Ζούπα, λέμε

Παίρνοντας κουράγιο και δύναμη απ' τη μαζική χθεσινή σας ανταπόκριση στο ερώτημα με το οποίο έκλεινα το προηγούμενο ποστ, συνεχίζω το θεάρεστο όσο και επίπονο έργο μου με μιαν ακόμη βαρυσημαντη ανάρτηση απ' αυτές που αφορούν τον πάσαν έναν κάτοικον ετούτης της συμπαντικής και τόσο σημαντικής ταυτοχρόνως γωνιάς του πλανήτη. Εχουμε και λέμε, που έλεγε και η Αντζελα Δημητρίου, σήμερα τα πήρα ευτυχώς τα ακουστικά έχοντας σκοπό κατά βάση να συνεχίσω για τρίτη συνεχόμενη ημέρα να ακούω το νέο άλμπουμ των Νασιοναλ, πράγμα που έκανα και κατέληξα ότι πρόκειται πραγματικά για έναν εξωπραγματικό δίσκο. Εντούτοις κάποια στιγμή είπα να ακούσω κάτι λιγότερο χαρούμενο, γιατί είναι τρελά χαρούμενος αυτός ο νασιοναλιστικός δίσκος, και είπα να ακούσω κάτι πιο ίμο σε φάση και σε μπάλα, κάτι νταουνιάρικο, ρομαντικό, κάτι για τις ευαίσθητες ψυχούλες, που δακρύζουν και αιμορραγούν και τα λεπά και ταλεπά και ταλιμπαν, διότι όλο πάρτι-πάρτι-πάρτι με τους νάσιοναλ, πιαστήκανε τα μικρά μας δαχτυλάκια απ' τον πολύν χορόν και γιόμισε μάκα η κωλοχαράδρα μας... Ετσι λοιπόν επεστρεφω να ούμε σε ένα συγρότημα ή καλλιτέχνη δεν γνωρίζω, για χάρη του οποίου είχα κάμει ένα ποστ προ εβδομάδων το οποίο όμως πιστεύω δεν έτυχε της δέουσας άμα τε και κλαίουσας προσοχής ημών και υμών, αμήν. Ομιλώ διά τον δίσκο των Χίλερ Σελέκτα, Λετ'ς γκετ ιτ στάρτιντ, ο οποίος, και ομιλώ μετά πάσης γνώσης και ειλικρίνειας και εν πλήρη νηφαλιότητα γαμώ την τρέλα μου μέσα είναι σούπερ, πολυ σούπερ μιλάμε, και κανονικά το Μπατσόκ πρέπει να τον χαρίσει σε κάθε ελληνικό νοικοκυριό... Και όσοι άμα λάχει ναούμε περιμένατε και βίντεο, χάσατε, διότι σήμερα το παίζω διαφορετικά το ζπορ. Τραβάτε στο μάησπεής Χιλερ Σελέκτα και ευφρανθείτε ελευθέρως...

Λετ'ς γκετ ιτ σταρτιντ Λετ'ς γκετ ιτ σταρτιντ