Μια εικοσιλίστα

Νομίζω πως λίγο πολύ αυτά γούσταρα περισσότερο φέτος. Κοιτώντας τη λίστα συνειδητοποιώ ότι όσο μεγαλώνω ρίχνω τα ντεσιμπέλ αλλά ταυτόχρονα ανοίγομαι σε νέα μουσικά μονοπάτια: η προ διετίας - τριετίας στροφή προς τον νεοκλασικισμό - μινιμαλισμό (αν θυμάμαι καλά ήταν ο GT που μ' είχε μπάσει σε αυτό το τριπάκι με τους Les Fragments De La Nuit) καλά κρατεί.

1. Low - C'mon (vid)
   
2. Roll the Dice - In Dust (vid)
3. 2l8 - New Battles (vid)
   
4. Danger Mouse / Danielle Luppi - Rome (vid)
   
5. Of the wand and the Moon - The lone descent (vid)
   
6. Snowman - Abscence (vid)
   
7. Mogwai - Hardcore will never die... (vid)
   
8. Aidan Moffat / Bill Wells - Everything's getting older (vid)
   
9. Thurston Moore - Demolished Thoughts (vid)
10. Walkabouts - Travels In The Dustland (vid)
11. Still Corners - Creatures of an Houre (vid)
    
12. Russian Circles - Empros (vid)
    
13. Lamb - 5 (vid)
    
14. Max Richter - Perfect sense ost (vid)
    
15. GravitySays_I - The figures of enormous grey and the patterns of fraud (ανάρτηση)
16. Olafur Arnalds - Living Room Songs (vid)
    
17. Tides from Nebula - Earthshine (vid)
    
18. Your Hand in Mine - The Garden Novels (ανάρτηση)
    
19. Tim Hecker- Rave Death 1972/Dropped Pianos (vid)
    
20. Corde Oblique - A hail of bitter almonds (vid)
    

Πάρε κι ένα τσουβάλι ονόματα ακόμη: manicure, maybeshewill, mastrurbation goes cloud, robin guthrie, spokes, those dancing days, lowb, wu leaf, dears, mighty stef, dream diary, bill callahan, girls, brian eno, the pains of being pure at heart, craft spells, allstar project, scum, explosions in the sky, shady bard, jay-jay johanson, we were promised jetpacks, butcher boy,
russian red, calm blue sea, esben and the witch.

Θα μου πεις, τι νόημα έχουν όλα αυτά; Ε, δίκιο θα 'χεις.

Τι ακούσαμε φέτος; (5)

Baby Guru - s/t

Χαιρετίστηκε ως σούπερ αποκάλυψη ο δίσκος των Baby Guru. Ισως όχι άδικα. Επίσης όχι άδικα υπήρξε και μια -ας την πούμε- άντεργκράουντ προώθηση του άλμπουμ. Οχι μόνο από στόμα σε στόμα αλλά και από μπλογκ σε μπλογκ. Διθύραμβοι. Οταν πρωτάκουσα το "Marilu" ένα κλακάζ το έπαθα. Πολύ γούσταρα. Οταν άκουσα ολόκληρο το σιντί μούδιασα λίγο. Λογικό και αναμενόμενο για έναν μάλλον ορθόδοξο ακροατή σαν και του λόγου μου. Ενα άλμπουμ περιπετειώδες, έτη φωτός από παραδοσιακά συνθετικά σχήματα τύπου κιθάρα - μπάσο - ντραμς, που κατά βάση -λέγαν αυτοί που ξέρουν- πατάει πάνω στα μονοπάτια του κράουτ ροκ, που για να λέμε την αλήθεια δεν το πολυακούω, να φανταστείς από τους Can μόνο τη "βιταμίνη σε" αντέχω να ακούσω. Πολυρρυθμικό και δαιδαλώδες, στοιχεία θετικά, ενίοτε κακόφωνο και χύμα, στοιχεία αρνητικά, αναμφίβολα απαιτητικό για το μη εξασκημένο αυτί. Αν άξιζε τον κόπο; Σίγουρα ναι. Αν θα ήθελα περισσότερες Μεριλούδες; Σίγουρα ναι. Μετάνιωσα που τ' αγόρασα; Οχι, σε καμία περίπτωση. Είναι από τα αγαπημένα μου σιντί του 2011; Οχι, λυπάμαι όχι. Θα το ακούω και στο μέλλον; Φαντάζομαι πως ναι. Μάλλον θα αποτελεί έναν μετρητή, έναν δείκτη, για τη μουσική μου εκπαίδευση. Τώρα που τ' ακούω γράφοντας μήπως τ' αδικώ λιγάκι το άλμπουμ; Ναι, φοβάμαι πως ναι. Τα καταπληκτικά κρουστά αυτή τη στιγμή μ' εχουν πραγματικά σαγηνεύσει.
Η ακρόαση, κατανόηση και αξιολόγηση ενός άλμπουμ άλλωστε είναι αμφίδρομη διαδικασία και πολλές φορές, εάν υπάρχει μια δυσχέρεια στην επικοινωνία ακροατή - μουσικού έργου, δεν φταίει απαραίτητα ο καλλιτέχνης - ενδέχεται να φταίει κι ο ακροατής.

Αδηφαγία

ο τίτλος κάτι σημαίνει, βαριέμαι να σου εξηγώ, αλλά είναι εξαιρετικός αυτός ο κύριος Φρίσελ που δεν τον ήξερα μέχρι σήμερα...

Τρία τσίου τσίου, πέντε λα-λα-λα, στην αυλή του Σατανά

Απλά ... λαλαλα...

Πάρε να 'χεις

Ηρεμη μπλε θάλασσα, σου λέει μετά.

Σφίγγεσαι;

Όλοι σφιγγόμαστε. Για διάφορους λόγους. Αυτοί λίγο καλύτερα από εμάς. Για τους δικούς τους λόγους.

http://obscuresphinx.bandcamp.com/

Τι ακούσαμε φέτος; (4)

GravitySays_i - The figures of enormous grey and the patterns of fraud

Δεν το είχα πάρει χαμπάρι το προηγούμενο, το ομολογώ. Κάτι τουιτεράδες λέγανε για αυτούς. Με αρεσε και το όνομα. Μ’ αρεσε και η παυλίτσα, αν και μού θύμισε λιγάκι την κάτω παύλα στο νέο λογότυπο της ΝΔ. Με τον δισκοπώλη, όταν αγόρασα το σιντί, συμφωνήσαμε ότι είναι πολύ ανακουφιστικό ότι πλέον –εδώ και χρόνια!- το τραγουδιστικό ελληνικό ροκ έχει δώσει τη θέση του σε πιο περιπετειώδη πράγματα, πιο ψαγμένους ήχους, πιο πειραματικούς.
Πολλές φορές έχω ψέξει τον μουσικό ελιτισμό. Εννοώντας όμως τον ελιτισμό του ακροατή, που αυτοδικαιώνεται και αυτοϊκανοποιείται συχνά απ’ τη στρυφνότητα και τη μη δημοφιλία των επιλογών του. Αντίθετα, μ’ αρέσουν οι εκλεπτυσμένοι, ελιτιστές μουσικοί. Δεν είναι κακό να είσαι ελιτιστής μουσικός, πιστεύω, ειδικά όταν έχεις γνώση και επίγνωση της λαϊκότητας και της λαϊκής μουσικής και κουλτούρας.
Τι θέλω να πω με όλα αυτά;
Δεν ξέρω τίποτε για τους GravitySays_i. Δεν θυμάμαι καν να έχω διαβάσει κάποια συνέντευξή τους. Όμως ακούγοντας το εξαιρετικό the figures of enormous grey and the patterns of fraud έχω την αίσθηση –μπορεί να κάνω και λάθος- ότι μουσικά, καλλιτεχνικά αλλά και γενικότερα είναι καλλιεργημένοι: εξαιρετικό artwork, στίχοι που κάτι θέλουν να πουν και το λένε, χρήση πληθώρας ασυνήθιστων (για το είδος – ποιο είδος ακριβώς;) μουσικών οργάνων, η πειραγμένη εκδοχή τους στον Καϊκτσή στη δεύτερη από τις δύο μακροσκελείς συνθέσεις που αποτελούν το άλμπουμ, δεν μπορεί να είναι όλα αυτά τυχαία.
Μα καλά, θα μου πεις, κάνα ψεγάδι δεν έχει αυτός ο δίσκος; Εχει, ένα, και μάλιστα πολύ σημαντικό: τη μικρή διάρκειά του!

