Να κάνουμε μια μάζωξη βρε παιδιά, να προβληματιστούμε λίγο πάνω στην πλατφόρμα του σ. Πάνου;

Πίνω το πρωινό μου καφεδάκι, σκοτώνοντας την ώρα μου, παρότι έχω αρκετά πράγματα να κάνω, που δεν θέλω να τα κάνω, και διαβάζω τα feeds μου. Στο Στερεογκαμ, άρθρο για το νέο σινγκλ απ' τον επερχόμενο δίσκο της Τζοάνας Νιούσομ. Γουάου, σκέφτομαι, φοβερή φωτογραφία η γκόμενα. Αλλά το καρπούζι μάπα. Οπως είπε κι η αγουροξυπνημένη σύζυγός μου, σαν παραδοσιακή κινέζικη μουσική, όλο νια-νια-νια. Λίγο παρακάτω, πάλι στο Στερεογκαμ, βρίσκω ενα ειδησάριο για μια καινούργια κυκλοφορία ακουστικών εκτελέσεων της Σουζάν Βέγκα, που εντάξει δεν είναι κάτι συνταραχτικό, απλώς με οδηγεί σε κάτι τρελά βαθυστόχασται σκέψεις σχετικά με τις γυναίκες τραγουδοποιούς του σήμερα και του τότε. Κι εντάξει, αντιλαμβάνομαι ότι η κυρία Νιούσομ λόγω άρπας και κλασικής παιδείας ανήκει σε άλλη κατηγορία, αλλά θα μπορούσε να γράψει κάτι τόσο λιτό, απέριττο και ουσιαστικό σαν αυτό της Σουζάν Βέγκα, παρότι η τελευταία δεν ήταν ποτέ της ιδιαίτερα φωτογενής;

ΥΓ. Νομίζω πως το είπα και χτες, προχτές: Είμαι σε φάση επανεκτίμησης του παρελθόντος.

Μαθαίνω καινούργια παλιότερα πράγματα (φο-βε-ρές εξελίξεις έτσι;)

Πλεροφορίαι και υλικό εδώ.

Αγρανάπαυση

Τι να τα κάνω τα καινούργια τα τραγούδια σας;

Εκσταση-έκστανο, έκσταση-έκστανο, ό,τι να 'ναι...

Επιτέλους, κάποιος το σκέφτηκε: θα κλωνοποιήσω τους James και θα τους ονομάσω Stornoway.
Για να μην τους αδικώ βέβαια, στα υπόλοιπά τους τραγούδια, εκτός από James, θυμίζουν κι άλλα όμορφα πράγματα όπως Belle and Sebastian, XTC (αυτοί εμένα δεν με αρέσουν, αλλά είναι πολύ αξιοσέβαστοι από πολλούς, δεν καταλαβαίνω γιατί, βασιλιάδες της βαρεμάρας ήταν...).

Εν αναμονή

Καβλα, λέμε

Τι είν' η μέταλ τζαζ;

Ο φίλος συνιστολόγος ΤζιΤίς ακονίζει τα μαχαίρια του, είμαι σίγουρος. Τι δουλειά έχω εγώ να μπαίνω στα χωράφια του; Πράγματι ιδέα δεν εχω τι είναι η μέταλ, πολλώ δε μάλλον τι είναι η μεταλ τζαζ.
Πάντως, GT, για να σε προκαταβάλλω, να σε πω, πριν τους ακούσεις, ότι οι λεβέντες αυτοί είναι Νορβηγοί, παίζουν κάτι κατά διαστήματα πολύ πωρωτικό και διασκευάζουν και Κing Krimson, αμα λάχει. Δεν μπορεί, κάτι θα αξίζουν. Τι λες; Ακουσε και πες μου. Το ξες ότι δεν αντέχω χωρίς τη συγκατάθεσή σου.
Shining, το όνομα της μπάντας.

