματικός- σού αλλάζουν τη ζωή.
Πολύ πιο κυνικός πλέον, θεωρώ ότι η ανυπομονησία μου για το νέο άλμπουμ των Νάσιοναλ ενδεχομένως να ήταν και καλλιεργημένη. Αν θυμάστε καλά, ίσα είχε καταλαγιάσει ο αχός που ξεσήκωσε το Μπόξερ, η προηγούμενη δουλειά τους, και ήδη άρχισαν τα μουρμουρητα στο διαδίκτυο και στα ίντι μουσικά μπλογκ για την επομένη τους κυκλοφορία, μουρμουρητά που γίνονταν ενίοτε κραυγές καθώς κυκλοφορούσαν διάφορα, ήσσονος αξίας ίσως, τραγούδια για διάφορες συλλογές ή για το ντιβιντί που κυκλοφόρησε το συγκρότημα. Ολοι οι ειδικοί, εδώ που τα λέμε και οι ίδιοι οι Νάσιοναλ, περίμενεναν η νέα κυκλοφορία να είναι πιο φωτεινή, πιο ποπ, πιο ανάλαφρη μουσικά και στιχουργικά. Αρχίδια Καλαβρίας είναι. Είναι ένας σκοτεινός, θεοσκότεινος δίσκος, στιχουργικά και ηχητικά, πολύ διαφορετικός, κατ' εμέ, απ' τις προηγούμενες δουλειές τους, με αρκετά πειραγμένη παραγωγή, που ενδεχομένως να ξενίσει πολλούς απ' τους οπαδούς τους, άλλωστε έχει ήδη γίνει πολλή συζητηση στο ίντερνετ κατά πόσον η διαρροή του δίσκου κολακεύει το τελικό αποτέλεσμα ή όχι, αλλά πέρα απ' όλα αυτά το Χάι Βάιολετ είναι δισκάρα, επαναλαμβάνω, δισκάρα. Και το λέω αυτό με όλο το κύρος της άκρως υποκειμενικής γνώμης ενός μη ειδικού. Το τελευταίο που πρέπει να γίνει κατανοητό, αν δεν εχει γίνει ήδη, είναι ότι πλέον, οριστικά, οι Νάσιοναλ έχουν παύσει να είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό λίγων. Οταν σου γράφουν τέτοιο διθυραμβικό άρθρο οι Νιου Γιορκ Τάιμζ, στους οποίους έχεις δώσει και το δωρεάν στρίμιγκ των τραγουδιών σου, ε... όπως και να το κάνουμε, πλέον αποκτάς ένα στάτους περίσσότερο Μπρουσπριγκστινικό παρά... Ανυπάρκτιαν. Προσωπικά δεν με χαλά καθόλου και πλέον, απολαμβάνοντας ξανά και ξανά και ξανά το Χάι Βάιολετ, περιμένω την 11η του Μάη να πάω να τ' αγοράσω, σε βινύλιο μάλλον.

Ακολουθούν σκόρπιες σημειώσεις που κράταγα κατά τις πρώτες ακροάσεις του δίσκου:

1. terrible love - Αααααααα... 10
2. sorrow - λίγο αμήχανο το μπάσιμο, αλλά η φωνή σιγά σιγά σε κυριεύει. Σκόρπιες νοτούλες στο πιάνο καλές, χάι χατ ωραίο απ' τον ντραμερ, και κλιμακωτο μπάσιμο των τυμπάνων, πολύ καλή και διακριτική δουλειά στα πίσω φωνητικά. Απ' τη στιγμή που αρχίζουν, εν είδει ρεφρέν του "ου ου", το κομμάτι γαμεί. Απότομο τελείωμα 9
3. Anyone's ghost Πρόστυχο μπασιμο με μπάσο ντραμς, έχει μια ψιλοφτηνια το κομμάτι, μέχρι το ρεφρέν, όπου οι υπόγειες κιθάρες, αιθέριες και διακριτικές στηρίζουν τέλεια το ρεφρενάκι. Το κομμάτι έχει ένα βασικό ρυθμικό τέμπο, πολύ κλασικό σε ροκ κομμάτια. Και πάλι μόλις έρθει η πλήρης κλιμάκωση το κομμάτι γίνεται τρομερό, αλλά τελειώνει κι αυτό απότομα. 8/10
4. a little faith βρομιάρικη κιθάρα, που σε προϊδεάζει για χώσιμο, δίνει ξαφνικά τη θέση της, σε μπαλαντούλα. Απατεωνες. Με αρεσει ο στίχος stuck in new york and the rain's coming down. Παρότι δεν είναι μπρστά, με άρέσουν αυτά που παίζει ο ντράμερ. Αλλά νομίζω πως αυτός ο δίσκος είναι ο κατεξοχήν δίσκος που θα αναδείξει την ομορφιά του μουρμουρητού του Ματ. 9/10
5. Afraing of everyone τι να λέμε τώρα; 10
6. bloodbuzz ohio 10 νομίζω πως είναι το μοναδικό τραγούδι που θα μπορούσε να είναι και στο μπόξερ
7. Lemon world Για μένα απεδώ είναι σαν να ξαναρχίζει ο δίσκος. Πάλι αναφορές στη Νέα Υόρκη, και ο περίεργος στίχος, I gave my heart to the army, the only sentimental thing I could think. 8
8. Runaway Εισαγωγή που παραπέμπει πιο πίσω απ' το Μπόξερ, στους προηγούμενους δίσκους, με άρπισμα σε ακουστική κιθάρα, και μουρμουρητό (εννοείται αυτό...) Μέχρι στιγμής ο δίσκος με κάνει να θέλω να ξαναρχίσω το κάπνισμα. Ωραία τα διακριτικά πνευστά. εχει μια μαγική στατικότητα το κομμάτι 8/10
9. Conversation 16 Αααααααα, για κάποιο λόγο βγάζει μια 80ίλα όταν ξεκινά το τραγούδι, για την ακριβεια δεν ξέρω γιατί μου θυμίζει το ραναγουέη των μπρόνσκι μπιτ, αλλά μη λέμε μαλακίες είναι κατευθείαν δεκάρι το τραγούδι 10
10. England τι σκατά εμμονές είναι αυτές; Μια με τη Νέα Υόρκη, μια με την Αγγλία, την άλλη φορά στο Μίστερ Νοβέμπερ έλεγε ότι με περιμένουν οι Αγγλοι και δεν ξέρω τι να κάνω, ύπουλο τραγούδι, στην κλιμάκωσή του, σε πιάνει εξαπήνης... 8/10
11. Vanderlyle crybaby geeks, φοβερό επαναλαμβανόμενο ρεφρέν, τρομερό τελείωμα στο δίσκο. Σ' αφήνει εξαντλημένο, να μαζεύεις τα κομμάτια σου, και να θέλει κι΄αλλο 10/10

Προσθέτουμε λοιπό 10+9+8+9+10+10+8+8+10+8+10 διά 11 = 9,090909 (μιλάμε για επιστημονική δουλειά, όχι μαλακίες...)

Είμαι λιτά λυτός Λητώ μουκαι σε περίπτωση καμία δεν είμαι λίτης

Οκ, σήμερα άκουσα αυτό το τραγούδι και με άρεσε.



Δε κους -ή κάπως έτσι.

Όλοι οι καλοί χωράνε...

Πρόκειται για μια από τις ομορφότερες ταινίες μεταφυσικού περιεχομένου, εξαίρετης αληγορικής τρυφερότητας, που όπως αναμένεται σύντομα θα ξεχειλώσουν οι Αμερικανοί μεταποιητές. Η μουσική επένδυση του Johan Söderqvist είναι απλά θεσπέσια.

Ψάχνω τον αδερφό μου...