Μαργαριτάρι και Μούσι

Θυμάσαι εκείνο το καταπληκτικό μέντλεη οκτώ τραγουδιών του Γουίλ Σμιθ που είχαν κάνει προ διετίας - τριετίας οι Περλ εντ δε μπερντ; Ε, καμία σχέση, πλην της εμπνεύσεως. Νταουνιάρικο άσμα, σαφώς, αλλά εξαιρετικό.

Η υπομονή θα ανταμειφθεί

Χριστίνα Βάντζου

Γυναίκες μάγισσες

Η μικρή μας Rosalie Cunningham δεν είναι κάτι άλλο παρά μια μάγισσα. Οι Purson δεν είναι κάτι άλλο παρά μια μικρή Λονδρέζικη μπάντα που διαθέτει περισσότερη μαγεία από τον ίδιο τον Μέρλιν, τον Χουντίνι και εκείνον τον Ισραηλινό βλάκα με τα κουτάλια που δεν θυμάμαι. Κάπως έτσι χαλάνε τα καλύτερα σπίτια...

Wool (new recording) by Purson

Από Ισλανδία μεριά

Ντάξει, όταν συστήνονται σαν λίγο πιο χορευτικοί Μοτέρχεντ, ε, εννοείται ότι θα κάτσω να τους ακούσω...

Τι ακούσαμε φέτος; (3)

Your Hand In Mine - The Garden Novels

Προσπαθώ να θυμηθώ σε ποια εμβριθή κριτική είχα διαβάσει τη φράση «you can have too much of a good thing» -ή κάπως έτσι. Δεν θυμάμαι ούτε τον επιφανή μουσικοκριτικό (μού μυρίζει γραφιά του uncut ωστόσο) ούτε το άλμπουμ το οποίο χαρακτήριζε εντέλει αρνητικά (κάποιο άλμπουμ των M83 ίσως;), ότι κοντολογίς μπούκωσε από την υπερβολική ομορφιά του δίσκου, πράγμα ακατανόητο, διότι πρώτον από την πολλή ομορφιά κανείς δεν έπαθε τίποτε, ούτε σε υποχρεώνει κανείς στην υπερβολική επαφή μαζί της, είναι σαν τη σοκολάτα ρε παιδάκι μου ή σαν τις πίτσες, όσο κι αν φας, πάντα θέλεις κι άλλο.

Όταν λοιπόν ως καλλιτέχνης καταφέρνεις να κατακτήσεις την ομορφιά –ή σαν μάγειρας καταφέρνεις να φτιάξεις την τέλεια πίτσα- για ποιον λόγο πρέπει ντε και καλά να αλλάξεις τη συνταγή; Ούτως ή άλλως οι καταναλωτές, το κοινό, αν δεν σ’ αρέσει η λέξη «καταναλωτής», αυτόν τον ήχο αγαπούν, αυτές τις γεύσεις προτιμούν, για ποιον λόγο να τους σερβίρεις (να τους προσφέρεις) κάτι διαφορετικό; Για την εξέλιξη, σου απαντούν οι σοβαροί μουσικόφιλοι, οι βλοσυροί αναζητητές του καινούργιου, του κάθε νέου μουσικού –ισμού, που αποφαίνονται επί παντός άλμπουμ άμα τη διαρροή του και μέχρι την επίσημη κυκλοφορία του έχουν ήδη προχωρήσει παρακάτω βαφτίζοντάς το «παλιό», «ξεπερασμένο», «περσινό ξινό σταφύλι».
Κάπου εκεί εστίασαν οι -όποιες- αρνητικές κριτικές για τον φετινό δίσκο των Your Hand in Mine. Ότι δηλαδή δεν εξελίχθηκαν τα παιδιά, προτίμησαν να πατήσουν στη μανιέρα της προηγούμενης δουλειάς τους, ότι σέρβιραν «μία από τα ίδια», ότι δεν τόλμησαν να καινοτομήσουν. Όταν ακούω τη λέξη «καινοτομία» στο ίδιο context με τη μουσική, αρρωσταίνω. Άμα μεγάλε σε ενδιαφέρει η καινοτομία τράβα στην Αλεξάνδρεια Ζώνη, τράβα να πάρεις κάνα ΕΣΠΑ. Κι απορώ επίσης με ποιο κριτήριο λέμε πχ για τους Ramones ή τους Motorhead, που όλη τους την καριέρα παίζουν το ίδιο πάνω κάτω πράγμα, ότι αυτό είναι το μεγάλο τους ατού, η πίστη στον ήχο που αγαπούνε, αλλά όταν κάποιοι σαν τους Your Hand in Mine –στο μόλις δεύτερό τους άλμπουμ!- παρουσιάζονται πιστοί στο προσωπικό μουσικό τους όραμα, αρχίζουμε την κριτική περί στασιμότητας. Έλεος. Η ομορφιά δεν χρειάζεται ούτε εξέλιξη, ούτε βελτίωση. Την ομορφιά την απολαμβάνεις. Δεν κάνεις υπολογισμούς για την ομορφιά, λες κι είναι μπίζνες πλαν. Να πάρεις, μεγάλε, κάνα τριαντάφυλλο, που τόσα χρόνια είναι ίδιο, και να το κάνεις ομορφότερο, γιατί «έχει μείνει στάσιμο».
Ρε χάιντε απεδωχάμου.

Μακαρόνια φρικασέ

Les Discretes

Τι ακούσαμε φέτος; (2)

Teeth of the Sea - Your Mercury

Είναι η δεύτερη φορά φέτος που προσπαθώ να γράψω κάτι για τους Teeth of the sea (των οποίων ο δίσκος είναι περσινός, 2010, αλλά όπως τα κασεριά είναι καλύτερα, όταν είναι περσινά, έτσι και το άλμπουμ αυτό…).
Πριν από λίγες ημέρες μοιράστηκα στο τουίτερ ένα βίντεο των Teeth of the sea και η γνωμοδότηση δύο φίλων ήταν η εξής: “Tangerine Dream”. Δεν έχω ακούσει και πάρα πολύ από δαύτους, άρα λοιπόν ίσως πρέπει να ακούσω. Διάβολε, γενικότερα πρέπει να αναθεωρήσω την άποψή μου για το prog-ροκ. Ήδη το post rock μ’ έχει βάλει σε αυτό το λούκι. Ένεκα το πανκ παρελθόν, το ίντι ήθος και ύφος και η «λαϊκή», αντιελιτίστικη αισθητική, που επιτάσσει ότι όλοι μπορούμε να παίξουμε αριστουργηματική μουσική, χωρίς να είμαστε οι καλύτεροι οργανοπαίκται, είχα αποκηρύξει και εξοβελίσει στο πυρ το εξώτερον τη δεξιοτεχνία και τον αυτοσχεδιασμό. Βεβαίως, κακώς ίσως κάποιες φορές η δεξιοτεχνία ταυτίζεται με τον αυτοσχεδιασμό, αλλά τέλος πάντων αρκετές φορές συμβαδίζουν.
Τι εννοώ με όλα αυτά; Είναι κουραστικές οι μουσικές κατηγοριοποιήσεις, δεν είμαι σίγουρος αν οι Teeth of the sea παίζουν prog rock, post rock, kraut rock, ή δεν-ξέρω-τι-άλλο-ροκ. Κι ήμουν διστακτικός, λόγω του κακού εξωφύλλου, όταν ο Γιάννης μού έστειλε το σιντί. Το πρώτο γκουγκλισμα μ’ εφερε σε μια αποθεωτική κριτική στο NME και σε κάτι επαίνους του Τζούλιαν Κόουπ. Αυτό που άκουγα (αργόσυρτοι αυτοσχεδιασμοί, αναλογικά μπιμπλίκια, σαν μπούμπλε μπούμπλε και λοιπά αρκέιντ βιντεοπαιχνίδια, χειραφετημένα, cameo πνευστά και εξαιρετικές αν και ιδιόρρυθμες κιθάρες) ήταν πάρα πολύ γοητευτικό. Και κολλητικό, ιδίως αν αντιμετωπίζεις τη μουσική σαν ωκεανό που καλύπτει τα πάντα και όχι σαν μια πισίνα στην οποία τσαλαβουτάς τα ποδαράκια σου.