I'm in fashion - Στήλη μόδας και άλατος

Δεν νομίζω πως κανείς ενδιαφέρεται για την άποψή μου περί των Franz Ferdinand. Και ακριβώς για αυτό, θα την πω: ένα καταπληχτικό ντεμπούτο και μετά τίποτε. Αποψάρα έτσι;
Ομοίως δεν νομίζω ότι κανείς ενδιαφέρεται για έναν μύχιο πόθο μου: να δούλευα σε κάποιο λάιφστάιλ έντυπο, λίγη μόδα, λίγο κουτσομπολιό, αλλά κουτσομπολιό περί του πραγματικού σταρ σίστεμ, όχι μαλακίες, για την Ελλάδα και την Παρθενόπη Ποκοπίκου που εθεάθη με τον Βρασίδα Πιτσουνάκη σε γνωστό κλαμπ της παραλιακής. Δεν υπάρχει φίλες μου και φίλοι πραγματικό ελληνικό σταρ σίστεμ, σταρ σίστεμ υφίσταται μόνον εις την αλλοδαπήν.
Να, ας πούμε το επόμενο θέμα: Η βραβευμένη πολυτάλαντη γαλλίς ηθοποιος Μαργιώ Κοντριγιά, αυτή που έκανε την Εντιθ Πιαφ ντε, σε εκείνη την ταινία που δεν είδα, τραγουδά μαζί με τον Αλέξη τον Καπράνο, τραγουδιστή των Φραντζ Φέρντιναντ, ένα τραγούδι γραμμένο απ' τους Φραντζ Φέρντιναντ κατόπιν παραγγελίας του διάσημου οίκο μόδας ντιορ, ένα τραγούδι που θα χρησιμοποιηθεί στη νέα διαφημιστική καμπάνια Ντιορ. Αυτά είναι νέα αγαπητοί μου. Ο,τι ενδιαφέρει πραγματικά τον σύγχρονο άνδρα, τη συγχρονη γυναίκα, τον Ελληνα, την Ελληνίδα, τον αγρότη στα μπλόκα, τον μουσικόφιλο που αγουροξυπνημένος θα μπει σε τούτο εδώ το ταπεινό αλλά με κρυφές άδηλες φιλοδοξίες ιστολόγιο, για να ενημερωθεί, να ψυχαγωγηθεί, να διασκεδάσει, να πει ένα δεν γαμιέσαι κι εσύ και το τοστ σου βρε μαλακαπάνω.

Μπρέηκινγκ νιουζ - Σπαστικά νέα

Βρε για δες πρωτοπορία ο Μπίλι Κόργκαν. Οσο κι αν με αρέζανε κάποτε τρελά οι Smashing Pumpkins, πάντα τον θεωρούσα λίγο ζαβό. Τα τελευταία νέα που είχα ακούσε για την πάρτη του, ότι δηλαδή τα εχει με την Ντέιζι Ντιουκ Τζέσικα Σίμπσον και μάλιστα ηχογραφούσαν μαζί σε κάποιο στούντιο, με είχαν πείσει ότι... πάει το χάσαμε το παλικάρι. Σήμερα όμως έμαθα ότι ο Μπίλις είναι πολυάσχολος τελευταία. Και δικό του δισκογραφικό λέημπελ έχει φκιάξει, στο οποίο θα υπογράψουν ή έχουν υπογράψει διάφοροι θρύλοι του τύπου Electric Prunes (υπάρχουν ακόμη αυτοί;), και νέο άλμπουμ ετοιμάζει ως Smashing Pumpkins, το οποίο φυσικά, καταπώς το συνηθίζει ο Μπίλις, βρίθει φιλοδοξίας, μη σου πω μεγαλομανίας. Σαραντα τέσσερα τραγούδια θα περιλαμβάνει, τα οποία ένα-ένα ή τέσσερα-τέσσερα ή δεν ξέρω κι εγώ πώς, θα διατίθενται για δωρεάν κατέβασμα (μπράβο Μπίλι). Βεβαια ήδη προβαίνει σε εκπληκτικά εκνευριστικές δηλώσεις του τύπου "ο δίσκος είναι επηρεασμένος απ' τα Ταρό" (και τον Χορταρέα, μεγάλε!) και "είναι μια επιστροφή στις ψυχεδελικές ρίζες των Smashing Pumpkins" (έχουν και τέτοιες;;;).
Δεν βαριέσαι. Καλά να 'ναι το παλικάρι. Ορίστε κι ενα απ' τα 44 επηρεασμένα απ' τα Ταρό τραγουδάκια του. Απεδώ το κατεβάζεις δωρεάν κι ελεύθερα.

