Blasts from the past decade 2005

Συγκρίνοντάς το με το 2004, το 2005 εχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Αλλά δεν έχει Rat. Και σαν να μην έφτανε αυτό, είχε και στρατό. Και στο στρατό είχε δύο πράγματα: φόβο και μίσος. Είχε και κάμποσα ακόμη που κανέναν δεν ενδιαφέρουν, όπως κρατήσεις, στερήσεις εξόδου, φυλακές, τροχαία ατυχήματα, αναρρωτικές. Και πολλή μουσική. Με ένα flash player με απολύτως προσωπικά greatest hits (ξέρεις, Love, Mission, Joy Division...), τα οποία συνήθως έκανα πέρα διότι προτιμούσα να ακούω διαρκώς τον μοναδικό καινούργιο δίσκο που είχα προσθέσει στο φλασάκι: το Mesmerize των System of Down. Και με πόσο με άρεζε... Και πόσο ταίριαζε το BYOB με τον Εψιλον Σίγμα...

Blasts from the past decade 2004

Πφ... Οσοι με ξέρετε είτε προσωπικά είτε ως ιστολόγο, ξέρετε τι θα βρείτε εδώ και ότι είναι για μένα το καλύτερο τραγούδι της δεκαετίας, κι ενα απ' τα πιο αγαπημένα μου όλων των εποχών. Οβερ εντ άουτ.

Currently enjoying

Τη βρίσκω με τα βαριά, με τα σκληρα... Ετσι είμαι εγώ. Με αρέσουν τα Hard Drugs.

Blasts from the past decade 2003

Μεγαλοστομία: το ευφυέστερο τραγούδι της δεκαετίας; το δεύτερο καλύτερο; (διότι την πρώτη θέση την έχει καπαρωμένη άλλο). Το πιο ξεσηκωτικό; Το πιο αξιοζηλευτο; Το πιο αποθεωτικά ποπ; Ολα. Τίποτε. Άλλα. Αλλά. Κομματάάάρα. Εδώ σε μια ζωντανή τηλεοπτική εμφάνιση, που ξεκινά μετά τα πρώτα 43 δευτερόλεπτα του βιντέου.

To 2003 ένα απ' τα ερωτήματα που με απασχόλησαν ήταν: τι σκατά δίσκο θα βγάλουν οι Blur χωρίς το τελειότατο όλων κιθαρίστα τους Γκράχαμ Κόξον; E, λοιπόν καθόλου σκατά δεν ήτο ο δίσκος. Και περιείχε μάλιστα ένα απ' τα ομορφότερά τους κομμάτια.
Αυτό.

Blasts from the past decade - 2002

Με αυτό το κιθαριστικό γκράτσα γκρούτσα, πριν το θεϊκά αργοσερνάμενο μπάσο, με το διακοπτικό γκάουου της κιθάρας, ξεκινούσε ένας δίσκος ορόσημο για την σε λίγες μέρες επισήμως περασμένη δεκαετία.

Με μια απλή εγγραφή

Ναι ρε συ. Δίνεις απλώς το μέηλ σου σε αυτήν εδώ τη σελίδα. Και λαμβάνεις μια ηχογραφημένη ομορφιά απ' τον Γιόνσι, ή Τζόνσι, ή όπως αλλιώς προφέρεται το όνομα του τραγουδιστή των Sigur Ros ο οποίος ετοιμάζει δίσκο μέσα στο 2010.

Blasts from the past decade - 2001

Καλά ήταν.



Λίγη βαρβατίλα και μια πρόγευση του κολλήματος με την αμερικανοφολκαντριντιτρεχαγυρευε.
Muse και My Morning Jacket.

Get Released Soon

Ερχεται... Μέσα στο 2010... Νέο άλμπουμ Get Well Soon.

Blasts from the past decade - 2000

2000

Το Crystal Lake των Grandaddy.



Kαι όλο το Lookbook των Slut.

Μη με κοιτάζεις με μάτια που κλαίνε και χείλη που καίνε

Νομίζω πως το έχω πει παραπάνω από μία φορά ότι έχω ένα ψιλοθεματάκι κολλήματος τρελού με τους Flaming Lips. Δεν θα πω τίποτε, μόνο κάτι που το είχα απωθημένο: Τι να κλάσουν κι οι Animal Collective;

Ορίστε, μια παλιά ζωντανή εκτέλεση... Δείτε όμορφιά πάνω στη σκηνή. ΑΑαααααααααααααα! Σχεδόν κάβλα.

Say... cheese!

E, λοιπόν όσο πιο πολύ τ' ακούω αυτό το δισκάκι τόσο πιο πολύ με αρέσει. Εχει ένα τελείως out there, εκτός τόπου και χρόνου στιλάκι, είναι και απ' την Αστραλία και θυμίζει πάρα μα πάρα πολύ εκείνον το βρομιάρικο, αμήχανο ίντι ήχο της δεκαετίας του '90 που ούτε και τότε έκανε σουξέ, ξες συγκροτήματα τύπου Superchunk



ή Hazel (μια μπαντα παραγνωρισμένη στην εποχή της, με τρομερά ιδιαίτερο ήχο, ρίξτε μια ματιά σε όσα γράφει η γουικιπίντια για αυτούς),



στο πιo ποπ και μελωδικό βέβαια... Χα! Τώρα μόλις συνειδητοποίησα, ότι αν με διαβάζεις, δεν έχεις ιδέα για ποιο δίσκο μιλάω διότι το εξώφυλλο που βλέπεις παραπάνω είναι παντελώς αντιεμπορικόν αν και νοστιμότατο: Πρόκειται για το εξώφυλλο του δίσκου των Songs με τίτλο Songs. Ψάχτε τον. Εμένα έχει αρχίσει να κολλάει απάνω μου, έτσι όπως κολλάει το λιωμένο τυρί στην πίτσα...

YΓ. Οχι, δεν τα έχω χάσει τα μυαλά μου (ακόμη). Το θυμάμαι πολύ καλά ότι είχα ξαναποστάρει για τους Songs, κατά την πρώτη μου επαφή μαζί τους. Απλώς είναι πολύ καλοί και μάλλον θα τους φάει η μαρμάγκα (γαμώ τους Ανιμαλ Κολέκτιβ μου γαμώ, τα ίντι τρεντζ και τα αλτέρνατιβ χάιπ).

Είμαι χαζός εντέλει

Αν με ρωτούσες πριν από πέντε λεπτά ζει όχι ο βασιλιάς Αλεξανδρος αλλά ο Τζιλ Σκοτ Χερόν, θα σου έλεγα -όχι ως άλλη γοργόνα, αλλά με ύφος χιλίων καρδιναλίων και μουσικού ξερόλα- "ου ου ου, αυτός πάνε χρόνια τώρα που είναι μακαρίτης".
Μάλιστα αδελφέ. Τόσος και τέτοιος και τοιούτος βλαξ είμαι. Ευτυχώς όμως έχω τα κατάλληλα feeds. Τα οποία με ενημερώσανε ότι ο σπουδαίος καλλιτέχνης ζει έστω κι αν δεν βασιλεύει αλλά τουλάχιστον επιστρέφει, μετά από δεκατριάχρονη απουσία, με νέο αλμπουμ μέσα στο 2010. Μινγουάιλ, που λέμε κι εμείς οι μορφωμένοι, μπορείτε νομίμως να κατεβασετε ένα τραγουδάκι του φρεσκο απεδώ. Υπόψη βέβαια ότι πρόκειται για πορδή άσματος, διάρκειας μόλις 74 δευτερολέπτων: υποχθόνιοι γδούποι και μοχθηρό μουρμουρητό από τον καλλιτέχνη.