Ψιλοχάσιμο

  Marsupial - Part II (from just released album "April") by misuse

Πάρα πολύ ωραίοι. Το April ο δεύτερός τους δίσκος. Τον πρώτο δεν τον είχα πάρει χαμπάρι. Misususe, λέμε.

Τι ωραία που ήτο η βριτ ποπ!

Και κυρίως πόσο ανώδυνα ωραία ένιωθα τότες που τ' ακουγα αυτά. Ακόμη με αρέσουν, μη νομίζεις ότι τα ξεπέρασα. (για τον Πάκη, του το υποσχέθηκα κανά δυο ποστ πιο κάτω...)

Τεράτων ωδή

Ντίσκο ρυθμοί, βαθιά τύμπανα, γοτθικά μπάσα, κιθάρες – ξουράφια, μαριάτσι τρομπέτες, πένθιμα βιολιά, πανηγυρτζίδικα κλαρίνα, στερεονοβικά πλήχτρα, πενταμελής χορωδία έξι τραγουδιστών, ο Νίκος ο Σπηλιάς, ο Μάρκος ο Αμύγδαλος, ο Τζέη Τζέη Γιοχάνσον, η Ναταλία η Εμπόρου, η Αλέλα Νταϊάν και η Σιουζι Σου, στις κιθάρες ο Τζόνι Μαρ κι ο Γκράχαμ Κόξον, στο μπάσο ο Πίτερ Χουκ, στα ντραμς ο Φάιφ Γιούιγκ, υπό τις δικές μου οδηγίες. Μόνο ινστρουμένταλ τραγούδια αγαπησιάρικα με θέμα την επανάσταση. Φύγαμε για την κορυφή. The sky is the limit.  

κάπου κρυμμένο στο μυαλό μου ήταν

Τρανή απόδειξη ότι κανείς δεν μπορεί να προδικάσει τις αλλαγές που επιφέρει ο χρόνος

Μάριον Έται.

Human Puppets – Sounds Of Solitude

Τι ακούσαμε φέτος; (1)

 Low - C'mon

Από βετεράνους, στους οποίους μάλιστα ποτέ πριν δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία, δεν το περίμενα. Και όμως, αν συμμετείχα φέτος στην περίφημη μπλογκοβίζιον για τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, το c’mon των Low θα ήταν νούμερο ένα, μάλλον - εκτός κι αν σκάσει καμιά δισκάρα από του πουθενά. 

Πρόσεξε, δεν είναι εντυπωσιακό άλμπουμ. Δεν είναι το άλμπουμ που αλλάζει τον ρου της μουσικής ιστορίας. Δεν είναι καν το άλμπουμ το οποίο θα στρέψει τα προσωπικά μου ακούσματα σε νέες κατευθύνσεις – ανάλογα τέτοια ακούσματα έχω εδώ και πολλά χρόνια. Είναι όμως: α) το άλμπουμ που έχω ακούσει περισσότερο φέτος β) είναι τίμιο, ειλικρινές και αψεγάδιαστο από την αρχή έως το φινάλε γ) είναι αγαπησιάρικο δ) έχει φανταστικά τραγούδια, υπέροχες μελωδίες ε) είναι ταυτόχρονα ζεστό σαν αγκαλιά και παγωμένο σαν νύχτα του Γενάρη.

Το δισκάκι το ‘χα πάρει χαμπάρι μόλις είχε διαρρεύσει. Το εναρκτήριο τραγούδι του άλμπουμ, Try to sleep, ήταν σαν χριστούγεννα, σαν το βελβετίσιο Sunday Morning. Προσπαθώ να θυμηθώ ποιος το απέκτησε πρώτος: εγώ ή ο φίλος μου ο Μήτσος; Νομίζω ο Μήτσος κατόπιν σχετικής υπόδειξης του Πάκη από το Λωτό. Αργότερα μου τον έκανε δώρο ο Στέφανος, σε βινύλιο. Κάβλα.

Δεν ξέρω αν πρόκειται για εντύπωση που μου υποβάλλεται από το γεγονός ότι το ζεύγος που κινεί τα νήματα των Low είναι μορμόνοι, αλλά μού φαίνεται πως πολλά από τα τραγούδια του δίσκου έχουν μια υμνητική πτυχή, ένα θρησκευτικό συναίσθημα, μια διαδικασία κάθαρσης (από τι άραγε; Άλλωστε τις περισσότερες από τις αμαρτίες μας τις απολαμβάνουμε…). Παλιά το λέγανε slowcore αυτό που παίζουνε οι Low – δεν ξέρω πώς το λένε αλλά απολαμβάνω τα κυκλικά, επαναλαμβανόμενα κιθαριστικά θέματα, τις εξαιρετικές διφωνίες (άνδρας – γυναίκα), τη μινιμαλιστική νυχτερινή ατμόσφαιρα, τον θόρυβο που καμιά φορά ξεσπά από το πουθενά, την επική διάθεση του “Nothing But Heart”, το οποίο περισσότερο από κάθε άλλο τραγούδι του δίσκου περιγράφει την ουσία της μουσικής των Low. Ψυχή ρε μουνιά  (εντάξει, μεταφραστική αδεία το “heart” το έκανα «ψυχή» και όχι καρδιά, άλλωστε ως θρησκευόμενοι άνθρωποι λογικά πιστεύουν στην ύπαρξη της ψυχής).

Φάρμακο

Εσκασε στη μάπα μου τ' αλμπουμ των we were promised jetpacks και πολύ γούσταρα ναούμε...

Σκατακούλ

Τι να σου πω τώρα; Δεν ξέρω αν με αρέσουν; Προ εικοσαλέπτου έπεσα πάνω τους. Το όνομά τους, School is cool, είναι προβοκατόρικα γοητευτικό και έτσι τούς έδωσα ολίγη σημασία. Πολύ Αρκέιντ Φάιαρ έχουν ακούσει, είναι Βέλγοι. Αυτά. Μάλλον θα τους έχω ξεχάσει αύριο. Νομίζω.

!

Ούτε που τους ήξερα, κι απ' ό,τι είδα έχουν χρόνια ήδη στην πλάτη τους. Μού 'χει πάρει τα μυαλά, ίσως πάρει και την πρωτιά για καλύτερο φετινό άλμπουμ.

Νουβέλ βαγκ

οι μάη ντράνκεν χέηζ είναι απ' την Αθήνα, τσεκάρετέ τους κι εδώ
http://soundcloud.com/mydrunkenhaze
http://mydrunkenhaze.tumblr.com/

Ορθή επανάληψη

Με δαύτους πολύ πρόσφατα είχα ασχοληθεί και πάλι. Ωστόσο με τέτοιους ηλίθιους τίτλους που βάζω είναι αδύνατο να βρω το συγκεκριμένο ποστ. Δεν γαμείς, αναμένω με αγωνία τ' αλμπουμ τους. Εχουν κάτι πολύ ηλίθιο, που με αρέσει πολύ.