Αδιακρισία ε;Γάμησέ τα

Είναι πάρα πολύ περίεργο να ανακαλύπτεις το μπλογκ μιας συναδέλφισσας, την οποία δεν την καλοξέρεις, μια καλημέρα λέτε, άντε και κάνα αστειάκι μπροστά στ' ασανσέρ. Η ανακάλυψη ήταν τυχαία αλλά η αρχικά μάλλον κουτσομπολίστική περιέργεια εξελίχθηκε σε κάτι παρόμοιο με την ντροπή που καθόμουν και διάβαζα στα κρυφά τις σκέψεις της, επί σημαντικών και μη ζητημάτων. Θα μου πεις, ούτως ή αλλως στα μπλογκ πρόσβαση έχουν όλοι, άρα ό,τι γράφουμε σε αυτά δύσκολα μένει κρυφό. Σωστό, αλλά στην περίπτωση της συναδέλφισσας είχα διαβεί το όριο της ανωνυμίας, διότι ήξερα ποια κρυβόταν πίσω απ' το ψευδώνυμο. Ας είναι καλά η κοπελίτσα. Θα προσπαθήσω στο εξής τα παραπάνω πράγματα που ξέρω για αυτήν να μην τα εκμεταλλευτώ και να συνεχίσω να έχω την ίδια τυπική σχέση μαζί της. Απλώς θα ήθελα να ακούσει αυτό το τραγούδι, που νομίζω ότι θα της αρεσει. Αλλά σιγά μην της πω κάτι παραπάνω απ' το "Ζέστη σήμερα ε;". "Ναι, γάμησέ τα".
Princeton.

Το πρόβλημα με το dubstep

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς έσκασε μύτη ως μουσικό ρεύμα το dubstep. Ούτε θυμάμαι πότε ακριβώς πρωτάκουσα τον κυριότερο εκπρόσωπό του, τον Burial. Θυμάμαι όμως, και νομίζω πως κάποιοι από σας με έχετε ξανακούσει να το λέω, ότι ένιωσα σαν 50αρης συντηρητικός λυκειάρχης την εποχή που πρωτοκυκλοφόρησε το Nevermind the bollocks. Δεν το αντιλαμβανόμουν αυτό το πράγμα που έπαιζε ο burial ως μουσική. Δεν το καταλάβαινα. Γερνάω, γίνομαι γεροξούρας, είχα σκεφτεί, και έβαλα λίγο Dead Kennedys για να νιώσω καλύτερα. Σήμερα έτυχε να ακούσω αυτό το τραγούδι που ακολουθεί, που κάποιος το σχολιάζε ως την "ποπ εκδοχή του dubstep" και ότι "επιτέλους το dubstep θα αναδείξει μία ποπ σταρ".
Δεν ξέρω αν είναι έτσι ακριβώς. Αλλά αυτό το τραγούδι με άρεσε. Emika.

Ζέστη έβαλε...

Ο ΓΤ(Π προαιρετικά) μιλάει στο τηλέφωνο με έναν φίλο του γνωστό για τις εγκυκλοπαιδικές του γνώσεις:

- Ναι ρε συ. Με την άνοδο της θερμοκρασίας, λόγω των κλιματικών αλλαγών, πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι θα ζήσουμε σε έναν φρικτό κόσμο στα επόμενα χρόνια, αν όχι εμείς, τα παιδιά μας.
....
- Αλλά πως πανάθεμα μας; Σε λίγο μέχρι και στη Σουηδία θα έχουν ερήμους, όπως η Γκόμπι και η Καλαχάρι...
....
- Τι πράμα; Έχουν ήδη έρημο στη Σουηδία;
....
- Δεν το πιστεύω. Παπάτζα είναι. Αν δεν το πει στο EcoNews στο Σκαϊ, δεν το πιστεύω.
....
- Πως; Έχεις και αποδείξεις; Πού 'ντες; Να τες;;;;;;



http://www.myspace.com/silverdevilsweden

ΥΓ. Κάτι τέτοια με κάνουν να νιώθω ίσαμε δεκαπέντε χρονών. Άντε δεκάξι. Δεν εννοώ τη μουσική. Για τις βλακείες που γράφω μιλάω. Πάντως το Cactus Kicker είναι απίστευτο τραγούδι.

Όταν σ' είχα πρωτοδεί..