Ας θυμηθούμε το θρυλικό του άσμα:

Another glance at the future

Για πολλούς αλλά όχι απαραίτητα και το γράφοντα, ο επερχόμενος δίσκος των Midlake είναι απ' τους πλέον πολυαναμενόμενους (πολλούς πλεονασμούς νομίζω πως έκανα) του 2010. Φυσικά οι διαρροές έχουν ήδη αρχίσει. Τ' αποτέλεσμα, όπως μπορείτε να ακούσετε απ' το βίντεο που ακολουθεί είναι αρκούντως ικανοποιητικό. Αναμένουμε λοιπόν την κανονική κυκλοφορία του άλμπουμ...

White bread, mayonnaise and a glass of cold water

King Khan and the Shrines. Nai, moro mou. Γιέα μπέιμπι.

A glance at the future

Να δεις πώς το έγραφε το Sterogum; We've heard "Reprobate". We are excited.



Αυτό ακριβώς. Αναμένεται πλήρης δουλειά των Serena Maneesh μέσα στο 2010.

Βραβείο καλύτερης ραστούμας 2009

Σε αυτό το σπλιτ ιπί των American Dollar με τους Arms and Sleepers. Μιλάμε για πολύ φεύγα φαση. Εν αναμονή του νέου άλμπουμ των American Dollar, μέσα στο 2010, για να κάνουμε και πάλι και πάλι κεφάλι βενζίνα και μπουκάλι.

Yes, they will! (release a brand new album)

Κι είχα αρχίσει να ανησυχάω τρομερώς... Ιντα γίνονται ετούτα τα κοπέλια; Για τ' αλλα τα κοπέλια δε, τα σχετιζόμενα εντόνως με τους Silver Mt. Zion, τους Godspeed You Black Emperor, εξακολουθάω να ανησυχάω φοβερώς, διαρκά και ολοψύχως. Αλλά ας αρκεστάω προς το παράον στο νέο σινγκλάο των φοβεράο μάο μάο Silverάο Mtάο Zionάο, άο άο, χτυπάτε με κι ας πονάω...

Αντε, ήδη από τώρα ξέρω έναν από τους καλύτερους δίσκου του 2010: ο νέος άλμπούμης των Silver Mt. Zion. Πάτα κλικ πάνω στο μπάνερ, να ακούσεις τραγουδάκι, τι σου είναι η τεχνολογία ρε πούστη μου όμως ε; Πατάς τριγωνάκι, ακούς τραγουδάκι...

Ευχαριστούμε ω εταιρεία! Και τι εταιρεία ε; 4ΑD and the minds in bars!

Λίστες, ληστές, καπιταλιστές

Δύο όμορφα πράγματα που διάβασα σήμερα και θέλω να τα μοιραστώ με όποιον τύχει να περάσει απεδώ...
Γράφει μεταξύ άλλων ο -νομίζω αρκετά- γνωστός μουσικογραφιάς Simon Reynolds:

The fragmentation of rock/pop has been going on as long as I can remember, but it seemed to cross a threshold this decade. There was just so much music to be into and check out. No genres faded away, they all just carried on, pumping out product, proliferating offshoot sounds. Nor did musicians, seemingly, cease and desist as they grew older; those that didn't die kept churning stuff out, jostling alongside younger artists thrusting forward to the light. It's tempting to compare noughties music to a garden choked with weeds. Except it's more like a flower bed choked with too many flowers, because so much of the output was good. The problem wasn't just quantity, it was quantity x quality.

Και συμπληρωματικό ανάγνωσμα, απ' το Pop Matters:

The future of recorded music, I hope, belongs to microcommunities, small groups of friends who determine their own standards of importance (through listening rituals, what they play for each other in everyday life) and share them internally without needing to promote those standards online and proselytize. For these communities, it is all “best-of,” anything that is heard and remembered, that helps the group cohere, matters. Whether it had been released that year, or decade, or was promoted by the music industry or was a demo from a busker, or whatever, won’t matter. Taste can potentially be deindustrialized, and the critics will disappear into the multitude of voices.


Αν σου περισσεύουν δέκα λεπτά, κάνε ένα κόπο και διάβασε ολόκληρα τα άρθρα. Είναι, νομίζω, αρκετά ενδιαφέροντα.

Κατά τα λοιπά, θα ήθελα ο Αγιοβασίλης να μ' έκαμνε φέτος ένα δώρο: να μπορούσα να χορεύω έτσι:

Κόλλημα

Συνεχείς ακροάσεις, λέμε. Χαχαχληχτικός δίσκος, τον οποίο μπορείς κι εσύ να κατεβάσεις δωρεάν και νομίμως απεδώ.

2 σε 1

Δεν ξέρω γιατί αλλά με αρέσει να τ' ακούω αυτά τα δύο μαζί. Saeta και Maps. Απ' τα φετινά τους άλμπουμ. Αρκετά καλά και τα δύο, νομίζω.

Βραβείο "μα τι μαλάκας είσαι βρε Πάνω..." 2009

Λοιπόν το βραβείο αυτό πάει σε μένα, όχι απλώς διότι ενδεχομένως ασκώ με τελειότητα την τέχνη του Do It Yourself σεξ, αλλά και διότι εδώ και λίγο καιρό που περιήλθε στα χέρια μου τ' αλμπουμ "Lego" των Orange End δεν είχα προσέξει ο ντοστογιεφσκικός ήρως, κοινώς κοινός ηλίθιος, ότι οι λεβένται είναι ελληνοπαίδαι... Βεβαίως ίσως και ενδεχομένως και μπορεί να είχον προσέξει την καταγωγήν τους εάν το άλμπουμ τους ετιτλουφορούτο "Λέγκω" και ουχί "Lego" κι εάν το όνόμά τους ήτο "Περτικάλι Τέλος!" -μπουχαχά εγελάσαμεν και πάλι με τον στόμαν ανοιχτόν και από τον κρύον επάγωσον τα σωθικά μας, η δε ψωλή μας ετσουτσούρωσεν και ζυμαροποιήθηκεν.
Ευγε, αρίστη μουσική και αισθητική. Ουδεμία σχέση με την αισθητική που διέπει τας παρουσιάσεις μου τελευταία.

Βραβείο ξαφνικότερου ξεσπάσματος σε τραγούδι 2009Α να χαθείς, με κοψοχόλιασες, παλιόπαιδο!

Στους Wye Oak. Σας εφιστώ την προσοχή ακριβώς με τη συμπλήρωση ενός λεπτού.

Βραβείο καλύτερου "τι κρίμα που δεν γεννηθήκαμε στις ΗΠΑ" συγκροτήματος 2009

Ετσι όπως στα λέω αδερφέ. Είσαι προπονητής ποδοσφαίρου ας πούμε κι έχεις την ατυχία να είσαι απ' το Εστορίλ της Πορτογαλίας. Ε, δεν θα γίνεις ποτέ αποδεχτός ως προπονητής: θα είσαι αιωνίως ο καρπουζάς απ' το Εστορίλ, όπως η Ντόρα η κόρη του αποστάτη και ο Σαλπιγγίδης χαμάλης στα ψαράδικα της Νορβηγίας. Εστω λοιπόν ότι είσαι απ' την Κοΐμπρα της Πορτογαλίας αλλά απ' τα σωθικά σου βγαίνουν νότες αμερικανοφολκικές, επιπέδου τουλάχιστον Γκραντ Λι Μπούφαλο, μη σου πω και Σαγιονάρας Σαμπίνο. Φευ, δεν είναι αρκετό για να γίνεις αποδεχτός ως σημαντικός. Τι κρίμα! Παραμένεις βλαχάκι απ' την Κοΐμπρα, γουαναμπί αμερικανάκι. Κι ας γράφεις τόσο ωραία τραγούδια σαν κι αυτό.



Σον Ράιλι και οι Σλόουράιντερζ.