Απντέητ: ντάξει μαν, το βρήκα, δεν ήτο τόσο δύσκολο. Οριστε το προηγούμενο ηλιθιο ποστ για αυτή την μπάντα: http://thenwesatonourownstar.blogspot.com/2011/06/blog-post_16.html

Κόκκινο της Ρωσίας

Ωραίο ε;

Πολύ φλώρος τελικά

Οσο περνάει ο καιρός τόσο καλύτερα

Σήμερα το πρωί, ανακάλυψα σε μια γωνιά του σκληρού μου δίσκου ένα τέρας. Ενας τεράστιο άλμπουμ, που το είχα προσπεράσει κάπως επιπόλαια. 2006 η χρονιά, Μπόνι Πρινς Μπίλι ο καλλιτέχνης, Δε Λέτινγκ Γκοου, τ' αλμπουμ.. Απίστευτο.

Και χαζός και χαρούμενος

Πολύ περίεργο άσμα με οργιαστικό φινάλε

ECHOREV - Cycles of Dreamers (Official Video) from ECHOREV on Vimeo.

Αν σινεφίλ είναι αυτός που αγαπά το σινεμά, μουσιφίλ είναι αυτός που αγαπά τη μουσική ή αυτός που αγαπά τα ψέμματα;

Ντάξει δεν είμαι και κάνας φοβερός σινεφίλ. Παλιότερα πάντως, αν κάποιος με ρώταγε να του πω 5 αγαπημένες μου ταινίες, σίγουρα μία απ' αυτές που θα αράδιαζα, θα ήταν το Shallow Grave του Ντάνι Μπόιλ (ξες, Trainspotting κτλ.). Το συγκρότημα που ακολουθεί ουδεμία σχέση έχει με τα προαναφερθέντα, απλώς λέγεται Mellow Grave...

Mellow Grave - Oxygen from A Soft Caress on Vimeo.

Κοντεύω να γίνω χίπστερ ο άθλιος

Χίπστερ ξεχίπστερ, αυτό το τραγουδάκι έχει φανταστικό τίτλο - Ι Sat On The Edge Of My Bed And Sang You Velvet Underground Songs

Βούτα

DIVE - Sometime from DIVE on Vimeo.

Συνεχίζουμε στο ίδιο μεταθερινό κλίμα...

Πολλάκις υμνηθέν θέρος

(είμαι και ολίγον μαλάκας! άσε, ξέρω εγώ) Πέρυσι και φυσικά και φέτος ακούγαμε και ακούμε μανιωδώς endless summer από Still Corners. Φέτος ήρθαν και κάτι Jezabels να πουν το ίδιο πράγμα, αλλά σε άλλο τραγούδι.



Απάνω οι Τζεζαμπέλς, κάτω οι Στιλ Κόρνερζ, για τους οποίους ημερομηνία - σταθμός, είπαμε, η 11η Οκτωβρίου.

Πάει το καλοκαίρι...

Gracie- Untitled from andrew balasia on Vimeo.

Πόσο πολύ τα σπάει;

Και τράβα μετά εδώ, έχει εχπληξούλα http://www.againstnature.us/BH/MadkingLudwig/index.htm

Πέφτει η Βερόνικα

Veronica Falls - Bad Feeling from Philippa Bloomfield on Vimeo.

Σκέφτομαι(;) και γράφω

Πρωί Σαββάτου υποφέρω από ταπηροκρανίαση. Κάτσε να σου εξηγήσω γιατί. Πρωί Σαββάτου, κάθε πρωί Σαββάτου, όπως παλιότερα πηγαίναμε στα δισκάδικα για μουσικές, τώρα ανοίγω τα feeds μου και διαβάζω τις προτάσεις των μουσικών μπλογκ. Αυτό εξ ορισμού, καταλαβαίνεις, είναι λίγο οξύμωρο. Για τον ίδιο λόγο, έχω σταματήσει εδώ και χρόνια να διαβάζω μουσικά περιοδικά. Εμένα μ’ ενδιαφέρει η μουσική. Τη μουσική την ακούς. Δεν τη διαβάζεις. Χώρια που στην προ-ίντερνετ εποχή η εξουσία του μουσικογραφιά ήταν απεριόριστη. Ο καθένας απ’ αυτούς έβγαζε τις εμμονές του στα κείμενα και τις δισκοκριτικές του. Σήμερα όμως, χάρη στα όχι και τόσο νέα πια μέσα, οι σχετικές με τη μουσική λέξεις καθίστανται άνευ σημασίας. Εχεις τη δυνατότητα πια να την ακούσεις τη μουσική, αντί να διαβάζεις για αυτήν. Αρα έχεις τη δυνατότητα της αδιαμεσολάβητης επαφής με το έργο τέχνης, χωρίς το φίλτρο, την καθοδήγηση του ειδικού, του μουσικοκριτικού. Απ’ τους γνώστες, διότι σαφώς υπάρχουν άνθρωποι που (λόγω επαγγέλματος, περισσότερου ελεύθερου χρόνου ή μεγαλύτερης κάβλας ή και τέλος πάντων πιο καλλιεργημένου μουσικού αισθητηρίου) γνωρίζουν περισσότερα πράγματα για τη μουσική από εμένα, αναμένω να μου υποδεικνύουν τι κυκλοφορεί εκεί έξω, στον ωκεανό της μουσικής, αλλά παρακαλώ να λείπουν τα καλολογικά στοιχεία, δεν με νοιάζει η ανάλυσή τους – μου αρκεί ένα «άκουσα αυτό και με άρεσε, πήγαινε στο μπαντκαμπ, στο γιουτιούμπ, στο μάησπέης, στο σάουντκλάουντ και άκουσέ το κι εσύ». Όλα τα άλλα είναι βαρετά κι ελαφρώς αυτάρεσκα. Αν έχεις ταλέντο στην πένα, γράψε μυθιστόρημα ρε μεγάλε, όχι δισκοκριτικές. Χώρια που συχνά αυτές οι δισκοκριτικές είναι τόσο μα τόσο παραπλανητικές: διαβάζεις διθυράμβους, σε λούζει κρύος ιδρώτας που δεν το πήρες πρέφα το διαμαντάκι της χρονιάς, ψάχνεις, ακούς και έρχεσαι αντιμέτωπος με μια μαλακία και μισή. Ετι χειρότερο, η άστοχη χρήση φράσεων και κοσμητικών επιθέτων για τη μουσική. Αταίριαστες φανταχτερές λέξεις πεταμένες στη σειρά εν είδει εντυπωσιασμού. Διπλό το πλήγμα έτσι: και για τη μουσική αλλά και για τη γλώσσα, τη γραφή. 

Ομοίως, για να καταλάβεις, γιατί ενδεχομένως το κόλλημα να είναι δικό μου, δεν μιλάω ποτέ για τη μουσική. Το έκανα παλιότερα και δεν με πλησίαζε γκόμενα ούτε για δείγμα. Ειδικά όταν πρόκειται για περιπτώσεις μουσικομαχίας, το βάζω στα πόδια. Πόσο ηλίθιο είναι να ερίζεις για το αν ο χι δίσκος είναι καλός ή όχι; Για το αν τα δικά μου ακούσματα είναι καλύτερα απ’ τα δικά σου ή όχι; Είναι καλύτερος ένας δίσκος από έναν άλλον; Γιατί; Ποια είναι τα αντικειμενικά χαρακτηριστικά που προσδίδουν μεγαλύτερη αξία σ’ έναν δίσκο; 

Η διαχρονικότητα; Πφ… Διαχρονικός είναι ο Μπετόβεν, είναι ο Τσάρλι Πάρκερ, οι Μπιτλς, οι Ζέπελιν, οι Φλόιντ, ο Λοΐζος, η Χαρούλα Αλεξίου, ο Νταλάρας, ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης. Αλλοι διαχρονικοί μουσικοί υπάρχουν πχ στη Λατινική Αμερική κι άλλοι στην Ευρώπη. Στη Λ.Αμερική διαχρονικοί είναι ο Σίλβιο Ροντρίγκεζ και ο Λεόν Γιέγο. Ποιος τους ξέρει στην Ευρώπη;

Η… δεξιοτεχνία; Εδώ γελάμε. Αν η μουσικη ήταν ζήτημα ικανοτήτων και δεξιοτεχνίας θα έπρεπε να ακούμε μόνο κλασική μουσική και όπερα, άντε και κάνα προγκ ροκ, ενώ ο Ντίλαν και οι πάνκηδες θα έπρεπε να εξοριστούν στη μουσικη Σιβηρία. 