... είναι βοριοδυτικός, μέτριος, ίσα με τέσσερα μποφόρ και λυγάει τις μυγδαλίες πουρνό πουρνό

My Brother The Wind

http://www.myspace.com/mybrotherthewind

Ζούπα, λέμε

Παίρνοντας κουράγιο και δύναμη απ' τη μαζική χθεσινή σας ανταπόκριση στο ερώτημα με το οποίο έκλεινα το προηγούμενο ποστ, συνεχίζω το θεάρεστο όσο και επίπονο έργο μου με μιαν ακόμη βαρυσημαντη ανάρτηση απ' αυτές που αφορούν τον πάσαν έναν κάτοικον ετούτης της συμπαντικής και τόσο σημαντικής ταυτοχρόνως γωνιάς του πλανήτη. Εχουμε και λέμε, που έλεγε και η Αντζελα Δημητρίου, σήμερα τα πήρα ευτυχώς τα ακουστικά έχοντας σκοπό κατά βάση να συνεχίσω για τρίτη συνεχόμενη ημέρα να ακούω το νέο άλμπουμ των Νασιοναλ, πράγμα που έκανα και κατέληξα ότι πρόκειται πραγματικά για έναν εξωπραγματικό δίσκο. Εντούτοις κάποια στιγμή είπα να ακούσω κάτι λιγότερο χαρούμενο, γιατί είναι τρελά χαρούμενος αυτός ο νασιοναλιστικός δίσκος, και είπα να ακούσω κάτι πιο ίμο σε φάση και σε μπάλα, κάτι νταουνιάρικο, ρομαντικό, κάτι για τις ευαίσθητες ψυχούλες, που δακρύζουν και αιμορραγούν και τα λεπά και ταλεπά και ταλιμπαν, διότι όλο πάρτι-πάρτι-πάρτι με τους νάσιοναλ, πιαστήκανε τα μικρά μας δαχτυλάκια απ' τον πολύν χορόν και γιόμισε μάκα η κωλοχαράδρα μας... Ετσι λοιπόν επεστρεφω να ούμε σε ένα συγρότημα ή καλλιτέχνη δεν γνωρίζω, για χάρη του οποίου είχα κάμει ένα ποστ προ εβδομάδων το οποίο όμως πιστεύω δεν έτυχε της δέουσας άμα τε και κλαίουσας προσοχής ημών και υμών, αμήν. Ομιλώ διά τον δίσκο των Χίλερ Σελέκτα, Λετ'ς γκετ ιτ στάρτιντ, ο οποίος, και ομιλώ μετά πάσης γνώσης και ειλικρίνειας και εν πλήρη νηφαλιότητα γαμώ την τρέλα μου μέσα είναι σούπερ, πολυ σούπερ μιλάμε, και κανονικά το Μπατσόκ πρέπει να τον χαρίσει σε κάθε ελληνικό νοικοκυριό... Και όσοι άμα λάχει ναούμε περιμένατε και βίντεο, χάσατε, διότι σήμερα το παίζω διαφορετικά το ζπορ. Τραβάτε στο μάησπεής Χιλερ Σελέκτα και ευφρανθείτε ελευθέρως...

Λετ'ς γκετ ιτ σταρτιντ Λετ'ς γκετ ιτ σταρτιντ

Πονεί η κεφαλή μου, λέμε

Χωρίς λόγια και χωρίς ήχο. Δηλαδής και να εξηγούμαι εξέχασα εις την οικίαν μου τα ακουστικά μου με τα οποία συνδέομαι με την υπολογιστή και ακούω μουσικούλα εν ώρα εργασίας, με αποτέλεσμα σήμερα να συμβαίνουν τα εξής, πρώτον να έχω πολλά νεύρα και δεύτερον να μη δύναμαι να ακούσω το τραγούδιον του βιντεου που ποστάρω, που το βιντέο που πουστάρω (χαχα, αστείο, πουστάρω) είναι το νέο άζμα της Ξανθιάς Κοκκινομάλλας, που η Ξανθιά Κοκκινομάλλα είναι τρεις, δύο τύποι που μοιάζουν να είναι αδέρφια, και μάλιστα αδέρφια δίδυμα, και μάλιστα ιταλικής καταγωγής, όλ δε γουέη φρομ Σίσιλι μάη μπράδερζ, τα οποία δίδυμα δεν αδέρφια δεν είναι ούτε ξανθά ούτε κοκκινομάλλικα, αλλά μάλλον πλέον καθότι περνούν και τα έτη έχουν μαλλιασπρίσει, και μία κοπέλα, η οποία είναι σχιστοματα, όπερ σημαίνει ότι η καταγωγή της είναι ίσως και ενδεχομένως απ' την πολύ μακρινή σε μας Απω Ανατολή, αλλά αναρωτιέμαι, για τους κατοίκους της Μέσης Ανατολής η Απω Ανατολή είναι όντως Άπω; και γιατί να μην είναι η Δίπλα; η σχιστομάτα κορασίς λοιπόνε η οποία ίσως καταγεται απ' την Απω ή για άλλους Δίπλα Ανατολή δεν κι αυτή ούτε ξανθή ούτε κοκκινομάλλα. Και τεσπά επειδή έχω αφαιρεθεί δυο τρεις φορές κι έχω χάσει τον ειρμό μου, δες εδώ περισσότερα. Και μετά πέσμου κι αν είναι ωραίο διότι εγώ δεν έχω τ' ακουστικά μου λέμε.