Ποιος θυμάται τη σήμερον ημέρα την Τουίγκι; (ποιαν;)

Το ζήτημα είναι αν στο μέλλον θα θυμόμαστε και τους Τουίγκι Φροστμπάιτ, που στο διαδίχτυο κάποιοι ειδικότεροι από εμέ τους λανσάρουν ως post-pop (ήρθε η ώρα και της ποστ ποπ, μετά το ποστ ροκ, το ποστ μέταλ... Αλίμονό μας, αν προκύψει και ποστ χιπ χοπ... Ωραίο βιντεοκλίπ btw.

Νέοι Πόρτισχεντ ρε μουνιά!

Portishead - Chase The Tear from Mintonfilm on Vimeo.

Δεν έχω να προσθέσω τίποτε. Λεφτομέρειαι εδώ. Συγγνώμη για τη βωμολοχία του τίτλου, ήτο μια προσπάθεια απομιμήσεως του κλασικού επιτοίχιου συνθήματος "Αγάπη ρε μουνιά".

Φάλαιναι ελεύθεραι επαγγελματίαι

Freelance Whales



Στρίψε το γάρο
ξέχνα τη Λύτρα τη Μάρω
μη φας σούπα, έχουμε γλάρο
πάφα πούφα σα φουγάρο
κοίτα το φωτάκι πέρα στο φάρο
να περιμένεις θα 'ρθω να σε πάρω
με τ' άλογο πάνω στο κάρο.

(απ' την 345η, για την ώρα ανέκδοτη, ποιητική μου συλλογή: "Αεροβόλο στο Βόλο, γίδι στο Γαλαξίδι")

Στα πούπουλα σε έχω...

...αν και προβλέπεται να μην σ' αρεσουν (ναι σε εσένα μιλάω). Η αλήθεια ειναι οτι το ροκ της Αμερικής είναι ολίγον τι του -κολλεγιακού- κιλού. Αν το δουν λίγο πιο κουλτουρέ θα ψωνίσουν αρμένικα, θα γράψουν κανά τεστ στα μαθηματικά, θα βάλουν λίγο πυρηνική φυσική, κανά ουρλιαχτό κλπ. Έως εκει...

Μέσα σε όλα αυτα δύο μπάντες μου έχουν κάνει εντύπωση με την πρώτη. Η μία ειναι οι Fair to Midland και οι άλλοι οι Rishloo. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως είναι κι αυτοί του κιλού. Ίσως όμως όχι. Υπάρχει μια δραματική γλύκα στον ήχο τους, μια ζεστασιά και μια ταπεινότητα.



http://www.myspace.com/rishloo

Αυτά.

Είδες οι Δανοί;

Δανοί, κακομούτσουνοι (ελπίζουν μόνο να μην γνωρίζουν τηn ελληνικήν και διαβάσουν αυτό που μόλις έγραψα), παίζουν ωστόσο -ανέλπιστα- μουσικάρες. Το όνομά τους μάλιστα, Kitty Wu, προτού επισκεφτώ το myspace τους, με παρέπεμπε σε κάνα γκομενάκι και τρέχανε τα σάλια μου εκ των προτέρων, βέβαια μετά είδα τις καραμουτσουνάρες τους κι έτρεχα να βρω σφουγγαρίστρα να μαζεψω το σιέλο μου... Αλλά η μουσική... ααα... η μουσική τους! Μουσική-γκομενάκι, να σου τρέχουν τα σάλια, λιγούρη, σεξιστή, ακριδοψώλη, πρωκτοδιευρυμένε (πόσο πιο κάτω θα ρίξω το επίπεδο; πόόόσο;) ΠανωΚ. Ορίστε κι ένα τραγουδάκι τους. Εξαιρετικό.

Βραβείο "μη με ξεχνάς, μη με προσπερνάς που είμαι ταπεινό γκρουπάκι"

Το σπίτι του Φοίβου με τις εξισώσεις κεριών, κεριά και λιβάνια

Οι βαρεμένοι μουσικόφιλοι κάνουν πολλές ηλίθιες και χωρίς λόγο ύπαρξης ερωτήσεις. Μία απ’ αυτές: Ποιο είναι το αγαπημένο σου άλμπουμ όλων των εποχών;
Σήμερα που καθόμουν με την πάρτη μου στη στάση του λεωφορείου και τα λέγαμε, έθεσα για πολλοστή φορά στην πάρτη μου αυτήν την ερώτηση. Κι η πάρτη μου μού απήντησε ως εξής: Κοίτα να δεις, καλέ μου εαυτέ, η απάντηση στην ερώτησή σου ποικίλλει ανάλογα με τη διάθεση, όχι την ψυχολογική, αλλά με το τι εντύπωση θέλω να δημιουργήσω στον ερωτώντα με την απάντηση που θα του δώσω, τουτέστιν και φερειπείν και για παράδειγμα, αν θέλω να το παίξω κλασικούρας, κοινά αποδεκτός αλλά και με γνώση μουσικόφιλος, θα απαντούσα το Ζίγκι Στάρνταστ του Μπάουη, αν ήθελα να το παίξω indie kid θα έλεγα το ok Computer των Ραδιονχεντ, σε φάση indie kid-indie blogger θα απαντούσα το Boxer των National, σε φάση πανκ θα έλεγα το “London Calling” των Κλας (και μύρισε), αλλά θα μπορούσα να απαντήσω και κάτι κάπως απρόσμενο όπως το holy bible των manics, ή κάτι ακόμη πιο απρόσμενο όπως το “Ta tragoudia tis xaroulas” Μάνος Λοΐζος – Χαρούλα Αλεξίου



ή κάτι τρελά ψαγμένο πχ Dr Phibes and the house of wax equations – Whirlpool (τρελό ψέμα, ειδικά αυτό το τελευταίο, μόνο για μούρη θα έδινα τέτοια απάντηση…).
Ωστόσο η πάσα αλήθεια είναι, όσο κι αν αγαπάω τα προαναφερθέντα άλμπουμ, ακόμη και το Dr Phibes and the house of wax equations – Whirlpool, που το κέρδισα σε ένα ραδιοφωνικό διαγωνισμό, σε βινύλιο παρακαλώ, ότι το αγαπημένο μου άλμπουμ όλων των εποχών ήταν, είναι και θα είναι και το λέω κατά πάσα πιθανότητα με τη μεγίστη σιγουριά, το Achtung Baby των U2, αγορασμένο σε βινύλιο, απ’ τον «Ηχο» (γωνία Σβώλου με Γούναρη, δίπλα από κεί που σήμερα είναι ένα μαγαζί με τατού, ή μήπως το μαγαζί με τα τατού αντικατέστησε τον «Ηχο»;), δρχ. 3.300, παρακαλώ, με λήστεψαν κανονικά, αλλά χαλάλι τους: μέχρι και του στίχους μεταφρασμένους στα ελληνικά έχει μέσα –και μιλάμε και για γαμώ τους στίχους, αλλά και για γαμώ τις μουσικές. Και το καλό είναι ότι ο δίσκος αυτός ναι μεν έχει ένα κοινό ήχο (ένα ελαφρώς μεταβιομηχανικό γκρίζο… απαπαπα πώς το γράφω έτσι η πουτάνα;) αλλά δεν αναδύει ένα μόνο συναίσθημα, όπως πολλοί δίσκοι λανθασμένα επιλέγουν να κάνουν στις μέρες μας και αναδύουν είτε μόνο θυμό, είτε μόνο μελαγχολία, είτε μόνο χαρά, είτε μόνο σεξουαλική στέρηση κτλ.
Όχι φίλες μου. T’ Αchtung baby τα έχει όλα, τα κάνει όλα, είναι η Λόλα να ένα μήλο και συμφέρει. Βασικότερο χαρακτηριστικό του και νομίζω εξεπιτούτου πεπραγμένη μαγκιά του συγκροτήματος ότι το tracklist του δίσκου σχηματίζει ζευγαράκια (άχουτο πώς τα λέει: το πόδι σου βρομάει άλλαξέ το…): Δηλαδή το πρώτο τραγούδι της πρώτης πλευράς (έξι τραγούδια σε κάθε πλευρά) είναι ανάλογο ηχητικά του πρώτου τραγουδιού της δεύτερης πλευράς και ούτω καθεξής: ας πούμε το περίφημο One, τρίτο τραγούδι της μιας πλευράς, ζευγαρώνει τέλεια με το τρίτο της άλλης, το trying to throw your arms around the world, ομοίως και οι πιο γκρούβι, μπιτάτες, σχεδόν ανατολίτικες στιγμές του δίσκου είναι τα δεύτερα τραγούδια της ά και β’ πλευράς, Mysterious Ways και Even better than the real thing, δύο τραγούδια που διαδεχονται το καθένα τα πλέον σκληρά και βιομηχανικά τραγούδια του άλμπουμ, τα The Fly και Zoo Station, εναρκτήρια της κάθε πλευράς του δίσκου.
Ουφ, κουράστηκα και έχω και δουλειά. Αρκεί.



