Κουστούμια και κουστουμάκια

Κοίτα να σου πω πώς πάει το πράγμα, έχω αναπτύξει ένα παντελώς σλακερίστικο (slacker; σο φακιγκ νάιντιζ!) συνήθειο, επειδή η δουλειά που κάνω δεν είναι πρωινή, έχω την άνεση να ρίχνω κάτι καταπληκτικούς μεταπρωινούς υπνάκους, κατάλαβες απ' τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 2 περίπου, φουλ στα όνειρα ναούμε. Χτες ας πούμε είδα τον συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη να παίζει μπιτς βόλεϊ με τη Σκάρλετ Γιοχάνσον, η οποία τον είχε βραχυκυκλώσει διότι προτού προλάβει να σερβίρει ο άνθρωπας, τού έκανε μια αδυσώπητα σκληρή, τρελά σοφιστκέ ερώτηση κι αυτός ανήμπορος να απαντήσει έχανε τον πόντο. Σήμερα, αφού πρώτα διαφώνησα στον ξύπνιο μου με τον Καπετανκ για τον Μπόη και το Κουστουμάκι του, είδα στον ύπνο μου ότι βοηθούσα την οικογένεια Αλ Μπάντι, ξέρεις, τον Αλ, την Πέγκι, την Κέλυ (αχ Κέλυ) και τον Μπαντ, να μετακομίσουν διότι λέει είχε αρχίσει η τριπλή αναδιανομη: αναδιανομή χωροταξική, χρονική και πλούτου. Μετά πιάστηκε η μέση μου και ξύπνησα. Είχα γεμίσει και σάλια το μαξιλάρι. Ταυτόχρονα με όλα αυτά και τη στιγμή που λαμβάνω διάφορα τρελαμένα μέηλ και sms από διάφορους που προβλέπουν την καταρρευση και με συμβουλεύουν να πάω να βγάλω τα φράγκα μου από την τράπεζα, εγώ έχω ανακαλύψει μια νέα κοινωνική κατηγορία, μετά τους τρέντηδες, που μισώ: τους χίπστερζ, που εντέλει κακώς νόμιζα ότι είναι μεταλλαγμένα χάμστερ.

Και απ' τους χίπστερζ ένα άλμα νοητικό στη φωτογραφία που βλέπετε: οι αγαπημένοι μου Νασιοναλ ποζάρουν για τις ανάγκες μιας φωτογραφισης (λεπτομέρειες στο ΤζιΚιού) κι εγώ σκέφτομαι χριστέ μου πόσο θλιβερό, πόσο μα πόσο θλιβερό, καλά τα έλεγε παλιότερα ο Γιάννης, τι ποιος Γιάννης, ένας είναι ο Γιάννης και μεταξύ μας θέλω να το πω παρότι κάπου αλλού θα ήταν πιο ταιριαστό: αλίμονό μας, αν τη γενιά μου, τη γενιά των ανθρώπων που γεννηθήκαμε το 1978 την εκφράζου οι Κόρε Υδρο με το "Ολη η αλήθεια για τα παιδιά του 78". Εγώ κι οι Κόρε Ύδρο καμία σχέση, λέμε. Επιστροφή στον Γιάννη, που εγώ μ' αυτόν μεγάλωσα και όχι με τους Κόρε Υδρο, να μην τα ξαναλέμε:

Έι, μάνατζερ, έχω κάτι δάκρυα για πούλημα Επιτέλους, πάνω που σε νόμιζα ξοφλημένο! Πιο πολύ γι' αυτό έκλαψα Έλα στην αγκαλιά μου, μεγάλε μου αρτίστα, Πληγωμένο μου σκυλί, Σ' αγαπώ σαν φουσκωμένο πορτοφόλι! Έι, μάνατζερ, έχω κάτι φόβους για πούλημα - Αληθινούς; - Αληθινούς - Ανελέητους; - Ανελέητους - Πρωτότυπους; - Ξέρω γω; - Δώσ' μου κάτι να καταλάβω! - Να, καμιά φορά φοβάμαι πως ο κόσμος αναπνέει μες στην κωλοτρυπίδα σου - Σ' αγαπώ, λατρεμένε μου μπάσταρδε, σ' αγαπώ σαν τα ρουθούνια μου

ΥΓ. Μ' αρέσουν τα κοστούμια ως ενδυμασία, για να μην παρεξηγούμαι. Η προώθηση αυτού του είδους δεν με αρεσει όμως.