Αλλαγή

Εντάξει το χιπχόπ, το χω ξαναπεί, μου τη σπάει. Αλλά το 1992, όταν γνώρισα το χίπιχοπ των Αρεστιντ Ντεβέλοπμεντ καραγούσταρα. Εντάξει μετά χαθηκαμε, κι αυτοί κι εγώ. Ιδέα δεν είχα τι είχαν απογίνει, κι αυτοί βρε παιδάκι μου τίποτες, ούτε ένα μέηλ, ούτε ένα τηλέφωνο δεν με πήρανε.

Απ' τα φιντζ μου σήμερα το πρωί, ενημερώθηκα ότι αραιά και πού βγάζουν από κάνα δίσκο, και ότι τέσσερα χρόνια μετά τον προηγούμενο επιστρέφουν, φέτος, με νέο άλμπουμ. Καλοδεχούμενο. Ωστόσο, επειδή όντως οι εποχές έχουν αλλάξει πολύ, στο βίντεο του νέου τους σίνγκλ μοιάζουν και ακούγονται αρκετά ξεπερασμένοι.

Ολοπαντοφοβία

Με την τσίμπλα στο μάτι και πριν την αναχώρηση για τα εξωτικά Γιαννιτσά, ορίστε μια ακόμη επίσημη/ανεπίσημη/ημιεπίσημη διαρροή απ' τον επερχόμενο καλύτερο δισκο του 2010, αυτόν των Νασιοναλ φυσικά. Περισσότερα εδώ.

Tria apla vimata - Θρι σιμπλ στεπζ

Βήμα πρώτον: Ενθυμείσθε τους (αγαπημένους μου) Czars; Οχι; Κακό του κεφαλιού σας. Αλλά άντε να σας του ενθυμίσω ολίγον τι.

Βήμα δεύτερον: Ασφαλώς ωστόσο και είμαι σίγουρος περί αυτού, με την πιθανή εξαίρεση του αγαπητού συνιστολόγου GT, όστις αγρόν ηγοράζει όσον αφορά την εναλλαχτικιά φολκ, οι πλείστοι εξ υμών θα έχετε λιώσει υπό τους ήχους του απίστευτου νέου δίσκου των Midlake, the courage of others.



Βήμα τρίτον, τελευταίον και καθοριστικότερον: Η τρομερή, απίστευτη, συγκλονιστικιά δισκάρα του τραγουδιστή των Czars, Τζον Γκραντ, με τη βοηθεια των Midlake. Τι δισκαροθύελλα είναι αυτή φέτος ρε παιδιά;

(αν κλικάρεις στο λινκάκι του Τζον Γκραντ, θα λάβεις και νόμιμα κατεβασμένο δωρεάν τραγουδάκι...)

Λόρα τεκέρο, ντιβόλιο, τρεχαγύρευε

Η Λόρα ήταν το ουφάδικο - μπιμπλικάδικο στην Κάτω Ηλιούπολη όπου μεγάλωσα, στην οδό... στάσου να θυμηθώ, όχι στην Καραβαγγέλη, αλλά στην από πάνω, απέναντι απ' τον φούρνο της κυρα-Καίτης και το μπακάλικο του Νίκου, λίγο πιο πάνω απ' το βίντεοκλαμπ του Σϊνη. Πέντε δραχμές το παιχνίδι, πάκμαν, μπουμπλε μπουμπλε, πανγκ, πενγκ, σνόου και δεν συμμαζεύεται. Εγώ δεν πήγαινα συχνά, γιατί ήταν σκοτεινά εκεί μέσα και πολλά απ' τα παιδιά καπνίζανε. Ασε που είχα πειστεί ότι προτιμούσα να κάθομαι σπίτι και να διαβάζω Ζωρζ Σαρρή και Ενιντ Μπλάιτον. Το τάληρο πολύ γρήγορα, μέχρι το 1990, είχε γίνει εικοσάρικο, αλλά τότε δεν ανησυχούσαμε για την οικονομία. Το 1990 επίσης γεννήθηκε και η Λόρα Μάρλιγκ, που ελπίζω να ακούς ήδη. Εικοσι χρονών η κοπελιά, αλλά συγκλονιστική, όσο συγκλονιστική (δεν) ήταν η παιδική μου ηλικία.