Και για να δεις πόσο τρελά ψαγμένος είμαι, ορίστε κι ο Dr Phibes που έλεγα πιο πάνω...

Μια κυνική ομολογία...

Everything is Made in China


http://www.myspace.com/playreunion

Βραβείο σταθερότερης σταθερής και μάλιστα πολύ μεγάλης αξίας 2009

Σονικ Γιουθ. Sonic Youth. Είναι ταυτόχρονα σαν τ' αποσμητικό σου (δεν σε εγκαταλείπει ποτέ) και σαν τη σοκαλάτα... τάδε (ποτέ δεν ξεχνάμε ό,τι αγαπάμε από μικροί...).
Η δισκάρα τους ήταν -και φέτος- δισκάρα. Η συνταγή ίδια. Ιδια και συναρπαστική.
Το μόνο που αλλάζει με το πέρασμα των χρόνων είναι η Κιμ Γκόρντον. Νομίζω πως όσο μεγαλώνει (νομίζω πως είναι 55 πατημένα) ομορφαίνει. Και το λέω χωρίς να είμαι κάνας μιλφάκιας. Εχω την εντύπωση πως μεσήλικη πλέον ομοιάζει τρομερά με την Τζέιμι Λι Κέρτις στα νιάτα της. Τεσπά. Ακούστε και δείτε και απολαύστε, ηχητικά και οπτικά, τους Σόνικ Γιουθ. Την Κιμ Γκόρντον. Αξίες σταθερές, αναλλοίωτες μέσα στο χρόνο.



Αχ Κιμ...

Μεμοριζ

Ολοι λίγο πολύ θυμόμαστε την πρώτη μας κασέτα (το κόκκινο άλμπουμ των Μπιτλζ για μένα), το πρώτο βινύλιο (Τομ Πέτι), το πρώτο σιντί (το Honey's dead των Jesus...). Θυμόμαστε άραγε όμως όλοι το πρώτο μας αντιγραμμένο σιντί; Σήμερα, σκοτώνοντας χρόνο, διασκεδάζοντας την ανία μου (αλήθεια, αυτό το διασκεδάζω βγαίνει απ' το ρήμα σκεδάννυμι που σημαίνει διασκορπίζω, τσ τσ, πόσα νομίζω ότι ξέρω ο μπιπ;), είδα ένα ειδησάριο στο στερεογκαμ, για τον Στίβ Μέησον. Ποιοοοοοον; θα μου πείτε και μετά θα αναρωτηθείτε αν αναφέρομαι στον συμπαθητικό κυνικό πρωταγωνιστή της Σάντας Μπάρμπαρας (αντίπαλου δέους της Τόλμης και Γοητείας -είναι οι επιλογές που κάνουμε στα δίπολα που μας χαρακτηρίζουν: Σάντα Μπάρμπαρα-Τόλμη και Γοητεία, Μαγκάιβερ-Ιππότης της Ασφάλτου, Εκο εντ δε Μπάνιμεν - Σμίθζ, Αριστερά - Δεξιά, Ναπολιτέν - Καρμπονάρα...).
Τεσπά, και ενηγουέη, δεν αναφέρομαι σε κατιτίς τηλεοπτικό, αλλά σε κάτι μουσικό.
Ο Στίβ Μέησον είναι εις εκ των Μπίτα Μπαντ (Beta Band βρε). Ενα απ' αυτά τα "αφανή" αλλά κατ' εμέ λίαν επιδραστικά συγκροτήματα, που ήρθαν, είδαν, απόειδαν και απήλθαν. Μετά δημιουργήθηκε ένα ολόκληρο νεφέλωμα συγκροτημάτων που σχετίζονται με αυτούς (King Biscuit Time, The Aliens, Black Affair, Lone Pigeon, The Roman Noseband).
Το 3 eps των beta band ήταν το πρώτο μου αντιγραμμένο σιντί. Καταχρηστικά βέβαια το λέμε αυτό, διότι θα μπορούσε να πω ότι ήταν και το τρίτο, καθότι ο χασισάκης συμφοιτητής που μου τ' αντέγραψε μού αντέγραψε τρία μαζί: το 3 eps, το siamese dream των Smashing Pumpkins και ένα ακόμη που δεν θυμάμαι σίγουρα αν ήταν κάποιο των Red Snapper ή των Arab Strap.
Ο σινεμάς και δη (συγκεκριμένα βρε) το Χάι Φιντέλιτι του Φρίαρζ απαθανάτισαν σε μια υπέροχη σκηνή τη μαγεία της μουσικής των Μπίτα Μπαντ.

Απ' το 3 eps ορίστε ένα πέρσοναλ αγαπημένο, το Needles in my Eyes.



Ακολούθως το All come down, του Steve Mason, το οποίο μπορείτε να κατεβάσετε κιόλας απ' το Στέρεογκαμ ακολουθώντας το σχετικο λινκ που υπάρχει πιο πάνω.

Βραβείο "είμαστε και γαμώ τους ροκάδες" 2009

Ετούτο το βραβείο πάει στο συγκρότημα Αλβέρτα Σταυρίδου, Alberta Cross, για τους αγγλόφωνους επισκέφται του ιστολογίου. Δεν έχω αποφασίσει ακόμη αν με αρέσουν. Μάλλον δεν είμαι ούτε και γαμώ ούτε και ροκάς. Νομίζω πως με χαλάει η φωνή του τραγουδιστή. Μπορεί και όχι. Το εναρχτήριο ριφάκι με αρέσει. Η φωνή με χαλάει, μάλλον. Δεν ξέρω. Χου κερζ ούτως ή άλλως; (ποπο, θεόστραβα ξύπνησα σήμερα...)