Κυκλοφορεί μια βλακεία, ένα ελληνικό τραγούδι (ο Θεός να το κάνει) με αυτόν τον στίχο, το οποίο απορώ πως όλες οι χειραφετημένες γκόμενες (ο Θεός να τις κάνει) της λεγόμενης show-biz και όχι μόνο επιτρέπουν να ακούγεται ή επιτρέπουν να λικνίζονται με αυτό το σίχαμα. Αν οι στίχοι ήταν σε hard -rock των 80s θα ήταν αυτομάτως σεξιστικό, αλλά τέλος πάντων....

Έχει όλο αυτό το παραλλήρημα σχέση με το ποστ; Μπά, όχι. Αλλά να, όταν είχα πρωτοακούσει αυτόν τον δίσκο, είχα υπνωτιστεί (με την κακή έννοια). Μετά από χρόνια όμως και υπό την επίδραση διαφόρων παραγόντων, μεταξύ αυτών και η παρέα μου με τον συνιστολόγο μου (του οποίου το όνομα μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή), μπορώ να πω ότι είναι ένα εξαίρετο άκουσμα. Η κατάταξη του ως prog-rock το αδικεί, γιατί κάποιοι ανοιχτόμυαλα κολλημένοι τύποι βγάζουν φλύκταινες στο άκουσμα του όρου prog-rock και αδικούν πρωτίστως τον εαυτό τους (αυτό δεν με απασχολεί ιδιαίτερα) και δευτερευόντως κάποιες ξεχωριστές μπάντες που χρειάζεται να είναι στον χώρο.

Σχετικό με τα προηγούμενα - άσχετα μεταξύ τους - το ερώτημα: "Έχουμε πιάσει πάατο ή όχι; Μήπως χάσατε τον χρόνο σας διαβάζοντας αυτό το πόστ; Τελικά ήταν ένα το ερώτημα ή δύο;"

Paatos - Timeloss

Μουσική για έναν και όχι για όλους thirty something

Και για να τελειώνουμε κάπου εδώ με την περασμένη δεκαετία και το περασμένο έτος, το καλύτερο τραγούδι απ' τον ίσως καλύτερο περσινό δίσκο. Fitzcarraldo Sessions, Alice and Lewis, απ' τ' αλμπουμ We Hear Voices. (αδυνατώ να συντάξω λίστα με καλύτερα άλμπουμ του 2009... σκόρπια να αναφέρω μόνο κάποια ονόματα: Saeta, Russian Circles, Grizzly Bear, The Duckworth Lewis Method, Sean Riley And The Slowriders, the antlers, A Jigsaw, Film, Piano Magic, Alela Diane, bark cat bark, Mayer Hawthorne, Edward Sharpe and The Magnetic Zeros, Black Joe Lewis & The Honeybears, Capsula, Flakes, Mighty Stef, Glen Johnson, Black Heart Procession, M.Ward, Scraps of Tape, Soulsavers, Caspian, the Twilight Sad, Or the Whale, Corde Oblique, the Moon and the Night Spirit, Therapy?, Sonic Youth, τα δύο τελευταία σχήματα, ακόμη κι αν κλάσουν πάλι θα είναι μέσα στα δικά μου καλύτερα...). Πόσα βγαίνουν όλα αυτά; Τριάντα; Ε, όλο και κάτι θα ξεχνάω. Ευτυχώς, η καλή μουσική θα υπάρχει πάντα και παντού.



Φτου ρε πούστη μου... Σιγά σιγά, αναπόφευκτα, μέσα στο '10 θα γίνω 32. Και έχω μαλλιόπτωση.

Παναγιώτης Ξανακολλημένος

Κι επειδή κατακλύστηκα, εντός μίας και μόνο ημέρας, από επιστολές και ημέηλ αγωνιούντων αναγνωστών που αιτούνταν να μάθουν με ποιο τραγούδι κολλημένο στο μυαλό μου ξύπνησα σήμερα, ορίστε: (ενας, περιέργως, αδικημένος δίσκος του 2009, αυτός των Reverend and the Makers, εννοώντας δηλαδή πως οι ίδιοι άνθρωποι που αποθέωσαν πέρυσι τους Last Shadow Puppets θα μπορούσαν να ρίξουν μια ακρόαση και σε τούτη την μπάντα που γενικώς δεν είναι και πολύ χειρότερη απ' τους LSP, αλλά δεν το έκαναν, μάλλον γιατί ήταν πολύ απασχολημένοι με το να προσπαθήσουν να πείσουν τους εαυτούς τους, επειδή έτσι πρέπει, έτσι επέβαλε το ίντι χάιπ του 2009, να τους αρέσουν οι άθλιοι Animal Collective. Τεσπά)

Blasts from the past decade - 2008

Τι ήθελα και καταπιάστηκα με κάτι τέτοιο; Αφού τα βαριέμαι αυτά. Τεσπά.
Το 2008 είχαμε Portishead, με έναν αμφιλεγόμενο δίσκο. Προσωπικά τον λάτρεψα.
Και περισσότερο, αυτό το κομμάτι.