Φοβερό. Πραγματικά. Φοβερό.

Λέγονται Γιουνίκτιουνζ και είναι απ' την Αγία Πετρούπολη.

Και πολύ γκαγκά

Που λες, κι αν δεν λες, χέστηκα, εγώ με τη Λαίδη Γκαγκά σχέση ουδεμία, κρίνοντας απ' το όνομα και μόνο την απέρριψα. Δεν έχω ακούσει ποτέ μου τραγούδι της, τουλάχιστον απ' όσο ξέρω. Μέχρι που τις προάλλες ένας/μία υποχθόνιος/α ανώνυμος/η μού άφησε ένα λινκ όπου ένα κορίτσι με ωραίο πρόσωπο που έπαιζε μπάσο κι ένας τυπάς με μούσια διασκευάζανε το τηλέφωνο της Γκαγκάς. Ωραιοτατίξ, που λένε και στη Γαλατία. Σήμερα, λίγες μέρες μετά, στα φιντζ μου έλαβα την ενημέρωση ότι μάς προέκυψε ακόμη μία διασκευή, σε φάση άλτ κάντρι ας πούμε του τηλεφώνου. Οπότε πλέον μάλλον πρόκειται για νέο καλλιτεχνικό κίνημα: Διασκευοτηλεφωγκαγκαϊσμός.

Απάνω η διασκευή των Πομπλαμούζ, κάτω η διασκευή των Μόρνιγκ Πέιτζιζ.

Υγροί, υγροί και πρόθυμοι για όλα

Λοιπόν, όταν μού βάλανε χέρι μια φορά κι ενα καιρό για το γουίν εμ εξ, διότι γαμούσε κι έδερνε το εταιρικό μπάντγουίδ, χάρη στη φυσική μου δεξιότητα και αρετή να ελίσσομαι και να εξελίσσομαι ωσάν το χέλι -ή μήπως τον αίλουρο;- ανακάλυψα τα μουσικά ιστολόγια, που σου δίνανε ένα λινκάκι και κατέβαζες από κάπου το δισκακι, ολαρία ολαρά. Λοιπόνε, ως γνωστόνε, τα μουσικά ιστολόγια εκλείνουνε το ένα μετά τ' αλλο κυνηγημένα από θεούς και δαίμονες, αλλά διαθέτουν ευτυχώς κι αυτά την ίδια φυσική δεξιότητα με μένα, να ελίσσονται και να μετεξελίσσονται σε κάτι άλλο αλλάζοντας ονόματα και διευθυνσεις... Που λέτε, υπήρχε τότε, μιλάμε ενδεχομένως και για μια εξαετία πίσω, ένα φοβερό κα τρομερό ιστολόγιο, που δεν υπάρχει πια και που δυστυχώς δεν έχω συγκρατήσει, έτσι, τιμής ένεκεν, το όνοματάκι του, το οποίο με έμαθε πλείστα όσα εσυγκροτήματα της μετά πανκ σκηνής των αρχών του '80. Ενα απ' αυτά, δυσευρετο μάλιστα, ήταν και το δισκάκι των Υγρών εις την Δευτέρα, δηλαδή των Λίκουιντ Λικουιντ, οι οποίοι διαβάζω εδώ, τόσα χρόνια μετά, απεφάσισαν να επανενωθούν και να εμφανιστούν για πρώτη τους φορά στην τιβί. Ποτέ δεν είναι αργά μανάρι μου για να γίνεις σιτάρ... Εμείς του τιμάμε με ένα βίντατζ βίντεο του 1983.