Τέλος πάντων, είναι πολύ πιθανό αύριο το πρωί να ξυπνήσω και πάλι στραβά, αλλά απ’ την άλλη μεριά, και να διαβάσω αυτές τις αράδες, να πω «τι μαλακίες γράφεις ρε ΠάνωΚ» και να κάτσω να γράψω έναν λίβελο εναντίον μου.

To καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς δεν κυκλοφόρησε ακόμη

Still Corners - Into the Trees by subpop

11 Οχτωβρίου. Αναμένω με κομμένη την ανάσα.

Διορίτζιναλ εντ δεκόβερ

Έχω από παλιά ένα μπλουζάκι Μπάουχαους, που 'χει αντέξει στη φθορά του χρόνου, μόνο που όσο με το πέρασμα των χρόνων η μπάκα μεγαλώνει, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι, καταλαβαίνεις...



Απάνω το ορίτζιναλ, από κάτω η διασκευή από τους ΕμΤζιΕμΤι. Ωραία διασκευή.

MGMT- "All We Ever Wanted Was Everything" (Bauhaus Cover) by LateNightTales

Επανειλημμένως

Στον αυτόματο

Πίσω

Χάσιμο

Πάλι θα με πει "θολοκουλτουριάρη"...

... αλλά δεν πειράζει. Συνήθισα. Το κομμάτι είναι απλά συγκλονιστικό και είναι το "acoustic side project of French metal masters HYPNO5E" (κατά τα λεγόμενα του δελτίου τύπου, κάποιοι ακατάληπτοι Γάλλοι, ενδιαφέροντες δε λέω). Το δε άλμπουμ μπορείτε να το ακούσετε ολόκληρο στο BandCamp (http://abackwardglance.bandcamp.com/)

Κι άλλες επιστροφές

Μετά τους Ντέους, ξαφνικά σκάνε μύτη κι οι Μπούτσερ Μπόη.

Στο λέω! Θα φας ξύλο!

Σεβασμός στον καλλιτέχνη Woodkid. Απλά καθηλωτικό!

Deus νυν και αεί

Keep You Close from MrCopyleftproduction on Vimeo.

παρακμή

Πώς ν' απαντήσω στον προηγούμενο ορυμαγδό του συνιστολόγου;

Έλα ρε Ασάνοβιτς...

Δεν ξέρω πως μου ήρθε. Μάλλον επειδή όλοι περιμέναμε τον Αλιοσα να κάνει κάτι μαγικό, αλλά αυτός βαριόταν του θανατά, όπως όλοι οι Κροάτες ποδοσφαιριστές. Τι να κάνουμε είναι λίγο μπλαζέ οι τύποι, αλλά στο τέλος καταλαβαίνεις ότι είναι πολύ ξηγημένοι. Κάτι που έρχεται να επαληθεύσει και το βίντεο αυτό. Μαγεία...

Χαθήκαμε αλλά επιστρέφουμε με νταρκίλα

Ελα ρε Μαριάν

Νόμιζα πως τα 'χω ξεπεράσει αυτά

Νίκλας, το φαντασματάκι

Τώρα πρέπει να πω κάτι; Να γράψω κάτι; Και τί; Αφήστε το καλύτερα. Απλά έχω ακούσει πολλές καλές μουσικές τώρα τελευταία, αλλά μάλλον ωχριούν μπροστά στο νέο πόνημα του μεγάλου Nicklas Barker των Anekdoten, το οποίο "ντύνει" την Ισπανική ταινία τρόμου "El Ultimo Fin De Semana" (b-movie φυσικά).

Μπράβο ρε Δάρνακες!

Πλειστάκις το 'χω πει πόσο με αρέσουν. Εδώ διασκευάζουν ρετρό. Είναι για μια φάση που συμμετείχαν και άλλοι καλλιτεχναι της ελληνικής σκηνής, και την είπανε (τη φάση) retropolis. Ψάξτην (τη φάση), θα βρεις κι άλλα να σ' αρέσουν.

Αμγκόναμισγιου

Veronica Falls - Beachy Head from Philippa Bloomfield on Vimeo.

Ακόμη μια ανάρτηση-κονσέρβα

Σερφζάπ, μπεημπι.

Πριν την απεργία

Δεν ξέρω αν απεργείς σήμερα ή όχι, αλλά όπως κι αν έχει εγώ μια μέρα πριν προγραμμάτισα να αναρτηθεί σήμερα αυτή η αναρτηση. Πολύ τραγουδάρα λέμε.

Γιεα

Upside Down: The Creation Records Story - New Trailer from Upside Down The Movie on Vimeo.

Νέο ρέμπελο σετάκι

Κάνε λίγο χώρο στην ασφυκτικά γεμάτη πραγματικότητα, άσε λίγο στην άκρη το Γιώργο το Λιάνη που χειραφετήθηκε απ' το ΠΑΣΟΚ, μόλις πριν από λίγες ώρες κι άκου αυτό... Μοιάζει... υποσχεσιάρικο, δεν συμφωνείς;

baριέμαι να γράφω

Ταμάμ για Κυριακή πρωί

Ο εξαιρετικός, ο απατεών και το γατάκι

Πριν από καμιά δεκαριά μέρες γνώρισα κάτι Αμερικάνους. Πραγματικούς. Πολύ συμπαθητικούς. Λευκοί, αστοί, μορφωμένοι, προοδευτικοί Αμερικανοί. Εις εξ αυτών, παθιασμένος με τη ροκ μουσική, μού συνέστησε να δω το ντοκιμαντέρ "It might get loud" και να του στείλω ένα μέηλ με την άποψή μου. Ε λοιπόν, αυτό που σκέφτομαι να του γράψω (πέρα απ' την αρτιότητα του ντοκιμαντέρ) είναι το εξής: Τρεις κιθαρίστες: ένα γατάκι που νιαουρίζει, ένας τεχνοκράτης και ο Τζίμι Πέητζ. Δηλαδή κατά βάση ένας κιθαρίστας: ο Τζίμι Πέητζ.

H ιστορία ενός χωρισμού

Αυτό υποτίθεται πως είναι το νέο άλμπουμ των Ρόουζμπαντζ. Είναι δεν είναι, εγώ δεν είμαι αδιάκριτος και δεν ρωτώ πολλά πολλά. Απλώς με αρέσει το τραγούδι.

Αντί να τα κάνεις θάλασσα, δεν κάνεις ένα κέηκ;

Πιο ηλίθιο τίτλο για ένα τόσο ωραίο τραγούδι δεν θα μπορούσα να βρω. Οριστε πάντως: Sea and Cake, εξαιρετικό αζματάκι.

Σέξι μπιτ για μπιτ

Πολύ γαμάτο: "Representing Memphis" by Booker T. Jones, featuring Matt Berninger of The National and Sharon Jones.

Ασέβεια;

Μπααααα. Τι λες τώρα; Πρόκειται για την καλύτερη διασκευή που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό. Η κοπέλα λέγεται Gabriella Kulka (όχι Κατερίνα Κούκα, προσοχή) και έχει ένα πάθος με τους.... Iron Maiden. Μάζεψε λοιπόν τα φιλαράκια της και έκανε μια περιοδεία στην χώρα της, στην όμορφη Πολωνία, την πατρίδα του Χρήστου του Βαζέχα και του Ιωσήφ Βάντσικ, και ηχογράφησε και ένα ωραίο αλμπουμάκι με διασκεύες γνωστών τραγουδιών των Maiden. Κάτι τέτοια με βάζουν σε σκέψεις. Είναι όλα θέμα ενορχήστρωσης; Υπάρχουν γένη; Υπάρχουν χαρακτηριστικά γνωρίσματα; Υπάρχει Area 51; Μπερδεύτηκα...