Πρωινή κατσουφιά

Κακό πράγμα να ξυπνάς στραβά. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν έχεις καμιά διάθεση να κάνεις "ανάρτηση-παρουσίαση". Δεν γαμείς ωστόσο (ούτε για ψάρεμα πηγαίνεις...): Αυτό είναι ένα καινούργιο τραγουδάκι του rjd2. Λεφτομέρειαι και το ίδιο το mp3 αυτοπροσώπως μπορείτε να βρείτε στο στερεογκαμ. Τραβάτε κατά κει, τι κάνετε εδώ;

Analyzing how the "Blast From the Past" thing works

Εντάξει το σπικάρω φαρσί και τρέλα με κορδέλα τ' αγγλικό και θέλω να εξπλεηνίσω για το μπέτερ αντερστάντμεντ το γιορζ τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο χιούμαν και συκεκριμένα ο δικός ο μπρέην (ναι έχω και τέτοιον, σούπερ μοντελο, καμμένο όβερ εντ όβερ εγκέν εντ ριμπορν απ' τα άσιζ του, όχι από τους κώλους αλλά από τις στάχτες του, όπως το πουλί, ξέρετε ποιο πουλί, όχι αυτό που πάει πακέτο με τον κώλο αλλά το άλλο το κωλόπουλο της Χούντας, κλειστε την παρένθεση, μάλιστα στις διαταγές σας κύριε στρατηγέ!).
Ο σκοπός ετούτης της φλυαρίας, πέρα απ' το να περάσει λίγο η ώρα και να έρθει η ώρα να φάω (συνειρμικά τώρα, μάλλον επηρεασμένος απ' την αναφορά στη λέξη πουλί, θέλω να φάω ένα λουκάνικο καραμανλίδικο που πήρα το Σάββατο απ' το ντελικατέσεν του Κοσμά -λέτε σε λίγα χρόνια να υπάρχουν και λουκάνικα σαμαρικά;), είναι να σας εξηγήσω πώς μου έρχονται τα blast from the past. Tι occurs δηλαδή ενίοτε και καποιες φορές και from time του τάιμ και θυμάμαι κάτι παλιά και ξεχασμένα απ' το θεό και τους δημιουργούς τους τραγούδια.
Σήμερον ας πούμε, που ένας μεγάλος αριθμός μπλογκζ ξεκινουν να ψηφίζουν τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς -αλλά και της δεκαετίας- στο μπλογκ του Kapetank υπάρχει αυτή εδώ η ανάρτηση. Ενα τραγούδι που άκουσα στην ανάρτηση αυτή, στην οποία θα δείτε έχω αφήσει και σχετικό σχόλιο, μου θύμισε το upwards to 45 degrees του Julian Cope. Ποιο όμως είναι τ' αγαπημένο μου τραγούδι του Julian Cope, το οποίο έσπευσα ευθύς αμέσως να ακούσω, όχι μόνο μια, αλλά δυο και τρεις φορές -είπαμε, είμαι χασομέρης και επιθυμώ να περάσει η ώρα, να φάω το λουκάνικο και μετά να πάω εις τη δουλειά να μου χώσουν κι εκεί το εργασιακό λυοκάνικο εις τον πισινόν, να τ' ευχαριστηθώ, όπως κάθε μέρα, όλη μέρα, μια ατέλειωτη συνουσια η ζωή, τι ηδονή, τι ηδονή!

Κυρίες και κύριοι, o Julian Cope στο Fear Loves this Place (ένα τραγούδι με φοβερούς στίχους), απ' την δισκάρα του Jehovahkill, όπου υπάρχει και το προαναφερθέν Upwards to 45 degrees.

Πανα-γιό!-της Καταναλωτής

Εντάξει, εντάξει, μέσα σε όλα, σε όλα λέμε ναι, και στην πειρατεία, και στο DIY, και στο αντιεμπορευματικό, και στην αυτοοργάνωση. Και δεν τσιμπάμε λέμε ρε ούτε στα κόλπα του μάρκετιγκ, δεν προσκυνούμε τις μεγάλες εταιρείες και είμεθα και άμα λάχει και ψυλλιασμένοι ενάντια στα σούπερμεγάλα ονόματα της μουσικής σκηνής, και γενικώς δεν χάφτουμε μύγες, δεν είμαστε ούτε ψάρια ούτε ψαράδες, δεν χαμπαριάζουμε από σπέσιαλ εντίσιον εκδόσεις και επανακυκλοφορίες και γενικώς είμεθα αλεξίσφαιροι στα τερτίπια του καπιταλισμού, του καταναλωτισμού, της αγοράς, και των γραβατωμένων γκόλντεν μπόηζ των μεγάλων δισκογραφικών εταιρειών... Εντούτοις μπορεί κανείς να μου πει (πέρα απ' το προφανες: γιατί είσαι μαλάκας!) γιατί κόντεψα να βάλω τα κλάματα και δεν μπορω να ξεκολλήσω απ' αυτό το δίλεπτο τρέηλερ (φουλ στόρι, που λένε και στην πατρίδα της Μπριτ Ποπ εδώ πέρα).

ακόμη και όταν βαριέσαι επί σκηνής, όταν το τραγούδι είναι πανέμορφο αρκεί:

Σπάστα ντίβα

http://www.crashkarma.com/
απλά στα ντραμς ειναι ο Τζεφ Μπαροουζ των Δε Τι Παρτυ. Χρειάζεται κάτι άλλο;

Blast from the not so distant past

Κι όμως έχουν περάσει 11, σε λίγο 12, μη σου πω 13, χρόνια, αν δεν κάνω λάθος, απ' την κυκλοφορία του Electro Glide in Blue των Apollo 440.
Εχω την αίσθηση πως απ' όλες τις μουσικές περιόδους τα τέλη των 90ς είναι υποτιμημένα, ξεχασμένα να το πω καλύτερα. Εντάξει, όλοι θυμόμαστε το ok computer. Αλλά πέραν τούτου, ουδέν. Ειδικά, ας πούμε, το λεγόμενο big beat, την electronica, βρε παιδάκι μου, την έχουμε ξεχάσει, ενδεχομένως και δικαίως, ίσως γιατί κάποια δείγματα εκείνου του ήχου μοιάζουν εξαιρετικά παρωχημένα πλέον.
Προσωπικά, σχεδόν είχα ξεχάσει αυτό το άλμπουμ. Το είχα εξορίσει στο υποσυνείδητό μου ως "ηλεκτρονική μουσική για βιντεοπαιχνίδια", ξεχνώντας ότι εδώ υπάρχει το ανεπανάληπτο pain in any language με τον Billy McKenzie στα φωνητικά αλλά και το υπέροχο, ατμοσφαιρικό, οπερετικό σχεδόν Stealth Mass In FM.

YΓ. Το υπουργείο Ψυγικής Υγείας προειδοποιεί: Ειδικά το δεύτερο βίντεο, του τραγουδιού pain in any language, δεν ενδείκνυται για άτομα που βρίσκονται σε μελαγχολική διάθεση διότι θα τους σμπρώξει προς αναζήτηση ξυραφακίων...

Η εβδομάδα που πέρασε

Εχω μπλέξει τα μπούτια μου, έχω μπλέξει και τα μπλογκ "μου". Τεσπά.

Λοιπόόόν... Χύμα στο κύμα ποστ, όλων των πραγμάτων που δεν αναρτήθηκαν απ' την περασμένη Πέμπτη....

Χεή, χόου, λέτς γκόου.

69 High. Σαλονικείς. Μπαντάρα. Λεβέντες. Ευγε.
update: Το πόσο καμμένος είμαι το αποδεικνύει ότι κατάφερα κι έγραψα λάθος το όνομα του συγκροτήματος... 63 High, βεβαίως, βεβαίως, και όχι 69, μάλλον έχω σεξουαλικά απωθημένα. Thanx στον φίλο daventra που μου το επισήμανε στα σχόλια.

Μεγάλο, πολύ μεγάλο, πάρα πολύ μεγάλο κόλλημα οι Pearl and the Beard.



Επίσης η Ludella Black μαζί με τους Masonics, ένας υπέροχος, πολύ "τωρινός", πολύ ζωντανός αναχρονισμός. Βίντεο με αξιοπρεπές βίντεο δεν βρέθηκε αλλά ο δίσκος της είναι εξαιρετικός.

Και τέλος, ο Motohiro Nakashima, και πάλι:

Βραβείο καλύτερης όμορφης κοκκινομάλλας καλλιτέχνιδος 2009

Στη Νίκο Κέης.

Τραγούδια, δε μπαντ

T' άκουσα, το πόσταρα. Ετσι πάει. Το συγκρότημα λέγεται Songs.

