Πάνως ω αντικειμενικώς

Ακούγεται υπερβολικό ίσως, αλλά είχα να περιμένω τόσο ανυπόμονα την κυκλοφορία (στις μέρες μας: διαρροή) ενός δίσκου νομίζω απ' τα 14 μου όταν, έχοντας μόλις ανακαλύψει τις Τρύπες, περίμενα πώς και πώς την κυκλοφορία των Εννιά πληρωμένων τραγουδιών. Και θυμάμαι που ήρθε ο συμμαθητής μου ο Γιώργος κάτω απ' το μπαλκόνι μου κραδαίνοντας το δίσκο στο χέρι και ρωτώντας με αν ήμουν μόνος στο σπίτι για να μπορεσουμε να τον ακούσουμε δυνατά. Ημουν. Τον ακούσαμε. Κάτι τέτοια -και ας μου επιτραπεί σε αυτό το ποστ να είμαι υπερβολικό, ίσως συναισθηματικός, ενδεχομένως και μελοδραματικός- σού αλλάζουν τη ζωή.
Πολύ πιο κυνικός πλέον, θεωρώ ότι η ανυπομονησία μου για το νέο άλμπουμ των Νάσιοναλ ενδεχομένως να ήταν και καλλιεργημένη. Αν θυμάστε καλά, ίσα είχε καταλαγιάσει ο αχός που ξεσήκωσε το Μπόξερ, η προηγούμενη δουλειά τους, και ήδη άρχισαν τα μουρμουρητα στο διαδίκτυο και στα ίντι μουσικά μπλογκ για την επομένη τους κυκλοφορία, μουρμουρητά που γίνονταν ενίοτε κραυγές καθώς κυκλοφορούσαν διάφορα, ήσσονος αξίας ίσως, τραγούδια για διάφορες συλλογές ή για το ντιβιντί που κυκλοφόρησε το συγκρότημα. Ολοι οι ειδικοί, εδώ που τα λέμε και οι ίδιοι οι Νάσιοναλ, περίμενεναν η νέα κυκλοφορία να είναι πιο φωτεινή, πιο ποπ, πιο ανάλαφρη μουσικά και στιχουργικά. Αρχίδια Καλαβρίας είναι. Είναι ένας σκοτεινός, θεοσκότεινος δίσκος, στιχουργικά και ηχητικά, πολύ διαφορετικός, κατ' εμέ, απ' τις προηγούμενες δουλειές τους, με αρκετά πειραγμένη παραγωγή, που ενδεχομένως να ξενίσει πολλούς απ' τους οπαδούς τους, άλλωστε έχει ήδη γίνει πολλή συζητηση στο ίντερνετ κατά πόσον η διαρροή του δίσκου κολακεύει το τελικό αποτέλεσμα ή όχι, αλλά πέρα απ' όλα αυτά το Χάι Βάιολετ είναι δισκάρα, επαναλαμβάνω, δισκάρα. Και το λέω αυτό με όλο το κύρος της άκρως υποκειμενικής γνώμης ενός μη ειδικού. Το τελευταίο που πρέπει να γίνει κατανοητό, αν δεν εχει γίνει ήδη, είναι ότι πλέον, οριστικά, οι Νάσιοναλ έχουν παύσει να είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό λίγων. Οταν σου γράφουν τέτοιο διθυραμβικό άρθρο οι Νιου Γιορκ Τάιμζ, στους οποίους έχεις δώσει και το δωρεάν στρίμιγκ των τραγουδιών σου, ε... όπως και να το κάνουμε, πλέον αποκτάς ένα στάτους περίσσότερο Μπρουσπριγκστινικό παρά... Ανυπάρκτιαν. Προσωπικά δεν με χαλά καθόλου και πλέον, απολαμβάνοντας ξανά και ξανά και ξανά το Χάι Βάιολετ, περιμένω την 11η του Μάη να πάω να τ' αγοράσω, σε βινύλιο μάλλον.