Παναγιώτης Κολλημένος

Μεγάλο κόλλημα. Απ' το καλοκαίρι. Αλλά χειροτερεύει. Σήμερα το πρωί ξύπνησα και νόμιζα πως τ' ακουγα στον ύπνο μου.

This is some really deep shit

περισσότεραι πλεροφορίαι

Αφατα άφαντη κι αφάνταστη φαντασιακή νοσταλγία:Για φαντάσου φαντασία να φανταστεί φαντάρος φάντασμα;

Που λες, νιώθω, έχω, με κυργιεύει, με πλημμυρίζει, με αποσυντονίζει, με αποπροσανατολίζει, με εξοστρακίζει, με πνίγει, με βασανίζει, με κάνει να γράφω αηδίες στο διαδίκτυο μια νοσταλγία, για τσι μέρες τις παλιές, που ήμανε μικιό κοπέλι, ας πούμε το 1992, χρονώ δεκατεσσάρω, και μάθαινα λέξεις μαγικές, δεν ξέρω από πού, όπως σουγκέηζ... Κι έρχεται μετά από 18(!) χρόνια ο συνιστολόγος GT να με ρωτήσει, ποιον εμένα, τι σκατά μαλακία είναι το σουγκέηζ... Ποιον; Εμένα; Ξέρει άραγε ποιος είμαι εγώ ρε;



ΥΓ: GT, σε έστειλα και μέηλ.

Wow, I am impressed

Mr Gnome λεγονται.

Ου-ου (και τ') αγόρια

Χαίρομαι όταν καταφέρνω, μέσα σε αυτόν τον παροξυσμό πληροφοριών, μουσικών κυκλοφοριών και τραγουδιών που οπωσδήποτε πρέπει κανείς να ακούσει, να παρακολουθήσω την πορεία και τη μετεξέλιξη ενός συγκροτήματος. Εχει δεν έχει δυο τρία χρόνια που τ' αυτάκια μου τα ζέστανε η ομορφιά του τραγουδιού των Angus and Julia Stone "Hollywood".

Ιντι χιτάκι

Δεν ξέρω αν με αρέσει. Αλλά κάπου διάβασα ότι είναι πολύ χοτ άζμα στους διεθνείς ίντι κύκλους. Ε, άκουσέ το λοιπόν και βγάλε συμπέρασμα... Στάσου να δεις πώς λέγονται; Ναι, Variety Lab.

Πεπρωμένο

Θυμάμαι, τότες που γινόταν της πουτάνας με τους Raining Pleasure, ξέρεις, εποχή Fake και τα σχετικά, σε ένα live είχαν διασκευάσει καταπληκτικά αυτό το κομμάτι, που κάμποσα χρόνια αργότερα ο Vassilikos ξαναδιασκεύασε στο Vintage (με τον εξαιρετικό υπότιτλο "songs I wish I'd written).

Berlin Blues

Αλλοι ζουν τη ζωή, και άλλοι τη διαβάζουν. Ετυχε ενας φίλος να βρεθεί πρόσφατα στο Βερολίνο. Ετυχε την ίδια περίοδο κι εγώ να βρεθώ στο Βερολίνο μέσα απ' τις σελίδες ενός βιβλίου.

Παράλληλο ανάγνωσμα: Το απολαυστικό μυθιστόρημα του τραγουδιστή του συγκρτήματος Element of Crime, Σβεν Ρεγκενερ, με τίτλο "Το μπλουζ του Βερολίνου", εκδόσεις Αγρα. Υπάρχει και σε ταινία, άμα λάχει ναούμε... Τρία σε ένα φάση.