Ποτέ δεν ξεχνάμε ό,τι αγαπάμε από μικροί

Ετσι δεν έλεγε μια διαφήμιση; Ποτέ δεν ξεχνώ λοιπόν πόσο με άρεζαν οι Dead Kennedys. Κι ακόμη με αρέσουν. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι είναι μια βασική μου επιλογή όταν θέλω να ακούσω μουσική. Ωστόσο ο Jello Biafra είναι ακόμη εδώ. Και η εταιρεία του, η Alternative Tentacles, επίσης. Τελευταία δημιουργία του Τζέλου, υπό το όνομα Jello Biafra and the Guantanamo School of Medicine, το φετινό άλμπουμ Audacity of Hype. Ενα μικρό δείγμα ακολουθεί, το οποίο είναι -εννοείται- απολαυστικό.

Χασάπη, γάματα

Απ' όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, όλοι αυτή τη στιγμή είναι στο 50ό TIFF. Οι πιο προχωρημένοι, δηλαδή οι κάτοχοι κινητού με ίντερνετ, τουιτάρουν ή μπλογκάρουν τις εντυπώσεις τους. Αν δεν ξέρεις τι είναι το 50ό TIFF (ούτε και τα 49 προηγούμενα), τότε μπορούμε να γίνουμε φίλοι.

Ούτως ή άλλως δεν είναι το θέμα μας το 50ό TIFF, αλλά οι Butcher Boy. Εξαιρετικοί. Μια ακόμη διαβεβαίωση ότι τώρα που μας τέλεψαν οι Μπελ εντ Σεμπάστιαν, εμείς οι τρελαμένοι, χαζοβιόληδες δεν θα "πεινάσουμε".

Απ' τον εξαιρετικό φετινό δίσκο React or Die.

Βραβείο παραλίγο να μην το πάρουμε χαμπάρι τέτοιο γαμάτο δισκάκι 2009

Κάποιος, δεν θυμάμαι ποιος, μου είχε πει για αυτούς, με αφορμή τη συμμετοχή του Στιούαρτ Στέηπλζ των Τίντερστιξ στο δίσκο. Και αυτό για μένα, πλέον, είναι αποτρεπτικός παράγοντας για να ψάξω να ακούσω ένα άλμπουμ. Αντίθετα, αν μου λέγανε ότι σε αυτό το άλμπουμ μεταξύ άλλων συμμετέχουν οι Moriarty, τότε θα είχα σπεύσει να τον ακούσω. Τεσπά. Ορίστε μια γεύση των Fitzcarraldo sessions με τους Moriarty. (κι εδώ ας παραδεχθώ ότι και το τραγούδι με τον Στιούαρτ Στέηπλζ είναι εξίσου υπέροχο...).

Μετά δύο έτη

Πριν από δύο χρόνια έσκασε μύτη με το ομώνυμο ντεμπούτο του ο κύριος με τα τεσσερα ονόματα: Miles Benjamin Anthony Robinson, φέρνοντας μαζί του κάτι απ' την αύρα των Αρκέηντ Φάιαρ. Είναι αύρα ανανεωτική, όχι απ' αυτήν του Συνασπισμού, αλλά απ' αυτήν της αμερικανικής λαϊκής μουσικής όπως θα παίζεται στον 21ο αιώνα. Εξαιρετικός. Κυκλοφορεί όπου να 'ναι και το νέο του άλμπουμ, με τίτλο Summer of fear.

Το βίντεο είναι το σίνγκλ απ' το προ διετίας ντεμπούτο του.

Γαμάτα ή Γεμάτα, Gama ή Gema;

Σίγουρα πάντως, Ρέη. Οχι αδέρφια μου, αλήτες, πουλιά, δεν παραλολογώ καταπώς το συνηθίζω. Τη φορά αυτή τα λόγια μου έχουν ειρμό και νόημα. Και επιθυμώ να καταδείξω, να αναδείξω και να μπήξω ένα μείζον ζήτημα: της προσοχής που οφείλουμε να δείχνουμε στην ούγια. Διότι μια μικρά αβλεψία μπορεί να έχει οδυνηρά αποτελέσματα. Ας πούμε, έστω ότι είσθε (που δεν σας το εύχομαι) κλασικός χεβιμεταλάς, απ' αυτούς τους 80ς τύπους, που γουστάρουν power metal κτλ. Και είστε φαν των Gamma Ray. Κι εκεί που σκαλίζετε αποδώ κι αποκεί, πέφτετε πάνω σε έναν φετινό δίσκο με τίτλο Lights Out Zoltar!, τον οποίο δεν τον έχετε και σπεύδετε παραυτα να αποκτήσετε χωρίς να έχετε παρατηρήσει ότι στην ούγια δεν γράφει Gamma Ray αλλά Gemma Ray. Δεν υπάρχει περίπτωση οπαδός των Gamma Ray να εκτιμήσει αυτόν το δίσκο (και τανάπαλιν...).

Εσείς με ποιους είσθε; Ακούστε αρχικά τους παλιούς Gamma Ray.



Και τώρα Gemma Ray.



Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, κλίνω περισσότερο προς Gemma Ray, αν θέλω τώρα να ακούσω αυτό (άσχετο, παλιό, κλασικό, χιλιοαγαπημένο και τα μυαλά στα κάγκελα, δεν βγαίνει τέτοια μουσική πια γαμώ την τρέλα μου μέσα, πήξαμε στους φλώρους -honeydive, λέμε ρε!):

Βραβείο γυμνής συνεργασίας 2009

Για την Ανίκε, ή Ανέκε, ή όπως αλλιώς προφέρεται το όνομα της υπέροχης πρώην τραγουδίστριας των Γκάθερινγκ, τα έχουμε ξαναπεί, κι εγώ και ο πλέον αρμόδιος να ομιλεί για την Ανίκε ή Ανέκε, ο συνιστολόγος -αλλά τόσο απασχολημένος τον καιρό αυτό- GT. Τι καινούργιο έχουμε; Μια ζωντανή ηχογράφηση της Ανίκε μαζί με τον Ντάνι Καβενάγκι (σαν ιταλόαργεντινός ποδοσφαιριστής ακούγεται) των πολύ σπουδαίων Ανάθεμα. Για την ώρα έχω κολλήσει με αυτό, το υπέροχα γυμνό You'll learn about it.

Ορίστε και μια εκτέλεση του ίδιου κομματιού απ' τους Gathering.

E, και στην καρα-απίθανη περίπτωση που δεν ξέρεις ή έχεις ξεχάσει τους Ανάθεμα, ορίστε και το πλέον γνωστό τους κομμάτι...

Ο Λευτέρης Σούμποτιτς έπαιζε στους Pixies;

Καλά, κλάιν, σιγά το νέο, σιγά την είδηση. Απλώς έψαχνα αφορμή για να ποστάρω Πίξιζ.



Το συγκεκριμένο αρέσει πολύ και στην καλή μου, τι καλά!