Τέσσερις αράδες κλισέ για ένα %$%^%@

Τη λέξη "αριστούργημα" δεν τη χρησιμοποιώ συχνά. Αλλά ο δίσκος των Mamiffer, Mare Decendrii, δεν ξέρω πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί: ένα μακροσκελές, απεγνωσμένο, θεοσκότεινο αριστούργημα. Οπου η ψυχική ανάταση επιτυγχάνεται μέσω της καταβαράθρωσης.

Καταραμένα ακουστικά

Τότε που ήμασταν φοιτηταί λέγαμε πως το στοίχημα είναι να μην αλλάξουν τα μουσικά μας γούστα όταν πάμε φαντάροι. Ξες, υπήρχε πάντα ο φόβος να αντικαταστήσουμε τους Κλας με το σκυλάδικο. Σε σπάνιες στιγμές ενόρασης όμως αντιλαμβανόμασταν ότι τα γούστα μας δεν είναι δυνατόν να παραμείνουν ίδια εσαεί. Και παρακαλούσαμε, τουλάχιστον, στα 40 μας, να μην ακούμε σκυλάδικα (ή, ακόμη χειρότερα, έντεχνη ποιοτική ελληνική μουσική) αλλά τζαζ. Στα 33 μου με τσακώνω να γουστάρω όλο και πιο συχνά κάτι τέτοια (ευτυχώς):

Ματίας Έικ, το όνομα του καλλιτέχνη.

Υπάρχω

Σημερινό εύρημα

Πάει, σαν να πέρασε η μόδα με το post rock.
Αλλά αυτό το σημερινό τραγουδάκι των Allstar Project, με τίτλο the third man, κωλολέει. Ειδικά το αφηνιασμένο τελείωμα.

Ενα αποκαλυπτικό βίντεο

Ωραίο το τραγούδι της Alessi's Ark.
To βίντεο επίσης, κάπου στο 10ο δευτερόλεπτο, αποκαλύπτει το μοναδικό ποδήλατο που θα μπορούσα να καβαλήσω. Επίσης περίπου στο 58ο δευτερόλεπτο η πάναπλη μελωδία του τραγουδιού ενισχύεται χάρη σε ένα υπέροχο πνευστό, δεν θα αποπειραθώ να το ονομάσω, πάντως ζουρνάς ή γκάιντα σίγουρα δεν είναι.

Μπλεξιμο

Ο kapetank μού είπε να ψάξω την kompakt. Βρήκα δύο διαμάντια ήδη.
Ενα αυτό.
Κι ένα που το έβαλα στο ταμπλερ μου.
Τι το θες το τάμπλερ, θα μου πεις.
Ελα μου ντε.

Πλάκα, λέμε

FM Belfast: Underwear from morr music on Vimeo.

Στη στούντιο εκτέλεση μοιάζει λίγο μ' εκείνο το αλήστου μνήμης χιτάκι των ??? - εντάξει το θυμήθηκα, σε ευχαριστώ γκουγκλ - Μπλαντχάουντ Γκανγκ"γιου εντ μι αρ νάθιγκ μπατ μάμαλζ σο λετς ντου ιτ λάηκ δεη ντού ιν δε ντισκοβερι τσάνελ", αλλά η ζωντανή εκτέλεση είναι απίθανη, λέμε. Πολλή πλάκα.

Δεν ξέρω τι είναι αυτό αλλά με αρέσει

"Neo-lounge composer Rich Bennett" γράφει το κεντάκυ μπλογκ, και σου δίνει και το μπ3.
Πάρτο ντε.

Αχ ψυχούλα μου...

Πόσα χαστούκια αντέχει ένας άνθρωπος σε μια μέρα; Πολλά!!! Μακάρι βέβαια τα χαστούκια που τρώμε να είναι σαν αυτό.

Σουηδοί. Λάτρεις του Ιταλικού κινηματογράφου τρόμου. Prog-Rock. Μόνο ενορχηστρώσεις. Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Ναι! Δεν ξέρω την ακριβή διασύνδεση μεταξύ των Anima Morte και των Morte Macabre (αν υπάρχει κάποια), αλλά έως ότου οι MM μας τιμήσουν με έναν άλλο δίσκο, εμείς μπορούμε να απολαμβάνουμε τα χαστούκια των επιγόνων τους.

ΥΓ. Θέλω να δω, στο νέο άλμπουμ πως θα έχουν βάλει το μπουζούκι στα τραγούδια τους. Θέλω να δω...

Μπαντάρα

Τα 'χουμε ξαναπεί, μην τα ξαναλέμε. Those Dancing Days. Δισκάρα.

Διόνυσε, Διόνυσε... είσαι εδώ;

Υποκλίνομαι στο μεγαλείο αυτής της μπάντας. Είχα την εντύπωση ότι σε όλους άρεσε το ομότιτλο ντεμπούτο τους, αλλά μάλλον ήμουν λάθος. Ήμουν ένας από τους λίγους(ελπίζω όχι τόσο λίγους). Ανακάλυψα πως πολλοί δεν συμμερίζονταν τη γνώμη μου. Σεβαστό. Ανακάλυψα επίσης ότι πολλοί έχουν ξετρελαθεί με το νέο τους δίσκο Living with the Ancients. Ε, βάλτε κι εμένα μέσα ρε παιδιά γιατί ωθούμαι σε έναν πρώιμο χεβιμεταλικό παροξυσμό με αυτό το διαμάντι Διονυσιακού πρωτό/ψυχεδελο-doom.

Φλώρικο αλλά μ' αρέσει

Craft Spells - After The Moment from Tyler T Williams on Vimeo.

Δε ντραγκζ γουόρκ

Κάθε ταινία που σέβεται τον εαυτό της, τώρα τελευταία, έχει τουλάχιστον μία σκηνή όπου οι πρωταγωνιστές τριπάρουν, τρώνε χάσιμο, βλέπουν το Χριστό φαντάρο, μ' αντιλαμβάνεσαι; Μια σκηνή ψυχεδελικής φύσεως ναούμε, κατόπιν κατανάλωσης ουσιών βραδερφέ. Αμα ποτέ γύριζα ταινία (υποθετικός λόγος όχι του αδυνάτου, του χοντρού απίθανου να συμβεί ποτέ είναι αυτός) στη δική μου σκηνή με χάσιμο - τριπ - stone θα έπαιζε αυτό το κομμάτι των Sleepin Pillow.
Ξέρω, ξέρω, είμαι pathetic.

Δεν έχω γκασμά να σκάψω το λάκο μου...

Χθες παρακολουθούσα το "Blood on Satan's Claws" μια παλιά horror αγγλική ταινία της παράδοσης της Hammer Films. Δεν ξέρω γιατί, αλλά σήμερα ξύπνησα με μια διαβολεμένη (!) όρεξη να ακούσω Witchcraft. Τελικά κατέληξα να ακούω διάφορα -σχετικά- πράγματα μεταξύ των οποίων και αυτό...

Όχι κάτι τρομερό, αλλά ευχάριστο. Κυρίως γιατί δεν έχει αυτή την υπέρμετρη μελωδία και γλυκύτητα που διατυπώνουν άλλες μπάντες. Κάτι τέτοια έβλεπε ο Αλβέρτος και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ο χρόνος είναι σχετικό πράγμα.

Οχι (πια) ροκ

Apparat - Ash/Black Veil by Mute UK

Απαράτ τους λένε κι είναι λέει πολύ σημαντικοί, εγώ δεν τούς ήξερα πάντως, αλλά αυτό το κομμάτι με αρέσει πολύ. Αναμένεται σχετική έρευνα.

Το κόλλημα των ημερών

Smokey Bandits - A Son's Lamet by Wer Michelle

Eχω πάθει πλάκα με την πλάκα που 'χω πάθει με τους Smokey Bandits...

Νέος τριανταδυομισάρης της εποχής

Και ναι, παρασύρομαι κι εγώ απ' το κύμα: Γουστάρω (κι εγώ!) Baby Guru.