Ας διαδραστικοποιηθούμε

To ξέρω, το ξέρω φίλες μου και φίλοι, πολυπληθές πολυαγαπημένο μου κοινό πως σας έχω καλομάθει σε ποιοτικές αναρτήσεις αλλά ήγγικεν η ώρα να ρίξουμε λιγάκι το επίπεδο, με ατυό το εκπληχτικό πρωτοσέλιδο της εφημερίδος Espresso.

Φυσικά αυτό το πρωτοσέλιδο ταιριάζει με αυτό το τραγούδι... Επειδή όμως η επιλογή μου γνωρίζω πως είναι καρακλισαρισμένη, και επειδή δεν μου έρχεται τίποτε καλύτερο, καλώ οποιον τυχόν περάσει απεδώ και σκεφτεί κάποιο τραγούδι που να ταιριάζει περισσότερο να με το πει αφήνοντας ένα σχόλιο, όπου συν τοις άλλοις θα γράφει και πόσο καβλιάρης (ή ηλίθιος) είμαι. Ευχαριστώ.

ΥΓ. Εννοείται βέβαια πως η μεγάλη ειδηση είναι πάνω δεξιά στο πρωτοσέλιδο... Αχ, Ευα!

Χελ γιεα!

Τι καλά, έχουμε να περιμένουμε πολλά καλά δισκάκια μέσα στο 2010. Των Besnard Lakes θα κυκλοφορήσει στις 09.03. Το τραγουδάκι αυτό μπορείς να το κατεβάσεις απ' το στερεογκαμ...

Blasts from the past decade 2007

To 2007 κυκλοφόρησε το Boxer των National. Και αυτό φαντάζομαι πως τα λέει όλα. Ξεκινούσε με αυτό το τραγούδι, μια οργιαστική γλυκόπικρη κλιμάκωση προς την απόλυτη ομορφιά. Είναι φορές που οτιδήποτε άλλο κυκλοφόρησε στα 00ς μου ακούγεται και μου φαίνεται και ίσως εντέλει να είναι απλως μπαρμπούτσαλα.

Ξανά δεκάξι

Ε μα κι εγώ βρε παιδάκι μου είμαι μεγάάάάλο θύμα. Πολύ ψαράς. Καταναλωτής μέχρι αηδίας. Δεν ξέρω αν με αρέσει. Αλλά στα δεκάξι μου σίγουρα θα μ' αρεζε. Btw το συγκρότημα λέγεται Gallows. Σήμερα τους έμαθα. Και σε περίπτωση που ενδιαφέρεται κανείς και καίγεται από αγωνία για τις εξελίξεις, μετά το προηγούμενο ποστ και τον χαλασμένο καυστήρα, ήρθε ο μάστορας, με κοίταξε υποτιμητικά, γύρισε ένα κουμπί, ο καυστήρας δούλεψε, και ο μάστορας έφυγε απαξιώνοντας να πάρει έστω ένα εικοσάρικο για τον κόπο του να 'ρθει άρον άρον. Ας είναι καλά ο άνθρωπος.

Οργισμένος νεαρός ανήρ

Γύρισα πίσω σε αυτήν την άθλια πόλη και στο σπίτι βρήκα τον καυστήρα να μη δουλεύει. Ενα κάρο εκκρεμότητες σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω απ' την ολοένα και πιο ολιγομαλλούσα κεφαλή μου. Get Well Soon. Νέο άλμπουμ, λέμε.

Back

Και συνεχίζουμε για όσο (δεν) βαριέμαι.

Blasts from the past decade 2006

Απλά πράγματα: ο καλύτερος δίσκος που άκουσα εκείνη τη χρονιά, ο οποίος ακόμη με αρέσει πάρα πολύ και τον θεωρώ και πολύ υποτιμημένο αμα λάχει ναούμε, ήταν τo ντεμπούτο των Dirty Pretty Things. Λίγο καλύτεροι, τολμώ να πω, απ' τους Libertines.



Εκείνη τη χρονιά τεράστιο δίσκο εκυκλοφόρησαν και οι Band of Horses. Ανάμεσα στα πολλά, ιδού το κατ' εμέ συγκλονιστικότερο τραγούδι του άλμπουμ...

Γάλα, μακαρόνια, τυρί...

...α! Και να μην ξεχάσω να τσεκάρω το λινκ που μου 'στείλε ο ΓΤ.

http://www.versionstudio.com/artists.php

Best rhythm section ever...

Χάπι νιου γιάρ