Ακολουθούν σκόρπιες σημειώσεις που κράταγα κατά τις πρώτες ακροάσεις του δίσκου:

1. terrible love - Αααααααα... 10
2. sorrow - λίγο αμήχανο το μπάσιμο, αλλά η φωνή σιγά σιγά σε κυριεύει. Σκόρπιες νοτούλες στο πιάνο καλές, χάι χατ ωραίο απ' τον ντραμερ, και κλιμακωτο μπάσιμο των τυμπάνων, πολύ καλή και διακριτική δουλειά στα πίσω φωνητικά. Απ' τη στιγμή που αρχίζουν, εν είδει ρεφρέν του "ου ου", το κομμάτι γαμεί. Απότομο τελείωμα 9
3. Anyone's ghost Πρόστυχο μπασιμο με μπάσο ντραμς, έχει μια ψιλοφτηνια το κομμάτι, μέχρι το ρεφρέν, όπου οι υπόγειες κιθάρες, αιθέριες και διακριτικές στηρίζουν τέλεια το ρεφρενάκι. Το κομμάτι έχει ένα βασικό ρυθμικό τέμπο, πολύ κλασικό σε ροκ κομμάτια. Και πάλι μόλις έρθει η πλήρης κλιμάκωση το κομμάτι γίνεται τρομερό, αλλά τελειώνει κι αυτό απότομα. 8/10
4. a little faith βρομιάρικη κιθάρα, που σε προϊδεάζει για χώσιμο, δίνει ξαφνικά τη θέση της, σε μπαλαντούλα. Απατεωνες. Με αρεσει ο στίχος stuck in new york and the rain's coming down. Παρότι δεν είναι μπρστά, με άρέσουν αυτά που παίζει ο ντράμερ. Αλλά νομίζω πως αυτός ο δίσκος είναι ο κατεξοχήν δίσκος που θα αναδείξει την ομορφιά του μουρμουρητού του Ματ. 9/10
5. Afraing of everyone τι να λέμε τώρα; 10
6. bloodbuzz ohio 10 νομίζω πως είναι το μοναδικό τραγούδι που θα μπορούσε να είναι και στο μπόξερ
7. Lemon world Για μένα απεδώ είναι σαν να ξαναρχίζει ο δίσκος. Πάλι αναφορές στη Νέα Υόρκη, και ο περίεργος στίχος, I gave my heart to the army, the only sentimental thing I could think. 8
8. Runaway Εισαγωγή που παραπέμπει πιο πίσω απ' το Μπόξερ, στους προηγούμενους δίσκους, με άρπισμα σε ακουστική κιθάρα, και μουρμουρητό (εννοείται αυτό...) Μέχρι στιγμής ο δίσκος με κάνει να θέλω να ξαναρχίσω το κάπνισμα. Ωραία τα διακριτικά πνευστά. εχει μια μαγική στατικότητα το κομμάτι 8/10
9. Conversation 16 Αααααααα, για κάποιο λόγο βγάζει μια 80ίλα όταν ξεκινά το τραγούδι, για την ακριβεια δεν ξέρω γιατί μου θυμίζει το ραναγουέη των μπρόνσκι μπιτ, αλλά μη λέμε μαλακίες είναι κατευθείαν δεκάρι το τραγούδι 10
10. England τι σκατά εμμονές είναι αυτές; Μια με τη Νέα Υόρκη, μια με την Αγγλία, την άλλη φορά στο Μίστερ Νοβέμπερ έλεγε ότι με περιμένουν οι Αγγλοι και δεν ξέρω τι να κάνω, ύπουλο τραγούδι, στην κλιμάκωσή του, σε πιάνει εξαπήνης... 8/10
11. Vanderlyle crybaby geeks, φοβερό επαναλαμβανόμενο ρεφρέν, τρομερό τελείωμα στο δίσκο. Σ' αφήνει εξαντλημένο, να μαζεύεις τα κομμάτια σου, και να θέλει κι΄αλλο 10/10

Προσθέτουμε λοιπό 10+9+8+9+10+10+8+8+10+8+10 διά 11 = 9,090909 (μιλάμε για επιστημονική δουλειά, όχι μαλακίες...)