(λίγη) Χαρά (για λίγο)

The Legendary Jim Ruiz Group

Κι εδώ

Χτες έφκιαξα μια λέξη που μ' αρεσε και για να μην την ξεχάσω τη γράφω κι εδώ κι ας μην έχει σχέση: Ξεχνωδοχείο.

Κατά τ' άλλα, έχουμε ξαναπεί για τους Great Crusades. Και απλώς ξαναλέμε. Διότι επανάληψη μήτηρ πάσης παθήσεως και ουχί μαθήσεως, ακούς εκεί μαθήσεως, για τί με πέρασες, να δίνω μαθήματα; Για τον Χριστό;

Ντεμπούτα (2)

Πλάκα που 'χουν τα... genres. Τα είδη και τα υποείδη, για την ακρίβεια. Ειδικά τα πλέον καλτ των υποειδών έρχονται και παρέρχονται, τα παρασύρει το πέρασμα του χρόνου, και αν κάποιος, χρόνια μετά, πέσει πάνω τους και διαβάσει -για παράδειγμα- τη λέξη sadcore τού φεύγει ο κώλος απ' τα γέλια... Ακούς εκεί sadcore... Ακραία λυπημένη μουσική;
Πάντως ήταν εξαιρετικό το ντεμπούτο των Montgolfier Brothers, 1999. Είχε και μια περιπέτεια ο δίσκος. Κυκλοφόρησε στην τάδε εταιρεία αλλά λες κι είχαν το άγγιγμα του επιτίμου οι Μονγκολφιέοι έκλεισε μεμιάς η εταιρεία και ευτυχώς να λες που βρέθηκε μιαν άλλη και τέλος πάντων ποιον νοιάζουν όλα αυτά;

Αλλοι χαρακτηρισμοί που μού 'ρχονται στο μυαλό: μινιμαλισμός, ακουστικό άμπιεντ, σιωπηλή ένταση και τρία πιτόγυρα χωρίς κρεμμύδι. Α και κάτι ακόμη, που μοιάζει με το sadcore: whispercore... Αν το βρείτε πουθενά αυτό το σιντάκι πάντως, με το πορτοκαλί εξωφυλλάκι, τσιμπήστε το. Δεν είναι για κάθε ώρα, αλλά υπάρχουν στιγμές που εγώ τουλάχιστον θέλω να ακούσω μόνο αυτό, και τίποτε αλλο. Σαν στραγγιχτήρι έντασης λειτουργεί. Αντε, πολλά είπα πάλι.

επίκαιρα

Οι Κράφτβερκ, απ' τα πιο περίεργα, αλλόκοτα, απόκοσμα ίσως συγκροτήματα που ξέρω, και μια τρομερά αγχωτική, ζωντανή -τρόπον τινά ζωντανή- εκτέλεση του Radioactivity.



και πόρκιουπάιν τρη...




κι αυτό...

Βλαστ φρομ δε παστ

Κοιμάσαι σκατά, ξυπνάς αργά, δεν προλαβαίνεις να πας γαλλικά, πονοκέφαλος, να κάτσω να διαβάσω λίγο γαλλικά, ν' ακούσω τι; βάζω γκοντσπιντ γιου μπλακ εμπερορ, ο πονοκέφαλος δυναμώνει, το γυρίζω σε νέβιλ μπράδερζ, με πιάνει ανακατωσούρα, βαζω αυτό, νιώθω καλύτερα, ευχαριστώ.

Οταν επανέρχονται τα κολλήματα

Θυμάστε το κόλλημα με το ντάάάάάάουντάάάάουν των Μάιτι Στεφ; Ε, κι αν δεν το θυμάστε (το κόλλημα) δεν χάσατε τίποτε. Αντίθετα χάνετε πολλά αν δεν έχετε ήδη πάρει πρέφα αυτό το θαυμάσιο συγκρότημα απ' την Ιρλανδία. Κυκλοφορούν όπου να 'ναι ή ήδη κυκλοφόρησαν ολόφρεσκο άλμπουμ τα παλουκάρια και πολύ χαίρομαι, μιλάμε.
Πάρε τραγουδιάρικο δείγμα άλφα άλφα...

Και θα κάνω τώρα μια μικρή όσο και αποτυχημένη (διότι βρίσκομαι στη δουλειά κι όσο ακούω Μάιτι Στεφ, η μία τηλεόραση παίζει ΠΑΟΚ - ΑΕΚ και η δεύτερη Τσαμπιονσλί. προσπάθεια να το γυρίσω στο πολιτικό το θέμα: θυμαστε το ιρλανδικό οικονομικό θαύμα; τον τίγρη της Ευρώπης; Και διάφορες άλλες νεοφιλελεύθερες (παρλα)πίπες; Ε, όλοι ξέρετε την κατάληξη του ιρλανδέζικου τάχαμουδήθεν οικονομικού θαύματος. Οι Μαητι Στεφ έχουν κάτι να πουν επ' αυτού με εικόνες απ' τις πρόσφατες ταραχώδεις μέρες που έζησε η χώρα τους. Ο τίτλος του άζματος τα λέει όλα: we want blood.

Πλαστικομμυριούχοι

The Fat Lady of Limbourg from Plastic Billionaires on Vimeo.

thanx to Pakiboy

λεπτομέρειες εδώ

Νάσιοναλ! Νάσιοναλ! (νέο)

thanx to BloodByTheJukebox

λεπτομέρειες εδώ

Σμάιλ, γιουορον χίντεν ορκεστρα

Ακουσα τις προάλλες το σιντί στο σπίτι του φίλου μου του Μήτσου και it blew my mind που λέγαμε και στο εξωτικό Σαν Σίτυ. Ισως το συγκεκριμένο βίντεο να μην αποδίδει πιστά την μαγεία που αναδίδει το σιντί των Χίντεν Ορκεστρα, αλλά ψάξτους λίγο. Αξίζουν, λέμε.

Αλλάζω; Αλλάζει;

Τα 'χουμε ξαναπεί, δεν το 'χω το χιπχοπ, ούτε το λοουμπάμπ ή όπως αλλιώς το λένε αυτό που παίζουν οι Ακτιβ Μέμπερ. Αλλά ρε φίλε τους συμπαθώ, τους εκτιμώ, πώς το λένε, χωρίς να ξέρω πολλά απ' αυτόν τον χώρο, όπου πολλά λέγονται παρασκηνιακά και κουτσομπολίστικα, τα οποία στην τελική ποιον ενδιαφέρουν; Επιπλέον οι Ακτιβ Μέμπερ πάντα αρέσαν πολύ στην Κατ. και μέσω αυτής τους άκουγα κι εγώ. Σήμερα διάβασα αυτό, και άκουσα το άνωθι τραγούδι. Τολμώ να πω ότι με αρεσε. Εγώ αλλάζω. Η δουλειά του Μιχάλη είναι διαφορετική; Τι σημασία έχει;

Μα καλά, κοντεύει να περάσει χρόνος, ακόμη με αυτούς ασχολείσαι;

The National - Music - More Music Videos

Τέλειο το βίντεο. Για το τραγούδι τι να ξαναλέμε; Λεπτομέρειες εδώ.

140

Είναι λίγο ηλίθιο ν' ακολουθείς διάσημους στο τουίτερ, τ' ομολογώ. Ακόμη κι αν είναι τ' αγαπημένα σου συγκροτήματα, καλλιτέχνες. Πολλές φορές αυτά που γράφουν στους 140 χαρακτήρες είναι τόσο μα τόσο ανούσια, αδιάφορα, άλλες φορές είναι απλώς διαφημιστικά του έργου τους, ενίοτε χαριτωμενιές και αστειάκια με άλλες διασημότητες κτλ. Υπάρχουν ωστόσο και κάποιοι, όπως οι Walkmen, που στα τουίτς τους βγάζουν όλη τους την αγάπη για τη μουσική κι αξίζει πραγματικά να διαβάζεις αυτά που γράφουν. Να, σήμερα γράψανε αυτό, και άκουσα πρώτη φορά αυτό το κομμάτι.

