Υγροί, υγροί και πρόθυμοι για όλα

Λοιπόν, όταν μού βάλανε χέρι μια φορά κι ενα καιρό για το γουίν εμ εξ, διότι γαμούσε κι έδερνε το εταιρικό μπάντγουίδ, χάρη στη φυσική μου δεξιότητα και αρετή να ελίσσομαι και να εξελίσσομαι ωσάν το χέλι -ή μήπως τον αίλουρο;- ανακάλυψα τα μουσικά ιστολόγια, που σου δίνανε ένα λινκάκι και κατέβαζες από κάπου το δισκακι, ολαρία ολαρά. Λοιπόνε, ως γνωστόνε, τα μουσικά ιστολόγια εκλείνουνε το ένα μετά τ' αλλο κυνηγημένα από θεούς και δαίμονες, αλλά διαθέτουν ευτυχώς κι αυτά την ίδια φυσική δεξιότητα με μένα, να ελίσσονται και να μετεξελίσσονται σε κάτι άλλο αλλάζοντας ονόματα και διευθυνσεις... Που λέτε, υπήρχε τότε, μιλάμε ενδεχομένως και για μια εξαετία πίσω, ένα φοβερό κα τρομερό ιστολόγιο, που δεν υπάρχει πια και που δυστυχώς δεν έχω συγκρατήσει, έτσι, τιμής ένεκεν, το όνοματάκι του, το οποίο με έμαθε πλείστα όσα εσυγκροτήματα της μετά πανκ σκηνής των αρχών του '80. Ενα απ' αυτά, δυσευρετο μάλιστα, ήταν και το δισκάκι των Υγρών εις την Δευτέρα, δηλαδή των Λίκουιντ Λικουιντ, οι οποίοι διαβάζω εδώ, τόσα χρόνια μετά, απεφάσισαν να επανενωθούν και να εμφανιστούν για πρώτη τους φορά στην τιβί. Ποτέ δεν είναι αργά μανάρι μου για να γίνεις σιτάρ... Εμείς του τιμάμε με ένα βίντατζ βίντεο του 1983.