Όταν σ' είχα πρωτοδεί..

Κυκλοφορεί μια βλακεία, ένα ελληνικό τραγούδι (ο Θεός να το κάνει) με αυτόν τον στίχο, το οποίο απορώ πως όλες οι χειραφετημένες γκόμενες (ο Θεός να τις κάνει) της λεγόμενης show-biz και όχι μόνο επιτρέπουν να ακούγεται ή επιτρέπουν να λικνίζονται με αυτό το σίχαμα. Αν οι στίχοι ήταν σε hard -rock των 80s θα ήταν αυτομάτως σεξιστικό, αλλά τέλος πάντων....

Έχει όλο αυτό το παραλλήρημα σχέση με το ποστ; Μπά, όχι. Αλλά να, όταν είχα πρωτοακούσει αυτόν τον δίσκο, είχα υπνωτιστεί (με την κακή έννοια). Μετά από χρόνια όμως και υπό την επίδραση διαφόρων παραγόντων, μεταξύ αυτών και η παρέα μου με τον συνιστολόγο μου (του οποίου το όνομα μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή), μπορώ να πω ότι είναι ένα εξαίρετο άκουσμα. Η κατάταξη του ως prog-rock το αδικεί, γιατί κάποιοι ανοιχτόμυαλα κολλημένοι τύποι βγάζουν φλύκταινες στο άκουσμα του όρου prog-rock και αδικούν πρωτίστως τον εαυτό τους (αυτό δεν με απασχολεί ιδιαίτερα) και δευτερευόντως κάποιες ξεχωριστές μπάντες που χρειάζεται να είναι στον χώρο.

Σχετικό με τα προηγούμενα - άσχετα μεταξύ τους - το ερώτημα: "Έχουμε πιάσει πάατο ή όχι; Μήπως χάσατε τον χρόνο σας διαβάζοντας αυτό το πόστ; Τελικά ήταν ένα το ερώτημα ή δύο;"

Paatos - Timeloss