Γιατί νιώθω ενοχές;

Δεν είναι δα και να ντρέπομαι. Δεν είναι δα και η μεγαλύτερη προδοσία προς την και καλά, ντεμέκ, επονομαζόμενη ίντι ή αλτερνατιβ μουσική, που συνήθως ακούω, το να έχω μια αδυναμία και στο... χαρντ ροκ. Αλλα όχι ό,τι κι ό,τι χαρντ ροκ, 'νταξει; Εχουμε και ένα επίπεδο να 'ούμε, Λεντ Ζέπελιν και πάνω. Που πιο πάνω φυσικά απ' τους Λεντ Ζέπελιν δεν έχει. Διόλου τυχαία η αναφορά στους μεγάλους Ζέπελιν. Διότι ο Τζον Πολ Τζόουνς, μπασίστας των μεγάλων, είναι ο ένας απ' τους τρεις μουσικούς που απαρτίζουν αυτό το σούπεργκρουπ με το όνομα Them Crooked Vultures. Οι άλλοι δύο, διόλου τυχαίοι: ο Τζος Χομ, που έπαιζε σε κάποιους, σχεδόν ξεχασμένους Κyuss, τώρα παίζει(;) στους Queens of the Stone Age και σε κάτι άλλα side projects, που σιγά μη θυμάμαι πώς τα λένε, και ο Ντέιβιντ Γκρολ, που παίζει(;) στους Foo Fighters, και στα νιάτα του έπαιζε ντραμς σε άπειρα πανκ και χαρντκόρ συγκροτήματα, προτού ενταχθεί εκεί στις αρχές της δεκαετίας του '90, σε ένα συγκρότημα απ' το Σιάτλ, που δεν το καλοθυμάμαι πώς το λένε, που είχε έναν ξανθό τραγουδιστή, ο οποίος δυστυχώς αυτοκτόνησε, αλλά προτού αυτοκτονήσει πρόλαβε και άλλαξε τον ρου ολάκερης της μουσικής βιομηχανίας, παρότι εμένα ποτέ δεν μπόρεσε αυτό το συγκρότημα να με πείσει για τη μουσική του αξία, αλλά αυτά είναι γούστα, σαν κολοκυθόπιτες, σαν κωλοτρυπίδες, σαν απόψεις δηλαδή, ο καθείς έχει από μία. Αλλά η κολοκυθόπιτα συνήθως τρώγεται, σε αντίθεση με την κωλοτρυπίδα, αλλά και πάλι ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί κάποιος να την τρώει, γούστα ή βίτσια, όπως θες πεστα, είναι αυτά...

Σόρυ που δεν βάζω λινκ προς γουίκιπίντια ή μάησπέης... Αλλά πρόκειται για γνωστά ονόματα που, εντάξει, δεν χρειάζονται λινκοδότηση από μένα...

Ο Μάλκομ Εξ ήταν... τι;

Ο Μάλκομ Εξ ήταν μπλακ, μπάι και μπράουντ! Δεν είναι της παρούσης να εξηγώ γιατί δεν μ' αρέσει η συγκεκριμένη εισαγωγή ενός άρθρου στην εφημερίδα Γκάρντιαν: Black History Month should help break down homophobia by celebrating the sexuality of black heroes such as Malcolm X. Το υπόλοιπο κείμενο ωστόσο είναι ενδιαφέρον, παρότι προσωπικά ελάχιστα μ' ενδιαφέρει ακριβώς τι ήταν ο Μάλκομ Εξ. Ωστόσο πολύ θα ήθελα να μπορούσα να χορεύω έτσι:

Εχουν το όνομα, έχουν και τη χάρη

Μάλιστα, ωραίον το εξώφυλλον, το περιτύλιγμα δηλαδή. Αλλά το εσωτερικόν, που αυτό μετράει, μήπως είναι καρπουζι μάπα (που μεταξύ μας, κάθε καρπούζι μάπα είναι, δεν το βάζω ποτέ στο στόμα μου, κι αυτός ο Βαγγέλης Γερμανός βρε παιδάκι μου νηστικό το 'χει τόσα χρόνια το κορίτσι, "εμείς θα την περνάμε με τυρί και με καρπούζι"; Είναι πράγματα αυτά; Οχι, φίλες μου και φίλοι (το "όχι, φίλες μου και φίλοι" είναι η απάντηση στην αρκετά προγενέστηρη ερώτηση αν το καρπούζι που περιλαμβάνεται εντός του περιτυλίγματος είναι μάπα ή όχι. Οχι δεν είναι μάπα. Πρόκειται περί εξαιρετικού αλμπουμιδίου).

Cave. Οχι Nick. Σκέτο Cave. Πάάάάρα πολύ καλοί. Με βοηθούν να μείνω ξύπνιος, παρότι νυστάζω τρελάάάά.

Αχ τότες που ήμανε μικρός...

Αχ. Ξανά.

Πάρτην Φινκ

Ορέντα Φινκ ονομάζεται. Είναι χάουντινκ, που λένε και οι κριτικές.

Βραβείο εύγλωττης λακωνικής περιγραφής μιας κατάστασης 2009

Σε είδα ξαφνικά (στη ντίσκο μάλλον) κι έγινα ένας παρθένος στην αιθουσα χωρού. I am a virgin in a dancehall, έτσι ακριβώς το λένε στο τραγούδι τους Mirrorball οι Crayon Fields. Εξαιρετικά ενδιαφέροντες, ξεδιάντροπα ποπ, σιξτίζουν πολύ, μπελσεμπαστιανίζουν, ωραία πράγματα δηλαδής... Παίρνουν και βραβείο, τι άλλο θέλουν;

Crayon Fields - 'Mirror Ball' from Geoff O'Connor on Vimeo.

Της χαρμολύπης

Ένα απ' τα πιο πετυχημένα ίντι σινγκλάκια της εποχής είναι το Λαστ Φορ Λάιφ, των Γκερλζ. Δικαίως. Αλλά κάτι μου θύμιζε, όχι με την έννοια της αντιγραφής, αλλά με την έννοια του κοινού φίλιγκ. Και επιτέλους το θυμήθηκα.

Μαχόγκανι απάνω, στο Νέοπλάστικ Μπούγκι Γούγκι.

Κάτω Γκερλζ, Λαστ φορ Λάιφ.

Απ' την αρχή να αρχίσω, να τα ξεκαθαρίσω...

Το μπλογκ θυμάται.

Βραβείο καλύτερου εναρκτήριου τραγουδιού σε δίσκο 2009

Απ' την αρχή ξεκαθαρίζουν τις προθέσεις τους οι Μπλακ Χαρτ Προσέσιον, με τον πλέον απρόσμενο τρόπο, για έναρξη δίσκου, με ένα τραγούδι καταστροφή, σκότωμα, σκέτη μαυρίλα, δακρυοφόρο. Κι άντε μετά να συνεχίσεις παρακάτω στο δίσκο...

Το εναρκτήριο τραγούδι που βραβεύουμε σε τούτη την ανάρτηση έχει τον πλέον απρόσμενο των τίτλων: When you finish me.

Βραβείο μεγαλύτερου κολλήματος 2009 Βραβείο "μας τα 'πρηξες με δαύτον" 2009

Λοιπόόόόν, κουιζάκι: ποιο ήταν το μεγαλύτερο κόλλημά μου μέσα στο 2009; Για ποιανού το τάλαντο σας τα έπρηζα από πέρσι (2008); Ολοι ξέρετε την απάντηση, και με το ένα, δύο, τρία, πάμε όλοι μαζί, κι εσείς απ' τα πίσω καθίσματα, Λάμπης, κι εσύ λάμπεις Μπάμπη μου: Μαγιέρ Χόθορν, Μάγιερ Χόθορν, Μάγιερ Χόθορν! Νέο βίντεο. Ποιανού; Του Μάγιερ Χόθορν, λέμε ρε.

Βραβείο καλύτερου συγκροτήματος που πήρε το όνομά του απ' αριστούργημα άλλης τέχης, της 7ης συγκεκριμένα, 2009

Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να σας πω ότι έχω το Λα Στράντα του Φελίνι. Δεν το έχω δει. Αλλά φέτος άκουσα τους Λα Στράντα, που πολύ θα θέλανε να γίνουν Μπεηρούτ στην θέση των Μπεηρούτ, αλλά για την ώρα παραμένου σκέτο Πέηρουτ... Οχι, υπερβολικός είμαι. Είναι καλοί οι Λα Στράντα. Αλλά έχουν ακόμη πολλή... στρά(ν)τα μπροστά τους.