Θα πάρω τα βουνά...

Τι να κάνω που δεν μπορώ να σας περάσω το Smartan. Τι να σας κάνω...

Paatos - Gone (Breathing, Glassville Records 2011) from Peter Nylander on Vimeo.

Και γαμώ τα ντεμπούτα (1)

Sebastian met Isabelle outside the Hillhead Underground Station, in Glasgow. Belle harrassed Sebastian, but it was lucky for him that she did. She was very nice and funny, and sang very sweetly. Sebastian was not to know this, however. Sebastian was melancholy... (κλικ για τη συνέχεια)

Κάπως έτσι ξεκινά η ιστορία. Σήμερα τ' ακουγα ξανά και ξανά. Απ' αυτά τα ντεμπούτα που μοιάζουν απολαυστικότερα όσο περνάνε τα χρόνια.

Ένας χρόνος χωρίς

πω ρε φίλε, ένας χρόνος χωρίς νικοτίνη;

Φούσκα

Οταν ήμουν μικρότερος, είχα γράψει ένα άρθρο για την ποπ μουσική, το οποίο δεν δημοσιεύτηκε ποτέ πουθενά. Σε αυτό το άρθρο έλεγα το εξής: η ποπ μουσική είναι μια ροζ τσιχλόφουσκα στο στόμα μιας 16χρονης που περιμένει βαριεστημένα μέσα στο κρύο το λεωφορείο για να πάει φροντιστήριο.

Σήμερα, που έμαθα κι άκουσα για τους δικούς μας Le Page, τη θυμήθηκα αυτήν την αποψάρα στην αρθράρα μου.

24 (ή πώς να ηχογραφήσετε το δικό σας King of Limbs μέσα σε μία ημέρα)

Ακου να δεις τι σκεφτήκανε οι τύποι, Ρομπότανιστς τούς λένε. Με το που βγήκε το κινγκ οβ λιμπζ των Ραδιοκέφαλων καθίσανε και μέσα σε 24 ώρες ηχογραφήσανε το ίδιο αλμπουμ και το προσφέρουν και δωρεάν σε όποιον έχει την επιθυμία να γίνει κάτοχος μέσα σε λίγες ημέρες δύο Κινγκ οβ λιμπζ. Περισσότερα (μαζί με τα σχετικά λινξ για το κατέβασμα) εδώ.

Σε επαναλμβανόμενες μεγάλες δόσεις...

...γιατί μας πονάνε τα μυαλά μας, λέμε.

Σακ και Σεμπάστιαν

Χιλιάδες τέτοια έχουν γραφτεί και -μάντεψε τι;- όλα με αρέσουν

Μελανία

via mic

Αν με καρδιοκρατήσεις

Φο-βε-ρό

via soundeyet, via go-go

Ποστιά

via mindstripper

Αυτό που λένε highly anticipated

Πώς και πώς τον περίμενα τον νέο δίσκο των Those Dancing Days. Ακουσα μόλις αυτό το τραγούδι. Αν είναι και ο υπόλοιπος δίσκος, τότε μιλάμε για πολύ σπουδαία πράγματα.

Αγάπη,

ρε μουνιά

Ευτυχία

Γαμάτο; Πώς θα γίνει να βρούμε κάνα δισκάκι του Τζέημς Απόλο ρε παιδιά;

king salami, λέμε

Δεύτερη στη σειρά ανάλογη ανάρτηση;

Δεν υπήρξα ποτέ φανατικός κι από τότε που έμπλεξα με τα "ίντι" και τα "αλτέρνατιβ" οι δίσκοι των Θιν Λίζυ αλλά κι οι δικοί του (φωτογραφία) μαζεύαν σκόνη. Χτες μόλις έμαθα ότι πέθανε στον ύπνο του ο Γκάρυ Μουρ, νεότατος, θυμήθηκα μιαν εκδρομή στο γυμνασιο που έπαιζε στο κασετόφωνο της καγκουροπαρέας κάτι χέβι μέταλ που προκαλούσε πονοκέφαλο, μέχρι που, σαν τσόντα θαρρείς, μπήκε το cold day in hell που στα αυτιά μου έμοιαξε με παράδεισο.
Δεν ξέρω αν πηγαίνουν πουθενά οι αθρώποι όταν πεθαίνουν. Αλλά αν πηγαίνουν, τότε ίσως ο Γκάρυ Μουρ να ξανατζαμάρει με τον Φιλ Λάινοτ.

RIP Tura

Πέθανε η Tura Satana

Αφιερωμένο στο Μιμάκο μου...

Scars on Broadway - Γιέ μου/Enemy

Ητο καλή η εσοδεία του 1993, 1995

Ωραία πράγματα ακούγαμε τότε, κι ας τα 'χουμε σχεδόν ξεχάσει. Σάλαντ, το συγκρότημα. Η τραγουδίστρια, μια Μαρίνα Βαντερβλουγχτ, ήτο και βιτζέη εις το ΕμΤιΒί.
ΥΓ. Το βίντεο, λέει, είναι του 1993. Τι να σου πω; Μπορεί. Εγώ παντως νομίζω πως αυτή η κομματάρα βγήκε το 1995. Κλάιν.

Πάρτε άλλον τραγουδιστή

...οποιονδήποτε, ακόμη και τον Νταλάρα.

Η μουσική τα σπάει, αλλά η φωνή δεν αντέχεται πια.

Απ' αλλού

Σκατοκυριακή, μόνο με τέτοια τραγούδια σε αντέχω.

Δεν είναι επ' ουδενί δική μου ανακάλυψη. Στους backtomono το είδα/ακουσα προ ολίγου. Και γαμώ τα κομμάτια.

Φραγκοφονιάδες

Nothing much to say I guess.

Je n'ai rien à dire (ή κάπως έτσι, δεν είμαι πολύ σιγουρος για τα γαλλικά μου ακόμη).

Fungi Girls - Pacifica Nostalgia

Τουνάιτ λέγανε κι οι νιουκιντζονδεμπλόκ

Τυχαία το πέτυχα αυτό το τρίμπιουτ σήμερα, σκαλίζοντας στο νέτι, κι αμέσως σκέφτηκα τον καπετάνκ. Δεν ξερω αν το ΄χει υπόψη του ή όχι, αλλά πολύ θα ήθελα να μάθω την άποψή του για κάποιες απ' τις διασκευές στο Albanopumpkins – Mellon Collie And The Infinite Power, το οποίο διατίθεται δωρεάν απεδώ. Αυτήν που ακολουθεί, ας πούμε, προσωπικά, την θεωρώ μια χαρά.

Α ρε Τζέσικα τι μας κάνεις...

... μας στοιχείωνεις με τη φωνή σου και δεν μας παίρνει ο ύπνος. Μια καθυστερημένη άφιξη, αλλά σίγουρα μέσα στην εικοσάδα των καλύτερων άλμπουμ του 2010. Με έντονο το συναίσθημα της αιρετικής θρησκευτικότητας, παραδίδουν ένα άλμπουμ αφιέρωμα στα απόκρυφα και ψυχεδελικά 60ς.



Εντυπωσιασμένος.

Κλάάάψε

Είναι απ' αυτά τα κομμάτια του τύπου "κλαίμε όλοι". Ολο το άλμπουμ είναι έτσι. Δυσβάσταχτα μελό. Παίρνουν τον λυρισμό και τον τραβάνε απ' τα μαλλιά σε σημείο φαλακρότητος. Τραγούδια που ταιριάζουν να ακουστούν κι έχουν ακουστεί απ' ό,τι κατάλαβα στο Γκρέης Ανάτομυ, ο Χριστός κι ο Απόστολος δηλαδή. Κι όμως, φίλε μου, κι όμως φίλη μου, εγώ καραγουστάρω Shady Bard. Μελό αριστούργημα, ναι!

Κι αυτό είναι statement

Μην παραξενεύεσαι, το καραγουστάρω αυτό το κομματι. Εχω και το δίσκο. Σε βινύλιο.