Βραβείο καλύτερης σύνδεσης μεταξύ δύο αναρτήσεων 2009

Φυσικά το βραβείο το δίνω σε μένα και συγκεκριμένα σε τούτη εδώ την ανάρτηση και στον τρόπο που συνδέεται με την προηγούμενη: η προηγούμενη, δες λιγο πιο κάτω ντε, δεν βάζω λινκ, αφορούσε το κοντρολιγκ κράουντζ ΙV των Αρκάιβ, οι οποίοι πριν από κάποια χρόνια είχαν εκείνο το χιτ με τη βωμολοχία, το Φακ γιου, λέμε ρε, το οποίο φέτος, σε κάποιο σιντισίνγκλ τους διασκεύασαν, αρκετά καλά ομολογουμένως, άλλωστε μπορεί οι τελευταίοι δίσκοι τους να είναι λίγο αίσχος, αλλά στις διασκευές πάντα τα πηγαίναν καλά, πέστο ντε, ναι, φίλες μου και φίλοι και μικρά παιδιά... οι Πλασίμπο. Φακ γιου. Οχι εσείς. Το τραγούδι το λέει. Για κάποιους άλλους προφανώς. Που δεν διαβάζουν αυτή τη στιγμή αυτή την ανάρτηση. Ή μπορείτε εσείς να τ' απευθύνετε σε μένα, με γνήσιο πανκ ήθος. Φακ γιου ντίαρ Πάνως, λέμε ρε. Φακ γιου του, θα σας πω... Φακ αριεμ, θα μου πείτε, και πάει λέγοντας.

Βραβείο "έσκασε στη μάπα μου εκεί που δεν το περίμενα" 2009

Ας είναι καλά ο κουμπάρος μου. Με το είπε στο τσατ, ότι βγάλανε και δεύτερο δίσκο εφέτος οι Αρκάιβ, το Κοντρόλιγκ Κράουντζ όχι παρτ του (ζα) αλλά παρτ φόρ. Και φίλε... Φοβερό το δισκάκι. Ισως πρέπει αν ακούσω και το Κοντρόλιγκ Κράουντζ παρτ ουάν, στο οποίο είναι αλήθεια δεν έδωσα σημασία...

Ρομάνς

Που λες, είδα τις προάλλες, στου λεωφουρείου, καθώς ανέβαινα προς το Σανσίτι στο Γουέστ Σάιντ της Σαλόνικας, μιαν συνομήλική μου που κάπου την ήξευρα. Ητο μία γυνή, η οποία όταν ήτο κορασίς απετέλεσε για ένα διάστημα το κορίτσι ενός φίλου μου στο γυμνάσιο. Και ετούτο ήτο το τραγούδι τους.

Τι δουλειά θα ήθελες να κάνεις;

Πνευστός σε μια τέτοια μπάντα. Και ναι ρε. Το ξέρω ότι πρόκειται περί ταινίας.

Guilty pleasure, λέμε

Με αρέσουν τα ντραμς σε αυτό το κομμάτι. Τα ντραμς. Πάρα πολύ. Και οι κιθάρες. Και το μπάσο. Και η ερμηνεία του Μπόνο. Αλλά κατά βάση με αρέσουν τα ντραμς. Και ναι πλέον τους φτύνω, τους γελοίους. Αλλά εκείνα που με αρέζανε με αρέσουνε ακόμη. Δεν υπάρχει λόγος να τ' αποκηρύξω. Αλλως τε (άτσα, αρχαιοπρέπεια!) το λέει κι ο Μπόνος: Του γρονγκζ γουόντ μέηκ ιτ ράιτ.

Σσσσσς...

Ας ησυχάσουμε λίγο. Ας ηρεμήσουμε. Ας βγάλουμε τον αστικό θόρυβο απ' τον εγκέφαλό μας. Λίγη γαλήνη, λίγη σιωπηλή ομορφιά γαμώτηντρέλαμουγαμώσιχτίράειστοδιάλο...
Ησυχία λοιπόν ή κοινώς σκάστε. Για την ακρίβεια, σκάσε εγώ, όχι εσείς, αφού εγώ μπουρδολογάω σαν ακατάσχετο κόψιμο, σαν οχετός λέξεων, σαν κουτσομπόλης που έφαγε γλυστρίδα... Σσσς... Σκάσε Πάνω.
Κυρίες και κύριοι, οι Νάσιοναλ. Σε ένα ακόμη καινούργιο τους τραγούδι. Ναι, οι Νάσιοναλ, κυρίες και κύριοι. Πείτε στα μούλικα να σκάσουν, στους κάγκουρες να ξηλώσουν τα σαμπγούφερ τους, στις μορφονιές με τις γόβες στιλέτο να τις βγάλουν για να μην κάνουν θόρυβο, λες και ξανάρθανε οι Γερμανοί με τις μπότες τους. Σσσσς... Οι Νάσιοναλ γαμώτογαμήδι μου μέσα.

Ασχετο

Μετά τους Μάιτι Στεφ, βρέθηκα προ ολίγου στους Φλόγκιν Μόλι, που δεν τους καλοήξερα. Εντάξει και που τους έμαθα, δεν τρέχει τίποτες, πλάκα έχουνε.



Ομως μέ όλα αυτά τα ιρλανδοτέτοια θυμήθηκα την πιο αγαπημένη μου τελεοπτική σειρά έβα (κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσω να γράφω σα γίδι, θα περάσει κατά τύχη κάνας άγνωστος απεδώ, και θα νομίζει ότι κάνας αγροίκος, αναλφάβητος λουμπενάριος...) , το The Wire (εντάξει, για να είμαι ειλικρινής είναι νο2 μετά το Λαβ Σόρρυ -Σάκηηηηη, ο υδραυλικός λέμε ρε, όχι ο τραγουδιστής).
Που λετε, κι αν δεν λέτε εχέσθην, να το δείτε το Γουάιρ, αν δεν το έχετε δει. Είναι κλάσεις (πουφ... και βρόμισε) ανώτερο από πολλες κινηματογραφικές ταινίες με κλέφτες και αστυνόμους. Αλλωστε η γενικότερη εποπτεία του Τζορτζ όχι Σόρος αλλα Πελεκάνος (του συγγραφέα, όχι του Πέτρου του μακαρίτη του πελεκάνου της Μυκόνου) εγγυάται ένα γκαλό αποντέλεζμα, το οποίο μπορείντε να θαυμάσετε στη μεγάάάλη -42 ιντσών, προικισμένα μου πλάσματα εσείς...- μικρή σας οθόνη. Και να μια σκηνή απ' το the Wire, που συνδέεται με τα ιρλανδοτέτοια που λέγαμε πριν, με ηχητική υπόγκρουσι τσι Πόγκζ.

Βραβείο επίμονου και κολλητικού μουρμουρίσματος (humming) 2009

Ξέρετε τι εννοάω, είμαι σίγουρος. Χαμινγκ, παιδάκι μου, αυτό το πράγμα που σε πιάνει κάποιες φορές που σου κολλάει ένα τραγούδι και δεν σε αφήνει, αλλά δεν θυμάσαι τους στίχους επακριβώς ούτε και περιπουώς, και τη μελωδία δηλαδή την ψιλογαμάς, αλλά έχεις κολλησει και αδυνατείς να κάνεις οτιδήποτε άλλο όλη μέρα απ' το... χμουχμμαχούμ χαού ντάουντάάάάάουν μπουρουντουρού μπα νταμ ντάάάάάτάάάουν, γουί γαηαηαη γαηγηγηδην μπαντάμ... Με πιάνετε; Αν δεν με πιάνετε, πιάστε με σας παρακαλώ, διότι με αρέσει πρώτον να με χουφτώνουν και δεύτερον ετούτο εδώ τ' απείρως κολλητικό, hummingέστατο άσμα απ' τους Μάιτι Στεφ, οι οποίοι μπαϊδεγούεη βγάλανε δισκάρα φετος.

Τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσε να πάρει ετούτο το τραγούδι και το βραβείο καλύτερου στίχου για το 9-5 is eating us alive, αλλά μάλλον πρέπει να περιμένω να μου 'ρθει να το δώσω κάπου αλλού...